Weer onderweg.
Reismee 1 2017-2018.
Hallo allemaal,Ja we zijn weer terug op deze site en op weg voor een nieuw avontuur waarvan we jullie op de hoogte willen gaan houden.Op dinsdag 14 november zijn wij weer uitgezwaaid door onze gezin en familieleden op Schiphol, iets wat moeilijk en leuk tegelijk is, dus je vertrekt altijd met gemengde gevoelens.Van Amsterdam naar Manchester en toen door naar Dubai waar we een korte stop hadden.
De vlucht naar Melbourne was een zeer comfortabel waarbij wij zowaar wat hebben geslapen. Het eten en drinken was goed verzorgt en best lekker , volgens Els was de wijn erg goed en de Whisky heerlijk. Vroeg op donderdagochtend arriveerden wij in Melbourne waar het voor het eerst sinds weken weer eens regende. Iedereen daar blij want anders droogt alles uit toch. Onze boardingspassen gehaald voor de vlucht naar Mildura nadat wij zonder enig probleem door de douane rolde. Dus kort na achten zaten wij al in de vertrekhal klaar. Na wat tijd keek ik op het grote scherm en bleek onze vlucht ineens zonder waarschuwing verplaatst naar laat in de middag. Na informeren bleek dat de regen in de bergen van de Flinders Range het vliegen onmogelijk maakte. Aangezien dit de enige vlucht was die dag werd die daarom verzet maar men was niet zeker van vertrek. Aangezien vrienden ons zouden ophalen in Mildura om 11.30 uur moesten wij hun zien te bellen. Wat bleek hun nummer stond in de Australische telefoon welke nog niet geactiveerd kon worden helaas. Uiteindelijk via veel zoeken kreeg ik ze te pakken om 11.00 uur en kon ik op zoek naar een huurauto voor het geval de vlucht niet door ging. Alle huurauto’s waren op. Bussen gingen niet meer dus hopen op de enige en laatste vlucht. Gelukkig ging die door en waren wij tegen de avond bij hen thuis. Hapje eten drankje en om 22.00 uur vielen wij om ,dus naar bed. Om 06.00 weer wakker maar dit was te vroeg, dus omgedraaid en wij werden pas om 11.00 uur weer wakker.
Vrijdag, Els met Lyn de stad in en John en ik de auto regelen en overschrijven. Dat ging vlotjes alleen moesten wij nog de zaak verzekeren. Het was nu te laat dus weer eten en vroeg naar bed. Om 22.00 erin en we vielen als een blok in slaap. Om 03.00 uur klaar wakker dus een paar uurtjes wordfeud spelen en toen weer wat slapen.
Zaterdag Els weer op stap met Lyn en ik met John op weg om de verzekering te regelen. Bleek dat zaterdag de lokale ANWB onverwacht gesloten was helaas. Dus dan maar via internet, uiteindelijk in de middag bij Woolworths voor elkaar en konden Els en ik samen de stad onveilig maken met de v6 Ute. Om 22.00 uur was Els weer doodmoe naar bed gegaan en ik wat later. Ook deze keer waren wij om 03.00 weer wakker maar na een uur ben ik weer gaan slapen wat Els niet kon helaas.
Zondag zijn wij, na weer een nacht van om 03.00 uur wakker worden en ik viel weer in slaap om 04.00 uur Els niet, met John en Lyn gaan lunchen in een oude pub langs de Murray River als afscheid want morgen gaan we rijden richting Canberra , bijna 900 km verder. Vanmiddag alvast een adres geregeld voor de auto en caravan als we aan het einde van onze vakantie komen.
Tot zo ver de eerste dagen.
April 2016 English.
Reismee; April 2016. English.
We have started on the last weeks at OZ. It doesn’t feel like it is almost done, this seemingly endless time of traveling as a holiday of a year, but the end is slowly moving towards us day by day. This is not only because we got a date with Sydney airport but also the weather is giving us a significant sign.
Till Thursday morning the 7th we will be in Canberra at a semi bush camping just at the north end of the city. While we were there we went to say good bye to our dear relatives and even dough the weather is still good for the time of the year in the daytime the night are getting colder. We even had to put on the heather at night sometimes. The last days it was between 25 and 30 degrees and even 31 today with lots of nice sunshine. But today the wind became pretty strong and then expectation is that starting Thursday the temperature will drop to around 20 in the day and 5 at night. For us that is the sign to hit the road again and move towards the coast were it will be warmer but the chance of rain is gaining as well.
Our Holden Rodeo is sold this week and that while our trip is not done yet, but we can keep the car till we done. This car has really grown to us because it took us everywhere and was our steady partner for more than 43.000 km. besides the fact it towed the caravan to any place we wanted to go.
We will end up at Westwinds where we have to go carefully through our close to decide what stays, what comes with us and what goes to the Op Shop. The van needs a very good clean before we store it. Packing our suitcases needs a lot of attention to make sure we keep the scale below 30 kg a person and we only take one piece of hand luggage each, after all the trouble we went through with the departure of Ben junior. I think we can fill five suitcases with legal and illegal stuff and souvenirs.
We are going to miss all of our relatives, friends and new done up friends during this trip. We are going to miss out on “wine o ‘clock” and “beertime”. We are going to miss out on all the travel talks and campfires, the long balmy night, the endless freedom and space.
Just to say it short; the end is getting near, sadly enough.
Hooray, the end is in sight.
Yes , yes , yes we will see our kids, grandkids, brothers, sisters, brothers in law and sisters in law and many friends again. We will live in a house of over 150m2 instead of 12 m2 like now, again. Always a nice warm shower whenever we want. We will live out of a wardrobe again instead of out of a backpack. We will be able to go to birthdays again and celebrate festivities.
Just to say it short; we are jumping on two different thoughts.
Hereby, some pics from Canberra and surroundings and the relatives there. The next travel blog will be from an about the coastal area between Batemans bay and Morton. Which is most probable the last one before leave OZ.
In a couple of weeks we are back in The Netherlands, where we are going to bother everyone with our homesickness and our long stories of OZ, we are going to use our mixed languish and ask for “wine o’clock and beertime” and suffer for an undoubtfull long time from a jetlag.
We asked everyone there to support us in our difficult battle, and if they don’t we will flee back to our current life again as “grey Nomads”.
See you all somewhere in the future, tot ziens, (see you),
The Downunders.
April 2016 Nederlands
Reismee april 2016. Nederlands.
Wij zijn nu echt aan onze laatste weken begonnen en het voelt nog niet zo dat het is afgelopen met deze eindeloos durende rondreis als vakantie. Toch nadert het einde met rasse schreden en niet alléén omdat we onze vertrekdatum op de vliegtuig tickets hebben staan maar ook het weer op onze huidige locatie geeft dit al aan.
Wij staan nu nog tot en met donderdagochtend nog op een semi bush camping net buiten Canberra om onze laatste bezoeken aan familie daar te doen het weer is nog steeds fantastisch en warm hoewel er een stevig wind staat en de nachten voor ons gevoel al kouder werden waarbij we de verwarming in het begin van de avond soms aan moesten zetten. Het is overdag tussen de 25 en 30 graden en zeer zonnig vandaag zelfs 31. Toch gaan wij morgenochtend rijden richting de kust omdat het volgens de weersverwachting om gaat slaan, overdag net rond de twintig en snachts rond de vijf graden, ja de winter komt er aan hier. Nog een paar weken, dan vriest het in de nacht en is het overdag tussen de tien en twintig graden.
Daarom gaan wij naar de kust waar het over het algemeen warmer blijft maar de kans op regen ook toeneemt.
Onze Holden Rodeo is deze week ook al verkocht terwijl de reis nog niet ten einde is, maar we mogen hem tot het einde blijven houden. Wij zijn aan deze auto gehecht geraakt, want nu na ruim 43.000 kilometers blijft hij ons nog steeds over trouw brengen waar we naar toe willen en sleept hij de caravan overal mee naar toe.
Bovendien zullen wij zeer aandachtig door onze kleding heen moeten om te sorteren wat mee terug kan en wat hier blijft en wat weg kan. Ook de caravan moet geschoond worden, en dat kost ook tijd, voordat die de stalling in gaat. Ook het inpakken van onze koffer verdient aandacht omdat wij maar 30 kg p.p. mogen meenemen en één stuks handbagage p.p. volgens mij kunnen we wel vijf koffers vullen met zowel legaal als illegaal spul aan souvenirs.
Kortom het einde is in zicht helaas.
Joepie het einde is in zicht.
Wij gaan onze kinderen, kleinkinderen, broers, zussen, zwagers en schoonzussen en vrienden weer zien. Wonen in een huis van ruim 150 m2 in plaats van de 12 m2 van nu. Altijd een heerlijke warme douche wanneer we ook willen. Leven uit een kleding kast en niet uit een rugtas. Jullie weer zien op verjaardagen en feestdagen.
Kortom wij voelen ons tweedelig in onze gedachte gangen.
Hierbij nog wat foto’s van Canberra en omgeving, familie aldaar en de laatste camping hier.
Het volgende reisverslag zal komen uit de kuststreek van Batemans Bay en is dan vermoedelijk ook het laatste voor we landen op Schiphol.
Nog een paar weken en wij gaan jullie eindeloos lastig vallen met onze heimwee en verhalen met onze nieuwe gewoontes en gemixte taal gebruik met onze “wine o‘clock en “beertime” en met onze ongetwijfeld zware en langdurige Jetlag.
Hopelijk hebben jullie het geduld om ons hier door heen te helpen anders vluchten wij snel weer terug naar ons huidige leven van “Grey Nomads” zijn.
See you soon,
The Downunders.
Reismee Nederlands. Terug naar de comfortabele wereld.
Reismee Nederlands. Terug naar de comfortabele wereld.
Vanaf Kings Canyon zijn wij naar Alice Springs gereden. Er was nog even een discussiepunt of we dit wel of niet zouden gaan want gezien de tijd die wij nog over hebben konden wij alléén heen en terug over dezelfde weg. De andere weg via Tenant Creek naar Katherine en dan via Queensland terug naar de omgeving van Sydney zou maanden in beslag gaan nemen of het betekende elke dag drie a vier honderd kilometer rijden en niet genieten van de omgeving.
Alice is net als Adelaide één van de plaatsen waar onze eerste reis begon en waar wij ook met een reistoer zijn geweest en wij vonden dat we meer tijd moesten hebben om alles te zien en te doen. Met een rit van bijna 700 km zijn wij in één ruk naar een Family Park net buiten de stad gereden. Onderweg gestopt bij een groot Shell station roadhouse waar ook Emoes worden gekweekt wat duidelijk merkbaar was aan het vreselijke aantal vliegen daar.
In Alice hebben wij het vijf dagen rustig aan gedaan en alle bezienswaardigheden op ons gemak bezocht. Eén er van was een dag samen met Rhys & Amy, die daar ook waren aanbeland, toen hebben wij de meteoriet krater Namatjira bezocht die midden in een grote vlakte ligt en veel rimpels in het land heeft veroorzaakt. Dit moet ongeveer 300 a 400 miljoen jaar geleden hebben plaats gevonden en wij mogen het nu nog bekijken. Vandaar naar Glen Helen Gorge waar bij het parkeren een Gala (papagaai soort) uit de bomen kwam zeilen en op de motorkap kwam zitten, toen op mijn buitenspiegel en via een stukje ontbijt koek op mijn hand en schouder. Dit vrouwtje was zo vreselijk tam dat het een lust was om haar bij je te hebben. Gedurende ons gehele bezoek daar en het koffie drinken bleef ze bij mij om te kroelen. De eigenaar van de pub zei dat ik haar mee mocht nemen want hij vond haar maar niets. Vlak voor dat wij weer in de auto stapte vloog ze weg een boom in en voordat we wegreden had ze al weer een ander slachtoffer uitgezocht. (op Facebook van Els staat een filmpje er van).
Op naar Ormiston Gorge een grote waterplas tussen de rotsen en bergen in waar wij in 2010 ook heel kort waren, nu met meer tijd zijn wij daar heerlijk gaan zwemmen. Ik moet erbij vertellen dat het de gehele dag al bewolkt was wat voor iets bijzonders is en het nu een beetje druppelde, maar dat mocht de pret niet drukken.
De volgende stop was de “Ochre Pits” (oker mijn) een mijn die aan de Aboriginals toe behoord en waar zij hun kleurstoffen van wit tot paars weg halen voor beschilderingen. Wij mochten hier niets meenemen en zullen het moeten doen met de indrukwekkende foto’s van een veel kleurige klifwand, aan de rand van een nu droge rivier.
Hierna op naar nog een waterhole met de naam “Ellery Creek Big Hole” , een zeer mooie omgeving die het beste tot zijn recht zou komen in de volle zon en waar je ook weer zou kunnen zwemmen zonder gevaar van de platbektekkels die veel voorkomen in de rivieren en water plaatsen. Na een lange pauze waar we veel foto’s hebben gemaakt zijn wij weer richting Alice gereden. Op andere dagen hebben wij de Kreeftskeerkring net buiten Alice bezocht net als toen in Rockhampton en één van de laatste stuk wegen waar géén snelheidsbeperkingen gelden voor een paar honderd kilometers. Ook de Royal Flying Doctors zijn bezocht evenals het graf van Doctor Ref Flynn. Die de RFD op startte in het verleden.
Na de aanschaf van wat Aboriginal schilderijen, waarvan we de meeste rechtstreeks van de artiest hebben gekocht en een aantal via een galerie zijn wij na een zowaar regenachtige nacht zijn wij na vijf dagen naar Coober Pedy gereden waar het slechte weer ons inhaalde en vastzette voor vier nachten. ( zie ook het verhaal over de storm bij Coober Pedy).
Vanaf Coober Pedy ( betekent “witte mans grot”) via Port Augusta rechtstreeks naar Broken Hill om het mindere weer te ontwijken. Het was een berg kilometers maar ondanks één klein buitje daar is het weer nu weer gestabiliseerd, dus zonnig en redelijk warm maar nier meer zo heet als de afgelopen weken met meer dan 40 graden.
Na een paar nachten op de camping, en service aan de wielen van de caravan, zijn wij bij onze vrienden Joannah en Donny terecht gekomen. Die ons op de eerste avond meenam, naar de rand van het escarpment (plateau) waar Broken Hill op ligt, naar Mundi Mundi waar wij met ons zessen heerlijk hebben gepicknickt. Samen met hun dochters Jezabel & Jaidelyn. Helaas konden wij de zonsondergang niet zien vanwege de sluier bewolking die er hing. Op de terugweg, in het donker, sprongen de kangoeroes alle kanten op over en langs maar vooral op de weg. De eerste stuk of tien kon ik ontwijken maar op een gegeven moment kon ik niet meer remmen of uitwijken en raakte een Big Grey die zeker 1,80 was met de bullbar, hij viel om en kwam onder mijn rechter voorwiel terecht, hij was op slag dood. Moet je nagaan heb je ruim 41,000 km gereden en slechts één vogel geraakt op heel je reis en altijd alle andere grote beesten kunnen ontwijken, deze keer niet. Wij hebben een paar heerlijke dagen / avonden met en bij hen doorgebracht met eten drinken en praten maar vooral genieten. Wij mochten slapen in het twee persoons bed van de oudste Jaidelyn.
De volgende dag wilde wij naar Silverton, een mijnstadje en de plek waar “Mad Max” is opgenomen, zijn wij nog even wezen kijken bij onze road kill, ja hij moet op slag dood geweest zijn die grote boy.
Het stadje is nog in gebruik en de mijn ook maar dun bevolkt, wel een zeer fotogenieke omgeving mede ook door alle restanten van de Mad Max film en foto’s in de plaatselijke pub waar je geen foto’s mag maken binnen. Die pub ademt de sfeer nog uit van lang, lang, heel lang geleden.
Op zondag 20 maart zijn wij weer de weg op gegaan en zijn we geëindigd in Mildura waar we voorlopig vier nachten verblijven om even wat zaken in orde te maken. Want tussen Broken Hill en hier zijn wij door twee grote zwermen, die zeker 10 minuten duurde, sprinkhanen heen gereden en buiten dat er duizenden op de weg zaten vlogen die ook met duizenden tegen de auto en caravan op. Hierdoor was de ruit zo smerig dat je bijna niets meer kon zien en de voorzijde van de caravan geheel geel geworden. Ook wilde ik de achterstand op reismee inhalen en moet ik nog zeker 10.000 foto’s categoriseren op de harde schijf en wat op reismee plaatsen.
Blijkbaar gaan we nog wat bekende ontmoeten ook want we kregen een bericht van Lynn en John ( uit het begin van onze reis) om langs te komen en ook een bericht van Rhys & Amy die onderweg zijn naar hier.
De Holden Rodeo is sinds gisterenavond verkocht en gaat naar Canberra toe aan het einde van onze reis, best grappig als je bedenkt dat wij hem gekocht hebben in Fyshwick wat naast Canberra ligt.
Beste volgers dit was het voorlopig even, het volgende verhaal komt waarschijnlijk over veertien dagen uit Canberra vandaan.
Cheerio, The Downunders.
Back to the comfy world. English.
Reismee English. Back to, the comfy world.
From Kings Canyon we drove in one straight line to Alice Springs. We had some thoughts about going up there or not, because we could only go up and down on the same road. If we wanted to go on a different road we had to go to Tennant Creek and from there to Katherine up north via Queensland towards Sydney. This would take months or driving every day between 300 till 400 kilometers and no time to enjoy the surroundings.
Alice is for just like Adelaide one of the towns where we started our trip in 2010, and were they took us on a tour. We wanted to see Alice and the area at our own pace time. So we drove the 700 km to the Family Park campsite just on the outskirts of town. During the trip we stopped over a big Shell servo with roadhouse where they are breeding Emu’s as well. It is very noticeable because there must have been a million flies.
In Alice we booked five nights so we had plenty of time to roam around. The next day we court up with Rhys & Amy again who spent one of the days with us. Early in the morning we drove to a meteorite crater “Namatjira” who hit the planet about 300 till 400 million years ago and left a lot of evidence behind. It is a wonder we can still see these after all those years. Up to Glen Helen, a Gorge and waterhole with lots of green. When we drove in to the parking lot a Gala came out of the trees and landed on the hood of the car, then jumped on the mirror and with a piece of cookie she came to sit on my hand and shoulder. She was tame it was unbelievable and just fun to have her with you. During our entire stay in the Gorge, along the river and in the pub she stayed with me and asked for attention from me. She even tried to drink my iced coffee. The owner of the pub said I could take her with me if I wanted he did not like her at all.
Just before we got into the car she took off into the trees and when we drove of she‘d already found another victim. (on the Facebook page from Els there is a movie about this to see).
The Ormiston Gorge was next. This is a big waterhole between the rocks and mountains were we went to very briefly in 2010, now with plenty of time we went swimming there for a while. Even dough it was cloudy all day already and it stated to drip a bit, but we had fun.
Up to the “Ochre Pits”, which belong to the local Aboriginals. Here they fetch the colors they need for the paintings. We are not allowed to take anything from here so we just going to have to live with the photos we took from the cliff with all the colors from white to purple at the edge of a dry river bed.
“Ellery Creek Big Hole”, is the next stop for us. It looks like this spot would look terrific in the full sunshine and you are allowed to swim here as well because they have no problems here with the green flat snout teckels.
After tis long break and lots of photos we moved back to Alice to end the day.
On other day we went to the Capricorn just like we did in Rockhampton. We gave the Royal Flying Doctors a visit, the grave of Ref Flynn who stared up de RFD. We also went to one of the last parts of road without a speed limit for a couple of hundred kilometers.
In Alice we bought some paintings direct from the artist and we bought some in a gallery. After a rainy night we moved on to Coober Pedy, this is were the bad weather caught us up and we got stuck for four nights. (read the story about “news Flash Flush”)
Via Coober Pedy to Port Augusta and in one straight line and drive to Broken Hill to get out of this bad weather spell. It took a lot of km but besides one little bit of rain it seems to be stabilized now. It is sunny, nice and warm but no more 40 degrees like the last weeks.
After a couple of night at the campsite there, a service on the wheel bearing and brakes from the van, we went out with Joannah and Donny. They took us to Mundi Mundi for a sunset and picnic with their lovely two daughters, Jezebel & Jaidelyn. Unluckily there was a slight overcast so no sunset but it was just so good to be with them at Mundi Mundi. On our trip, back to town in the pitch dark of the night, the roe’s where jumping all over the place and over the road as well. I managed to miss about ten of them in the beginning until one Big Grey of 1,80mtr jumped in from of the bullbar which I could not avoid any more, he fell down and I made my first casualty this trip. Just imagen we travelled more than 41.000 km with only hitting a bird so far I managed to miss out on all those big things on the road, this time, well bad luck.
Next day we wanted to visit Silverton and a bit further was the hit, so we went to have a look at the road kill, yes he died on the spot.
We spent some lovely day / nights with Donny & Joannah and kids and slept in the bed of Jaidelyn. We laughed, we ate leek, we sink a couple and we talked till late at night. Thanks guys we enjoyed every minute with you. We will be back!
Silverton has still some population but not much, it is very photo genetic and has a lot of memories from the past but also from the movie Mad Max which was partly made up there.
The old pub has the atmosphere from the past a long, long, time ago. The photos on the walls show you the past till the present and even the crew from the movie stayed there as well.
On Sunday the 20th of March we hit the road again and ended up in Mildura where we are booked in for four nights to straighten tings out a bit. Because, between Broken Hill and here we run twice into a swarm big grasshoppers, and they made a mess out of the car and the van. The swarm both lasted for at least ten minutes each.
I would like to get even with the stories on the blog and still have to process about 10.000 photos on the hard disk.
We also going to meet up with some friends the coming days, Lynn and John (from the beginning of our trip) and Rhys & Amy who are on the road to Mildura and are likely to get here this week.
The Holden Rodeo is sold since last night and is going to Canberra after our trip, bit funny if you think about it, we bought it in Fyshwick just next to Canberra drove more than 41.000 km with it and it ends up back where it started.
Dear follower, this is it for a while, the next story will most probable come from Canberra.
Cheers, The Downunders.
News Flash, Flush. English
News Flash, Flush.
Since three days we are stuck in Coober Pedy because of the current weather.
At the end of February the temperature rose in to the 40 degrees and more, but the day before yesterday it changed all of sudden. First a little rain in Alice Springs the day before we left but that evaporated very fast.
Short after our arrival in Coober Pedy the underground opal town) we got a cloudy sky and just before the evening a super storm moved in from the dessert and hit us with heavy wind, lots of rain, thunder and lightning.
Roads turned into rivers, gravel into mud, parking lots in swimming pools, hotels / motels got flooded, roads towards the bush or dessert are closed. The Hwy is still open but with warnings about flooding near creeks and rivers and gully’s.
Some spots more than 25cm of rain came down in one hour.
During Skyping, it broke down three times last night.
No tele reception.
No phone reception.
No worries, we are safe at a campsite!
Went for a drive with the car this morning and drove through 40 cm of water on the road.
Washed my feet on a parking lot in 30 cm of water, did wear my flip flops.
Another storm is predicted for later on today.
If the weather is better, we move on tomorrow morning towards Port Augusta.
All this is a part of our experience!
Cheers, from two wet “DownUnders”.
Nieuws bericht, heet / NAT van de pers! Nederlands / Dutch.
Nieuws bericht, heet / NAT van de pers!
Wij zitten nu al drie dagen vast in Coober Pedy vanwege het weer.
Sinds eind februari was het dagelijks 40 graden of meer, maar dit is eergisteren ineens om geslagen. Het begon al een beetje met een buitje in Alice Springs wat ook snel weer verdampte.
Kort na aankomst in Coober Pedy ( de ondergrondse Opaal “topaas” mijnstad ) betrok de lucht en tegen de avond trok er een super storm over de woestijn die ons vol raakte met hevige regen, onweer en bliksem.
Wegen veranderden in rivieren, harde gravel in blubber, parkeerplaatsen in zwembaden, hotels zijn ondergelopen, wegen richting de bush of woestijn afgesloten. De snelweg (Hwy) is nog open met waarschuwingen voor stromend water over de weg waar beken en rivieren de weg kruisen.
Op sommige plaatsen viel er meer dan 25cm water in één uur tijd.
Tijdens het Skypen, liep de verbinding tot drie keer toe vast.
Televisie viel uit.
Telefoon viel uit.
Géén zorgen, wij staan veilig op de camping!
Zijn vanochtend met onze auto al op stap geweest en hebben door 40cm hoog water in de straten gereden.
Heb mijn voeten kunnen wassen in 30 cm water op een parkeerplaats, ik liep op slippers.
Er wordt nog een storm vandaag verwacht.
Als het droog is morgenochtend gaan wij rijden richting Port Augusta.
Ook dit hoort bij onze ervaringen opdoen!
Groetjes van twee natte” DownUnders”.
The Red Centre. English
Reismee, English. The Red Centre.
Since the beginning of February we are on the road again after we left Milton/Morton via the great Ocean Road along the coast to our next goal, the Red Centre.
We took a couple of days of in Port Augusta at the pool and to stock up. Then we were on our way again towards the Centre of Australia and the red centre, which is not the same btw but about 400 km apart.
Even dough we did visited the surroundings of Uluru and Kings Canyon on our trip in 2010 with a tour, we wanted to do it now at our own terms and time.
Via some obscure camping’s close to or behind roadhouses along the road we reached the only camping just outside of the National Park of Uluru. (we stopped over at Coober Pedy, read all about it in a separate story). A lot of people warned us about the exorbitant high prices in this part of the country, but we were joyful surprised by the $ 40,= we had to pay per night. This for a nice big spacey site with a lot of shadow from big old tall eucalyptus, nice clean toilet’s and ditto showers together with friendly staff. During it parking from the van I had my eye more on getting the fridge in the shadow (which is really necessary when it is over 40 degrees) then I do normally. After setting everything up we noticed that the drawbar was facing inwards, this is normally not allowed. In case of an emergency the drawbar must face towards the road so they can drag the van out of there. I did not like to start all over again and left it for the night. The net day after our trip to the Olgas I reported it at the office, “just leave it mate, we keep the spot in front of you empty for you”. What a service!
After picking up our park passes we drove around and took some fantastic photos of the sunset at Uluru. It was here we met a young couple from Tasmania who are traveling with a little bus, Rhys & Amy.
The next morning we got up pretty early to drive in the dark, it is still far in the 20 degrees, almost 100 km to the Olgas. We get here around 06,30hr to start the climb known as “the Valley of the winds”. It is a long and steep climb up and down in a big loop of about 7,5 km. Most people go first to the look out to make photos of the sunrise behind the Olgas but we started the climb straight away so we can take photos during our first part of the climb near the gorge. Another advantage is that the flies are not there yet and it is nice and cool. As soon as the sun is up these changes fast after the sunrise, our flynets are handy now and we need our drinks from the backpacks regularly. The funny thing is that during this walk you meet the same people all the time. There was a couple who arrived by plane from Melbourne for his birthday and wanted to walk up till the first look out and then return back. But because we told what else was there to see they walked on and finished the complete walk. They also wanted to do the 10 km walk at Uluru that day.
When we arrived at the Uluru café for our well-deserved coffee they were sitting there as well, after our drinks and a talk it was almost 12 o’clock and it was 45 degrees already. They felt tiered from the privies walk and decided to only a short walk to Uluru and back.
The next morning, up early again so we could drive before sunrise to one of the best spots to see the sunrise at Uluru, followed by the long loop walk which is a bit more than 10 km around the red rock. Our backpacks filled with 8 liter of water and brekkie biscuits, camera’s, flynets and sturdy shoes we took on the challenge. We walked against the clock, much to the surprise of Els, but the further we walked the more she understood.
The first part we got the mild sun and cool (25 degrees) air in our faces, after the turn the sun in our back for the longest part of the walk. Only the last part walking back to the carpark we got it in our face with a nice 40 degrees to heat us up.
At different areas you are asked not to take any photos because these are sacred places for the Aboriginals. Most people obey this request. They also ask not to climb to the top of the rock, while all the facilities are there to do so, because some of the aboriginal owners say that the top is sacred as well. What we noticed is that only the Asians take photos and climb to the top (most probably they don’t read or speak enough English), a bit sad really.
When we got back to the campsite we got a meal and a drink and spend the rest of the day to cool down at the pool.
Our remaining two day we spend doing early walks over at the Olgas and Uluru and went to the Aboriginal cultural centre, before moved on to our next challenge.
After almost a day driving with hardly any traffic on the road, did not see another car for four hours, we arrived at the campsite just outside of Kings Canyon.
Before we got there, the car was thirsty. At our first stop, Mount Ebenezer, who is run completely by Aboriginals which also own the gallery in the same building full of their art, both old and new. Here we paid just $ 1,75 per liter for the petrol. But when we got to a homestead about 50km before Kings Canyon for a very late lunch and coffee we paid an all-time high of $ 2,31. While just over a month ago, we paid around a dollar.
The campsite at Kings Canyon was about the same price as Uluru, was nice and clean with spacey spots with shade. Because both of us where very sticky and hot after setting up the van and awning, and saying hello to the fellow travelers we met before, we went straight for the pool. Here we met up with Rhys & Amy again and three France girlfriends for the third time in a week. In the pool we all started to exchange travel stories and it became a very nice afternoon in the cool water.
The next morning we got up very early again this time for our most challenging and difficult walk of them all, The Rim at the Kings canyon. The estimated time for the walk is four hours and because of the heat above the 36 degrees they want allow you to start after 10,00 o’clock.
This climb we started in de dusk before the sunrise so we could reach the first plateau at sunrise to take beautiful photos. During the time we were there all the guys from the pool joined us together with a German fellow Erik, who speaks fluent English and a bit of Dutch as well. The whole group stayed together so it became not only a challenging walk but also one with a lot of friends around you to help with the difficult parts or at the cliffs and gaps to lend a hand. Everyone enjoyed the walk and it became special when all of us reached the “Garden of Eden. Just imagen a pool of water in the middle of the dessert surrounded by rocks were plant, flowers and trees grow like there is no dessert at all.
The rest of the day Els and I spend in the cool restaurant with a nice cool beer at the campsite to write down our experiences followed by the sweet coolness of the pool before we turned into bed.
On the morning that we left the campsite we went for a short but very nice early walk to a waterhole and waterfall on the outer rim of Kings canyon. After this we moved on towards Port Augusta, via Coober Pedy, read the story about our experience with the storm there.
From Port Augusta, we move into the comfy world again and even that we still have six weeks to go the end of our long, beautiful, challenging, and seeming endless time to do this trip, it slowly comes to an end for sure.
Dear and lovely followers, there will be a couple of stories to write, so you can read some more.
The Downunders.