Koala en helikopter op Great Ocean Road
Nadat we op vrijdag zijn verhuisd van het vooral natte Apolo Bay naar Warrnambool hebben we nog veel gezien en gedaan.
Apollo Bay ligt halverwege de Great Ocean Road maar nog altijd 90 km van de alom bekende 12 (9) apostelen, waarvan bijna 50 km door de Otway bergen heen met de zeer smalle en scherpe haarspeld bochten waarvan sommige van ons genieten en anderen helaas wat minder.
Kort na het wegrijden begon het in de hangende zeemist weer wat te regenen maar met de wetenschap dat het richting Warrnambool weer droog zou moeten zijn gaven wij hier niets om. Op de eerste plaats breken wij de boel op in minder dan uur dus zelfs na een rustig ontbijt zijn wij rond 10.00 uur weer op de weg. Besloten werd om ergens in een klein dorpje hoog in de bergen onze koffie te nuttigen en dan door te rijden tot aan de lunch ergens aan het eind van de rit. Na een half uurtje klimmen en sturen zaten we hoog in de bergrug met bijna geen regen meer hoewel alles wel nat was, en ik twee maal alle achteropkomende verkeer heb laten passeren zagen wij op een opgaande rechte weg ineens een Koala de weg voor onze auto oversteken. Ondanks alle opwinding in de auto kon ik het beestje met wat afremmen en naar links uitwijken, en ontwijken. Ja ik weet het, je mag niet remmen voor beesten in Australië en al helemaal niet uitwijken, dat zijn nu eenmaal de regels. Maar ik had géén verkeer achter ons de weg was leeg en ik ben en blijf een dierenliefhebber. Bovendien zouden sommige van de passagiers het mij erg kwalijk hebben genomen als ik een Koala matje op de weg had gelegd.
Na onze Koala bonus, op ons gemak gestopt Lavershill terwijl de regen langzaam plaats maakte voor wolken. Hiervandaan is de weg één en al bochten vooral naar beneden omdat je weer richting de oceaan draait. Tegen lunchtijd reden we de buitenwijk van Warrnambool al in en zijn we gestopt bij Macca”svoor een snelle ongezonde hap waarna we door reden naar Woolie’s voor onze dagelijks boodschappen en toen naar de camping en dit allemaal in de zonneschijn met ruim 25 graden.
Na het opzetten van alles zijn we rustig gaan relaxen naast de caravantent met een drankje.
Zaterdag, zijn we weer ruim 80 km terug gereden de GOR op, om nu met zonneschijn de 12 (9) apostelen vast te leggen. Ook een deel van de andere bezienswaardigheden zoals London Bridge, The arch, The Islands and The grotto zouden we doen. Uiteindelijk hebben we bij daglicht alle zijpaden en mooie natuur verschijnselen kunnen doen, hierdoor hadden wij de zondag volledig vrij om in te vullen indien wij zouden bijboeken in Warrnambool en niet naar Portland te rijden. Dit is dus zo gedaan zodat we vandaag , zondag, naar een wildpark konden gaan op ruim 90km terug, net buiten Princetown, wat zich uitstrekt over een groot stuk land en bergen waar alles vrij losloopt in de originele natuur en we de kans zouden kunnen krijgen om erg dichtbij te kunnen komen voor foto’s. Op de weg heen kwamen wij voor de 6de of 7de keer langs de mogelijkheid om met een helikopter langs de apostelen en London Bridge te vliegen , spontaan werd besloten dit nu maar eens te doen, ondanks de hoge kosten. Een zeer mooie ervaring rijker en met een berg schitterende foto’s erbij zijn wij daarna toch naar het wildpark vertrokken waar wij ook werden verrast door de hoeveelheid beesten en de tamheid er van. Voor foto’s van beide zie de facebook pagina van Els en de blog van Marja, www.onzedroom.reismee.nl
Morgen gaan we rijden, waarschijnlijk in de regen want het druppelt nu ook ruim 320 km verder naar Zuid-Australië, Robe. Normaal rijden we tussen de 150 en 200 km maar door ons besluit van zondag moeten we meer km ’s rijden om op schema te blijven richting het rode hart.
Later meer hierover. De groetjes volgers tot dan.
Ps, zou het kunnen zijn dat een naamloze groep de 12 apostelen heeft gedecimeerd tot 9 omdat het een christelijke groep was?
Verzonden vanuitMail voor Windows 10
The Great Ocean Road
Our trip along the Great Ocean Road was suppost to be one of sunshine and enjoying the many long and wild beaches while we were there.
When we hit Geelong, the weather was very nice and balming, so we did our drive to Torquey beach and loved the sand the breeze and the warm Sunny weather on our skin on saturday afternoon. Sunday we went to a small town called “Little River” with a reason. But once we got there the town was having a fair to support the locale school and it was one big market and everyone walked around with a big smile on there face, of course we joined them straight away. It turned out to be a lovely time with lots of extra information about the town and also about “ the little River Band” . and that my friends was the reason why we went there in the first place to answer a question from Carl, our drummer, if the name of the band and the town had something in common. The answer, yes it das. One story goes as follows, one or two of the band members lived in this area and so the name was formed after they where not allowed to use the name “ Mississippi” because the was al ready in use in the USA. The other story is, that one fine Sunny day the band was on his way towards Melbourne to perform there and being without a name they noticed the name of the town and thought it would be a big laugh if they went from the big river Mississippi to “ the Little River Band” ., and so they did. We even got taken into an small room in the Mecanics Hall were they keep all kind of stuff of the band, who by the way did work with Johnny Farnham, but did not like him as the tale tells us.
After a drive around an al lot of pics we went to the old bleu stone bridge and on the way back to Geelong over the old road we did see a lot of old cars as a bonus of the day.
In Geelong we walked along the boulevard enjoyed the warm weather nice food and drinks before heading back to the van to make our dinner together. On Monday we moved on to our prebooked spot in Apollo Bay reaching it with nice Sunny weather to wake up next morning in a heavy fog which started to rain out but took away our visibility completly. So we decided to hit the road and drove into the mountains towards Colac and after about klicks the sunshine returned again. Driving back lateron gave us the fog back again as well. All night it rained and by morning it was fogged up again like a cold winters day in Holland, so no beach day . we moved on , just by car, to the main things along the Great Ocean Road, the 12 rocks, which have only 9 left over, but have about 10.000 little people with funny eyes and no snece of wat they are doing, running around like crazy, which is an atraction by it self. (BTW , there is a story going around that some unknowen nameless group took two of them down, in the past, just because it was a christian thing, the 12 apostels ).
Friday and Saturday turned out to be two lovely days with warm weather and lots of sunshine so we drove back from Warrnambool to do the big part of the G.O.R. again and took a lot of pics again at the same spots but with a different light to it. We prolonged our stay in Warrnambool so we could spent the whole Sunday on the road again, and we did. For a start we hopped on the heliflights to see the coastline from above, wat a joy it was and all-in perfect sunshine again. After this fantastic flight we moved on to the eco wildlofepark at Princetown to walk over a big spread and see all the Austraian icons close up.
While we sitting in our annex enjoying a drink and writing our storys, it started to rain like a big storm, but we are happy after the we spent on this part of the coast even dough we did not get to lay on the beach and enjoy the sunshine on our bodys.
But we get more coastline ahead of us so you never know.
dubbel nat
Donderdag 21-03-19
Vannacht zou het weer eindelijk na dagen opklaren, maar toen ik wakker werd was het één grijze soep buiten en nat op twee manieren.
De ene manier kwam van de nog steeds binnendrijvende zeemist die zijn kans grijpt omdat er een groot hogendruk gebied boven de ocean road ligt en er absoluut géén wind staat die de mist terug naar zee drukt. Die laag is dik genoeg om zo nu en dan uit te regenen maar is zo dun dat je de zon er soms doorheen voelt schijnen bij een soort opklaring en ook niet zichtbaar is voor de weerradar.
Het is de eerste keer dat we dit meemaken en zeker zo lang durend. Het is niet koud hoor , rond de 20 graden overdag en in de nacht een paar graden koeler.
Het grappige is dat we het gisteren wisten te ontsnappen door over de Otway bergen te rijden richting het zuiden en vandaag hebben we een stuk naar het noorden gereden, ongeveer 60 km, en ja hoor het was weer droog. Zodat we bij de Kenneth river de Koala’s en diverse soorten Rosella’s en King Parrots konden zien in het wild. Met wat vogelzaad komen sommige kromsnavels zelfs uit je hand eten maar schrikken bij het minste geringste en vliegen dan massaal weer weg. Op deze plek staat één koffie tent en daar hebben wij dan ook weer onze dagelijkse verslaving bijgewerkt, mijn god wat weten hun de prijs op te drijven zeg, het is echt toeristen uitmelken hoor. Meer dan $ 10.00 per kopje. Maar ja een verslaving moet je aan werken, he.
Nog een twintig km verderop ligt het kleine kustplaatsje Lorne waar we géén stopplaats konden vinden toen we er op maandag doorreden met de caravan , zodoende zijn we er nu naar terug gekeerd om het even te bezoeken en onze lunch te nuttigen en de plaatselijke VVV te bezoeken om de nodige souvenirs te bemachtigen. Op de weg terug lopend naar de caravan de laatste zaadjes gevoerd aan de geelkuif papagaaien, wat achteraf verboden bleek te zijn, och wat zijn wij toch domme buitelanders. Vanaf Lorne de weg weer op richting het zuiden en gestopt op diverse plaatsen voor een foto sessie zoals bij Wye river ( wat kleine rivier zou kunnen betekenen). Hier dacht ik even stoer te zijn en tijdens eb over het strand aldaar met droge voeten via zandbanken de rivier over te steken. Dat ging best goed totdat ik mis sprong en mijn rechtervoet in een poeltje belandde met als resultaat één zuipert om mee terug te rijden. Bij een andere stop liep ik als enige de lava rotsen af naar het water van de Pacifische oceaan en vond een mooie mosselbank met kleine wilde mosselen en nam er één mee om boven op te eten. Dit werd niet echt gewaardeerd door iemand die bij de gedachte alleen al bijna moest overgeven.
Op slechts 15 km voor Apollo Bay begon de zeemist weer die rap over ging in druilregen en niet ophield op de camping helaas en de bergen achter de campingblijken nog steeds in mist gehuld. Gelukkig hadden wij de verwarming in caravan aangezet om die te drogen voor komende nacht en dat had goed gewerkt. Nu de aanbouw tent nog want morgen gaan we richting het zuidelijke gelegen Warrnambool waar volgens het weerbericht het weer véél beter is. Maar dat hoor je later wel weer.
PS. De tweede manier van nattigheid was, de wateraanvoerslang naar de caravan had ik gisteren al moeten herstellen door de koppeling aan te draaien maar vanochtend spoot het water eruit. Ja hoor , de slang zelf was gesprongen op 5 cm achter de koppeling. Nu is dat zo verholpen door er een stukje af te snijden en de koppeling er weer aan te zetten. Helaas bleek de koppeling dol , gelukkig hadden wij nog een andere slang dus die gemonteerd en onderweg weer een nieuwe koppeling te kopen , ga ik morgen wel weer monteren na het opzetten van de caravan.
Otway en mist
Woensdag 20-3-19
Gezien het nog steeds dreigende weer hier in de Bay hebben we besloten om de Otway bergen door te rijden naar de Twaalf Apostelen in de hoop dat het daar beter weer is. Nou de gok pakte goed uit, het was er wel licht bewolkt maar droog en zelfs uit de wind lekker warm. Het is een rit van ruim 30km door de bergen met bochtige en smalle wegen waar je soms maar 15km p.u. mag rijden en op andere plekken 100km na totaal bijna 90km kwamen wij bij onze bestemming aan. Wat opviel si dat de weg voor de laatste kilometers aan beide zijde is afgezet met hekken om illegaal parkeren langs de smalle weg, is helaas ook wel nodig om dat de niet Engels lezend en sprekende Aziaten zich nergens wat van aan trekken.
Het weer was na onze verslavingsbreak goed genoeg om zelfs de lange trap naar het onderliggende strand af te dalen zodat we de eerste twee Apostelen te kunnen bewonderen vanaf het strand vandaan en hun werkelijke grootsheid te kunnen herkennen. Wat ook er goed zichtbaar is , zijn de markering die door de natuur zijn aangebracht van de verleden hoogtes van de oceaan ( of zelfs oceanen wereldwijd). Na dit huzaren klimstukje terug naar boven konden tussen al die kleine drukke onbeleefde Aziaten door foto’s maken van alle andere mooie bezienswaardigheden. Zelfs nu wij, Els en Ik , hier voor de derde keer zijn blijft het iets bijzonders en wonderlijks om te mogen komen bekijken, wat zijn wij toch bevoorrecht denk ik maar.
Terug door de bergrug kwam de mist weer tevoorschijn zodra we op een bepaalde hoogte kwamen kort daarna begon het druilen weer. Gelukkig was het in de Bay weer nagenoeg droog bij aankomst en konden wij ons eten op de gebruikelijke manier buiten op de achterklep van de van auto bakken. Helaas begon het tijdens het bakken ook bij ons te druppelen maar met behulp van de deur van de voortent en de achterklepruit kon ik toch onze overheerlijke lamskarbonade en zoete aardappelen rustig afbakken zonder extra regen gespetter. Als toetje weer eens Wicked Sister gegeten en daarna een aantal potjes skipbo gespeeld totdat het bedtijd werd. Moe en voldaan dat we ondanks het niet echt meewerkend weer toch veel dingen hebben kunnen doen zijn we allemaal in slaap gevallen (hierover verder geen invulling van details).
Even zien wat het weer ons donderdag gaat brengen voordat we besluiten wat we gaan doen.
mist
Dinsdag 19-3-19
Na onze gemakkelijke en korte rit (150km) van gisteren werden we vanochtend in tegenstelling van onze verwachting wakker in een dikke mist die onze camping bedekte sterker nog sommige van ons hadden zelfs de lichte druil regen op het dak van de sleurhut gehoord tijdens de nacht. Na het gezamenlijke ontbijt in de voortent, gezond hoor met fruit en yoghurt en cornflakes en sojamelk, zijn we op mijn aanraden richting de bergen gereden om via een omweg naar Colac te gaan . daar is een grote Woolworths aanwezig waar we ook onze aanvulling van de koffiecups kunnen kopen, dat is noodzakelijk om de stemming van sommige op een hoog niveau te houden. In Colac is het de gehele tijd zonnig en lekker warm weer geweest wat verwonderlijk is omdat we slechts in vogelvlucht 70km van de kust zitten. Hieruit blijkt dat het weer langs de kust zeer sterk beïnvloed wordt door wel of geen wind tijdens een hoge druk gebied. Want het eerstvolgend slechtweer gebied is een orkaan voor de kust van Brissie welke meer dan 2000km van ons af ligt richting het noorden.
De bergrug waar we door moesten bestond uit lange stukken door het regenwoud (hoe toepasselijk toch) en snelle scherpe bochten die ook nog eens steil omhoog of omlaag draaiden waar de snelheid terug moest van 80 naar25 km p.u. wat zijn wij blij met de trekkracht en vermogen van onze auto op terrein wat dan goed van pas komt.
Aangezien Marja wat last van duizelingen heeft zijn wij bijtijds weer terug gereden zodat ze even wat kon rusten voor ons avond eten en overleg wat en hoe morgen na het bekijken van de diverse weerberichten. Nu geloven wij eigenlijk die weerberichten niet meer want volgens ons worden die geschreven door leugenaars en komen ze bijna nooit echt uit de verf zoals beloofd. Besloten wordt om het morgen ochtend te bekijken na het ontbijt en dan pas een plan te maken voor de dag, dat lezen jullie later pas natuurlijk.
Van de bergen naar de kust
Zondag 17-3-19
Na ons gebruikelijke zondag ontbijt met eieren, bacon en hasbrown zijn we kort na tienen vertrokken voor een bezoek aan een dorpje richting Melbourne met de naam Little River. Alleen deze naam zegt iedereen waarschijnlijk weinig tot niets totdat we daar “The little River Band “, van maken en dat weer toervoegen aan de wereld bekende zanger van “you’r the voice” Jhonny Farnhem. Het verhaal gaat namelijk dat de band daar ooit is gevormd, sterker nog dat er bandleden vandaan kwamen. Aangezien we onze reisgenoot en parttime drummer ook ter wille wilde zijn leek het een goed idee dit dorpje te bezoeken. Bij binnen komst na ruim 40km rijden bleek er deze dag een fair te zijn ten behoeve van de plaatselijke school , leuk en een dorpse opzet met eten en drinken , spelletjes, en diverse marktstalletjes . tijdens één van onze gesprekken met een van de dames bleek dat het verhaal werd bevestigd, maar zodra ik Jhonny erbij haalde was ze het spoor bijster omdat zij hier te jong voor was. Ergens anders ontdekte we een foto van een oude auto die bleek bij navraag een klein eindje verderop te staan naast een oud / vernieuwd hotel. Tegen over de markt was een soort danshal / biblotheek waar we nog even binnen wipte gewoon uit nieuwsgierigheid. Na een tijdje kwam Marja met een heer in gesprek die veel wist over het stadje maar ook over de Band. Hier begon het verhaal een beetje af te wijken maar toch klopte het ook weer in het tijdsbeeld van toen. Namelijk, de mannen waren onderweg richting de wereldstad Melbourne toen ze eigenlijk naamloos langs Little River reden. Ze heette voorheen namelijk The Mississippi Band maar dat mocht niet omdat er in de USA al een band was met die naam. Dus toen men op weg was naar Melbourne dacht men zou het niet leuk zijn om van naam te veranderen van één van de grootste rivieren naar één van de kleinste en onbekendste. Zodoende “The little River Band”., maar deels ook om ze toch ook streekgebonden. Tijdens dit gesprek nam de meneer ons mee naar een klein kamertje wat in het verleden dienst deed als bibliotheek voor mensen die zichzelf wat bij wilde leren, een soort open school. En ja hoor, daar in een afgesloten kast stond veel van de band en er hing zelfs een gesigneerd shirtje achter glas.
Mede door dit bezoek werd onze dag behoorlijk beïnvloed want we ontvingen ook informatie over één van de oudste treinstation en een uit dezelfde hard blauwe gehakte steen opgetrokken brug over Little River en de oude weg naar Melbourne, dus besloten we ook die op te zoeken. Op de fair hadden Carl en ik een oude vrachtwagen op een foto canvas gezien en ook die wilde we nog even zien. Gevonden en gevonden zodat we mooie foto’s konden maken en nog meer oud spul ontdekte terwijl we rondkeken.
Het stralende weer zorgde dat we niet over de Highway terug wilde rijden en met een (iced)koffie en een heerlijk broodje worst achter onze kiezenreden we binnendoor waar we nog meer oude en mooi opgeknapte auto’s tegen kwamen. Waarbij 1 Holden Monaro GTS ss uitvoering zomaar langs de straat in het wild.
In plaats van naar het strand te rijden bij Torqua ( begin van de Great Ocean Road) besloten we naar de boulevard van Geelong te rijden en in de warme zomer zon welke de temperatuur richting de dreef liepen wij na een tijdje weer tegen een club aan met oude auto’s .
Tegen de tijd dat we weer richting onze stek reden was het nodig om bij te tanken voor onze rit morgen was het al bijna 5.00 uur en dan moeten de oudjes naar huis om te eten en onze middag versterking in te nemen.
Zaterdag 16-3-19
Het is weer inpak ochtend want we moeten vandaag de verschrikkelijke afstand van 120 km afleggen van Ballarat naar Geelong wat aan het begin van de Great Ocean Road. Aangezien we alle tijd van de wereld hierdoor hebben gaan we de caravan parkeren net buiten de camping en lopen we naar het spiksplinternieuwe winkelcentrum aan de overzijde van de hoofdweg. Het is stralend weer en de zon brand lekker op ons bolletje en hoewel het najaar een week geleden begonnen is mag dit weer wat ons betreft nog even blijven. De eerste winkel is een koffiebar waar we onze verslaving stillen, de één vind het lekker en de ander helaas te slap, volgende keer beter. Door naar Woolworths waar de nadat we van de week kangoeroe biefstuk hebben gegeten nu de worstjes en hamburger aan de beurt zijn om te keuren. Niet elke winkel voert dit assortiment dus nu maar kopen en dan zien we later wel weer verder. Voor ons doen laat, 11.30 uur rijden we weer de weg op dwars door de stad heen, helaas maak ik een fout en moeten we een stuk omrijden om te voorkomen dat we vastlopen in eenrichting en doodlopende straten, gelukkig is het nog niet echt druk en na wat zoeken en ruzie met de navigatie komen we weer op de doorgaande weg terecht. Na een tijdje wordt de weg meer een rollercoaster en gaat de snelheid omlaag om ongelukken te voorkomen. In Bachus March zijn we gestopt om te lunchen en ondanks het rustig aan doen en omleidingen en wegafzetting waren we kort na 14.00 op de plaats van bestemming en kondenwe zo binnen rollen. Het parkeren ging in één keer goed en om 15.00 uur konden al weer op pad. Op naar het strand van Torque aan het begin van de GOR. Helaas voor ons lag de weg er een stuk uit maar we mochten ter plekke wel kiezen voor een ander strand wat er zo mogelijk nog speculaerder uitzag en lang en breed was. Na een lange wandeling het pad naar de duinen weer gevonden en naar de sleurhut voor onze vitamientjes en vocht. Hoewel we eigenlijk onze verhalen nog moeten schrijven om het thuisfront niet te verontrusten zijn we een spelletje Skiboo gaan spelen. Tegen over onze hut staan cabins, vakantiehuisjes, hierin zitten naar schatting zon 60 bakvissen die aan roeiwedstrijden hier in de rivier meedoen. Die dingen kunnen herrie maken dat wil je niet weten zeg. Gelukkig hielden die pubermeisjes zich aan de 22.00 uur regel en werd het doodstil op een paar lawaaierige Grey Nomads na natuurlijk, ja daar horen wij ook onder. Tegen half twaalf zijn we plat gegaan om onze vermoeidheid van de dag te verdrijven.
Vrijdag 14-3-19
Hoewel we een zeer koude nacht hebben gehad, 8 graden, steeg de temperatuur nu snel door het warme zonnetje die de koude uit de bergen probeert te verdrijven. De brandlucht van de afgelopen dagen is even verdwenen en kunnen wij na de koffie op weg via het VVV kantoor naar de La La waterval. Dit moet een loopje zijn van 3.2 km heen en terug men vergat erbij te vertellen dat we de helft van de afstand wel steil bergop gaan en ik even dacht dat ik terug was in de Surinaamse jungle en miste zelfs even mijn kapmes. Het was zeker de moeite waard en de tijd die we er in stopte werd beloond met ongerepte natuur, meters hoge boom varens, ongelooflijk dikke eucalyptus bomen die ver in de 150 jaar oud moeten zijn. Na terugkomst een kleine lunch gegeten in deze kleine maar zeer langgerekte stad. Toen een wandeling langs de Yarra rivier welke zeker 6 km lang was en veel verschillend natuurschoon liet zien in ongerept gebied.
Maar ondanks onze inspanning en alle aanwijzingen dat ze hier moete zijn hebben wij nog steeds niet de platte poeszien zwemmen helaas.
Oorspronkelijk zijn wij hier naar toe gereden om naar het begin van de Yarra rivier, die helemaal doorloopt naar Melbourne, en naar de Upper Yarra Dam, maar door alle bosbranden en daardoor alle afgezette wegen was het voor ons onmogelijk om daar naar toe te gaan, niet rijdend noch lopend. Bovendien zou het waarschijnlijk een troosteloze aanblik zijn geweest al die verbrande natuur en kale omgeving waar bulldozers het vuur hebben bestreden.l
Met deze twee wandelingen hebben we toch nog wat van de omgeving kunnen zien en hebben we kunnen genieten.
Morgen gaan we weer op weg, de koude bergen uit richting de kust.
Goudkoorts
Vrijdag 15-3-19
Vandaag gaan we een stukje nadoen van “All You Need Is Love “ presentator Robert ten Brink. Hij is namelijk vorig jaar met een groepje via Melbourne naar Ballarat gegaan om Sovereign Hill te bezoeken. Hadden Marja en Carl toevallig gezien op tv.
Dit plaatsje is een oud goudzoekersstadje welke is opgeslokt door de grote stad en ligt nu midden in woonwijken. Het complete oude tafereel is herbouwd , nagebouwd en of gerestoreerd. Er zijn officieel nog drie gebouwen over van de periode 1850 waarin de goudkoorts zich afspeelde tot begin 1900 . Alle andere gebouwen woningen straten zijn dus nagebouwd in hun oorspronkelijke staat via foto’s en schilderijen van die plek. Wat natuurlijk praktischhonderd procent origineel is geblevenzijn de mijnen en de mijntorens welke zich wel hebben mee ontwikkeld met de industriële revolutie van handmatig naar meer machinaal maar die dingen zijn ook zeker de moeite waard om de ontwikkeling te volgen. Om in het oude dorp te komen moet je een flinke entree prijs betalen maar dan sta je wel gelijk in de 1800. Want alle medewerkers , werkers, en winkelbediende zijn gekleed als toen gedragen zich als toen en praten zelfs als toen. Wij hebben om te beginnen een begeleide toer door de stad genomen zodra wij onze ochtend drank op hadden. Een jonge dame die het oude spel goed speelde nam ons mee en legde alles uit en wanneer we het beste wat konden bezoeken, al snel bleek dat het flink aanpoten zou worden om alles in één dag te gaan doen. Vanaf de oude huizen, smederijen, banken, scholen, kerken en winkels naar een ondergrondse mijn die niet begeleid was maar zeker de indruk achter liet hoe men toen werkte in moeilijke omstandigheden en met miniem handgereedschap. In het begin van de middag de rode troepers die het goud wat in de mijnen werd gedolven moesten begeleiden naar Melbourne, die er vrolijk hun musketten op los vuurde op het commando van hun dikke sergeant, waarna de bezoekers op de foto met hen mochten omdat vandaag de dag was dat de Britten de slag in India hadden gewonnen. Hier vandaan naar een op stoom draaiende werkplaats waar machines met banden werden aangedreven, heb ik zelf ook nog mee gewerkt in een grijs verleden, gezien hoe men wagen wielen maakte met spaken,. Hoe een smederij de banden maken voor die wielen en alle andere werktuigen die men nodig had onder en bovengronds. Tegen het einde van de dag zijn we een betaalde mijn in gegaan en op een diepte van 20 tot meter onder de grond zijn we rondgeleid en hebben we echte goudaders in de wanden mogen aanschouwen, wel op zo’n afstand dat je er niet van kon meenemen.
Via een oud tentenkamp waar Chinezen, een tweederangs volk toen, die daar in erbarmelijke toestand moesten leven gingen wij heel wat wijzer weer naar buiten. Al met al een zeer interessante en leuke dag tijdens deze reis.
Onze vele foto’s en souvenirs zullen onze verhalen in de toekomst moeten ondersteunen want het is echt te veel om op te noemen en te schrijven.
Trip so far . English.
As our trip is moving along we started with very hot days in the outback, we knew about this and did not mind besides we started there because our van was stored there. Moving towards Sydney gave us lower temps but also a lot of rain for 4 days in a row. Driving along the coast we had nice balmy weather for most of the days untill we hit Tuross which surprised us with an unexspected day of showers. From there we drove slowly towards Lake Entrance with good weather when we woke up the next day it was kind of foggy but also a bit smelly as well, we got the smoke from the bushfires just a bit land inwards from us. All along the 90 miles beach it stayed that way untill the day we drove of to go to Traralgon when we had sunny and nice warm weather again, but the first very cold night as well.
Now, as I am writing this on Wednesday evening, we are on the verg of leaving Warburton to go to Ballarat tomorrow and yesterday we had rain in the morning clouds in the afternoon followed by clear and a very cold night, today a warm sunny with overcast day, with a tast of bushfires in the upper Yarra area. That was the reason why we moved over to Warburton, so we could drive up to the Yarra dam, no deal the road is closed off for all traffic.
All in all we had all kind of weather and everything ells Australia got to offer. Seen a lot. Been a lot of places. Visitted family and friends. Done a lot of walks along the beaches, in the bush, went to waterfalls ( even the La La Falls today ) seen almost all the wildlife except the fury duck thing, done the oystertrip, enjoyed our pie’s and fish and chips, visited old memory lane stuff on purpose and sometime unexpected as well (like Braidwood when we just did a short trip up the Clyde for fun). Got bogged with the truck and had to use the 4x4 to get out, drove a lot of dirt roads in high and low country, in short, we enjoyed ourselfs.
Now we are looking forward to hit the Great Ocean Road next week, but you can read all about that lateron.
Cheers everyone.