Het rode Hart Nederlands

Reismee, Nederlands. Het rode hart.

Sinds begin februari zijn wij op pad gegaan vanuit Milton/Morton via de Great Ocean road , langs de kust tussen Melbourne en Adelaide in, naar het Rode Hart en het centrum van Australië.

Na een paar dagen rust en zwembad bij 44 graden in Port Augusta zijn wij door gaan rijden weg van de kust naar het centrum van Australië. Hoewel veel mensen denken dat dit bij de Rode Rots Uluru ligt, is dit niet waar. Je moet om het midden te bereiken een kleine vier honderd kilometer weg rijden van Uluru.

Ondanks dat wij in dit gedeelte van het land al geweest zijn in 2010, met een toer, kijken wij erg uit naar deze trip om dit nu te doen op onze eigen tempo en keuzes.

Via wat kleine soms obscure campings bij of achter Roadhouses langs de enige weg, komen wij bij een, de enige, camping net buiten het nationale park aan. Ook de ondergronds stad Cober Pedy, staat in een apart verhaal. Veel mensen hadden ons vooraf gewaarschuwd voor de schrikbarend hoge prijzen hier, maar wij waren aangenaam verrast met de net veertig dollar per nacht. Mooie plek met schaduw van hoge oude eucalyptus bomen, nette toiletten en douches en zeer vriendelijk personeel. Tijdens het plaatsen van de caravan had ik meer oog voor de schaduw voor de koelkast ( is echt nodig bij meer dan 40 graden) dan de normale zaken. Na het opzetten bleek dat de sleurhut met zijn trekhaak naar binnen stond, dat mag niet want bij noodgevallen moet ze die zo via de straat weg kunnen slepen en dat kan alléén als de trekhaak naar de straat staat. Ik had geen zin meer om alles op nieuw te doen en het was al laat dus lekker laten staan. De volgende dag dit euvel gemeld en men was erg behulpzaam “laat maar staan, wij houden de plek voor je wel vrij”.

Na het aanschaffen van de park passen zijn wij wat gaan rondneuzen en hebben wat mooie foto’s van de omgeving genomen en de zonsondergang bij Uluru vast gelegd. Hier ontmoeten wij een jong stel uit Tasmanië die met een oud busje aan het reizen zijn Rhys & Amy. De volgende ochtend vroeg uit de veren en in het donker, het is nog dik in de twintig graden hoor, bijna honderd kilometers verder gereden naar de Olga’s. Hier zijn wij om 06,30 uur aan de beklimming van de “Vallei of the Winds” begonnen. Een stevige en moeilijke zware wandeling bergop en weer af van ruim 7,5 km. De meeste mensen gaan naar een look out om foto’s te maken van de zonsopkomst wij hadden nu het geluk dit te kunnen doen tijdens onze eerste klim naar de klif toe. Omdat het nog zo vroeg was waren er weinig vliegen en de wind was lekker koel, nadat de zon op was warmde het snel op en ging het richting de veertig graden, dus weer veel en regelmatig drinken. Ook kwamen onze vliegen netjes goed van pas deze keer. Het leuke is dat je onderweg telkens de zelfde mensen ontmoet die ook met deze wandeling bezig zijn. Zo ook met een stel uit Melbourne die voor zijn verjaardag een paar dagen hier waren en eigenlijk alleen naar het eerste rustpunt wilde lopen maar omdat wij vertelde wat er nog meer was allemaal bleven zij bij ons en liepen de hele ronde uit. Ook wilde ze dezelfde dag nog rond Uluru gaan lopen.

Toen wij een goed uur later bij het enige cafeetje van Uluru aankwamen om onze koffie te pakken waren zij er ook en na een tijdje praten zijn ze slechts de kleine ronde gaan doen omdat het nu al bijna twaalf uur was, ze moe waren van de stevige wandeling in de Olga’s en de hitte al weer verzengend was, tegen de 45 graden.

De volgende ochtend zijn wij weer vroeg op gestaan om zo voor zonsopgang naar het uitkijkpunt te gaan waar je het beste mooie foto’s kan maken van Uluru en gelijk daarna de bekende wandeling van meer dan 10km rond de rode rots konden gaan doen. Gewapend met 8 liter water een pak ontbijtkoekjes, camera’s, vliegennetjes en onze stevige schoenen aan zijn wij op pad gegaan. Tegen de klok in, wat Els verbaasde maar naar mate we vorderde ze steeds meer begreep. Want nu hadden wij de zon in ons gezicht in het begin terwijl het nog relatief koel was, 25 graden. De zon in onze rug toen het heet werd alleen terug naar de parkeerplaats hadden wij hem recht voor ons en was het al weer in de veertig graden geworden. In en rond Uluru zijn veel plekken waar je géén foto’s mag nemen omdat dit heilige plaatsen voor de Aboriginals zijn. De meeste mensen houden zich hier ook aan. Ook wordt er verzocht niet op de rots te klimmen, hoewel alle faciliteiten er voor zijn om te doen, omdat sommige Aboriginals (die de eigenaar zijn van de klomp rode aarde en steen) ook dit te ver vinden gaan op hun heilige plek. Wat ons op viel is dat alléén de Aziaten zich hier niets van aantrekken en overal foto’s maken en toch de rots beklimmen. (waarschijnlijk omdat ze ook géén woord Engels, willen/kunnen, spreken). Beetje jammer.

Bij terugkomst op de camping eerst gegeten en gedronken en daarna de rest van de dag in het zwembad heerlijk af gekoeld.

De twee resterende dagen ook wat vroege wandelingen gedaan, zowel bij de Olga’s als Uluru, en het cultureel Aboriginal centrum bezocht voordat wij vertrokken naar onze volgende uitdaging.

Na bijna een hele dag rijden zonder al te veel verkeer gezien te hebben, soms vier uur lang géén andere auto, kwamen wij aan bij de camping buiten het Nationale Park van Kings Canyon. Alvorens daar te belanden moesten wij nog een paar keer tanken. De eerste maal was bij Mount Ebenezer, een roadhouse wat volledig gerund wordt door Aboriginals en een hele uitgebreide en mooie galerie heeft vol met echte Aboriginal Art. Zowel oud als nieuw. Hier viel de prijs van de benzine nog wel mee $ 1,75 per liter. Maar toen wij 50 km voor de camping stopte voor een erg late lunch en koffie schrok ik wel, $ 2,31 per liter. Terwijl ik een paar weken geleden onder de dollar kwijt was.

Ook de camping van Kings Canyon viel mee qua prijs en was netjes schoon en ruime plekken met schaduw. Omdat wij beide erg plakkerig waren zijn wij na het opzetten en het begroeten van lui die we al eerder ontmoet hadden langs deze route naar het zwembad gegaan. Hier zagen wij voor de tweede keer Rhys & Amy en voor de derde maal drie Franse vriendinnen waarna een leuke uitwisseling van reiservaringen ontstond in het heerlijk koele water.

De volgende ochtend weer erg vroeg op voor onze zware en uitdagende klim “The Rim” van de Kings Canyon” waar vier uur voor staat en waar je gezien de warmte niet meer aan mag beginnen na tien uur. Ook deze klim zijn wij aangevangen in het schemer zodat we de zonsopkomst op het eerste plateau konden doen. Tijdens het foto’s maken stonden ineens alle lui uit het zwembad rondom ons heen. Zodoende werd het niet alleen een uitdagende tocht maar ook één met veel vrienden om je te helpen bij moeilijke stukken in de klim of bij ravijnen waar het wat gevaarlijker is. Ook een Duitse jongen die in zwembad was gisteren sloot zich aan bij de groep, Erik, hij spreekt erg goed Engels maar aan een beetje Nederlands wat de andere, Franse en Tassies, dan weer grappig vonden.

Wij hebben erg genoten van deze geweldige ervaring vooral omdat wij uiteindelijk ook op ons gemak de gehele weg naar “the Garden of Eden” ( het hof van Eden) in de kloof hebben kunnen doen, en waar je midden in de rots woestenij water vind en planten en bloemen groeien alsof er géén woestijn bestaat.

Natuurlijk was het restant van de dag voor de rust en in de koelte van het restaurant hebben wij samen een pilsje gedronken en onze dagboeken bij gewerkt voordat we weer naar het zwembad zijn gegaan. Na drie nachten zijn we vroeg op pad gegaan en hebben na nog een korte mooie vroege wandeling onze reis voort gezet richting Port Augusta, via Coober Pedy lees het verhaal over onze storm ervaring.

Vanaf Port Augusta, gaan we weer de bewoonde wereld in en hoewel nog zes weken te gaan is het einde van onze lange, mooie, uitdagende, enerverende en schier eindeloze trip toch aan het aflopen.

Beste en lieve volgers, er volgen nog een paar verhalen, dus lees ze.

( let op de verhalen worden geschreven in het Engels en Nederlands maar zijn in basis hetzelfde, dus voor diegene die moeite hebben met het Engels, je hoeft er maar één te lezen)

The Downunders

January & February 2016. English

Reismee English.

January & February 2016.

After we dropt Ben and Rowie of at the airport we stayed one more day in Camden before we moved on to the coastal area between Sydney and Batemans Bay. There we lingered on a while at Jeanne and Chris James place in Morton.

We did some daytrip to the lovely beaches, with or without family members who live there. We also visited Kees and Ann for a few days just to be with them and to get showed around the nice area where they live.

People are telling us that it has been one of the worst summers in ages and I think it is true because one day it is in the 30 degrees and the next is raining cats and dogs and with a big drop in temps. When the sun comes out again it gets very sticky before is feels nice again.

At the end of January we went with Jeanne and Chris to Lane Cove Park in Sydney for a few days to do some little trip but most important to visit and celebrate the 30^th wedding anniversary from Ucki and Tony in Sydney at their old wedding location. We went with public transport over there and after the party Charlie was so kind to drive us back to Lane Cove.

During our days at Westwinds we had time to clean the caravan and do all the washing so we have a clean and tidy van to do our next long trip with. The car got his service as well and the rear brakes got replaced because when drive over dirt road they start to wear of fast.

During the second week of February we started our drive towards Melbourne and after a couple of stops we decided to stop at a Big4 at Dandenong close to the city but away from the noise. But after a long drive when we got there it was booked solid and so all the other campsites in Melbourne. Why? There was an event going on, the Steptoe.

We decided to drive on to Geelong after we pre-booked there. I don’t mind driving through cities and it was only 150km further anyway. When we called it was just two o’clock but driving through the centre of Melbourne was dramatic and it took us hours to get to the bridge which led us to the road to Geelong. I let Els call them again at ten to six to let them know we were close by, they wanted to wait for us till ten past and we rolled in at seven past.

The next day we spent riding trains up and down to Melbourne but they were packed as well. We got to visit the Victoria Markets, the Victoria Station, did the tram ride and lots more. We also visited our friends from New Zealand, Frank and Gaby for a lovely afternoon and evening.

After four nights in Geelong we moved on with very nice weather towards the Great Ocean Road. Via Apollo Bay, where we stayed two nights and visited the very nice hinterland and forest. We saw a lot of wild Koalas and did a treetop walk in the old rainforest, which I can recommend to anyone to do to. It wasn’t cold but close to a rainforest, it rains a lot.

Finally we got on to the Great Ocean Road and it was dry when we got to the Twelve Apostles it was dry beside a short bit of rainfall. So we got a good change to take photos from the lookouts and from the beaches below. When you there you can see how high the ocean level has been in the past when we didn’t have polar caps. It was about 8 till 10 meters higher. Which figures, because that was at the time Australia had a shallow inland ocean about 300 million years ago. It makes you wonder what happens if the current polar caps keep melting?

Via Port Fairly, where we camped one night, up to Mount Gambier over the Princes Hwy we left Victoria and entered South Australia. Picked up a hitchhiker, German girl Martina, who needed to go to Mount Gambier. After the lunch we moved on to Kingston and the weather became better and better. Along the road a lot of different landscapes, with low bush, high trees, empty p[lanes, or all of a sudden mountains and hills.

Two night was enough there, so we drove over the coastal road to Adelaide where we booked three nights at a Big4. This way we had plenty of time to visit the town where we started our trip in 2010.

We think Adelaide is a town with millions of people but it got the atmosphere of a little village and is very relaxed to drive, walk or just be there. On the second day we parked our car somewhere in a parking garage and when we walked out of there towards the shopping centre we bumped into an old record store. They did not only sell records but also old record players with the speakers in the suitcase, telephones, and radios. Before I knew it I walked out with five albums of Neil Diamond. One of them was the sleeve Shilo and very rare. The question is now, how we keep them in one piece and flat.

From Adelaide to Port Augusta, the last city on the coast for a while as we are going land inwards to visit the red centre. We spent two day refilling all our stocks and for wat we think is necessary for the coming weeks and we enjoyed the swimming pool to cool down after the hot days here. Because it is in the 40 already, today even 44. During this high temps it is not enough to drink a lot so we drink extra vitamins and minerals , when you drink and transpire five liters a day they run out of your body just as fast.

This is the last town we can buy petrol cheap and from now the prices will go up it might even double.

Port Augusta is the town we drove through when we came from the Nullarbor months ago when we were on our way to Sydney to go and see Neil Diamond.

We stay here at port Augusta because this is where the Flinders Range meets the ocean and the country side gets fantastic colors and shapes.

It is almost the end of February and from now on we have to make kilometers if we want to spend enough time in the Red Centre, because we have booked our return tickets to the Netherlands. Yes, we have to go back; our visa runs out at the beginning of May. So we will leave on the 23th of April from Sydney and arrive in Amsterdam on the 24^th.

But for the coming weeks I , we, will keep on boring you all with our travel stories.

About the Red Centre, read it the next time.

Till then my, our, dear followers.

Januari & Februari . Nederlands / Dutch

Reismee Nederlands / Dutch.

Januari & februari 2016.

Na het vertrek van Ben en Rowie zijn wij nog één dag in Camden gebleven waarna we vertrokken zijn richting de kust tussen Sydney en Batemans Bay om een tijdje bij Jeanne en Chris te verblijven in Morton.

Hiervandaan hebben we als het weer het toeliet dagtripjes gemaakt naar het strand met of zonder familieleden die daar wonen.

Ook zijn wij een paar dagen bij Kees en Ann geweest om even lekker bij te kletsen en met hen de omgeving te bewonderen.

Men zegt dat het langs de kust op dit moment de slechtste zomer is in jaren, en dat kunnen wij beamen, want de ene dag is het dik dertig graden en super helder weer en de volgende dag regent het onophoudelijk en daalt de temperatuur hard. Als dan de zon weer gaat schijnen is het eerst erg plakkerig voordat het weer aangenaam wordt.

Eind januari begin februari, zijn wij naar het dertig jarig huwelijks feest van Ucki & Tony geweest. Dit hebben wij samen met Chris & Jeanne gedaan door een cabin op Lane Cove Caravan Park te huren voor twee nachten. Een plek waar wij al bekend waren en eerder gestaan hadden. Vandaar uit hebben wij dagtripjes gedaan en zijn wij naar het feest geweest.

Dit is met openbaar vervoer gedaan en na het feest heeft Charlie ons weer naar Lane Cove gebracht.

In de dagen dat wij op Westwinds waren hebben wij de caravan kunnen schoon maken en onze wassen kunnen doen zodat wij weer klaar waren voor onze volgende lange trip zonder de comfort van een huis. Ook de auto heeft zijn volgende grote beurt weer gehad en nieuwe remmen achter gekregen want het rijden op dirt roads doet die wel hard slijten.

De tweede week februari zijn wij richting Melbourne gaan rijden en wij hadden een camping van Big4 uit gekozen aan het begin van de stad maar wel weg van de drukte. De bedoeling was dat daar vandaan uit dagtripjes met het openbaar vervoer gingen maken in en rond Melbourne. Na een lange rit van bijna vijfhonderd kilometer bleek dat de camping, in Dandenong, vol was, ook alle andere campings bleken vol te zitten. Waarom ? Vanwege de taptoe die er dit weekend werd gehouden. Goede raad is duur, dus besloten wij een Big4 in Geelong te bellen, dit was kort na tweeën. Het was slechts 150 kilometer rijden maar een stuk ervan was dwars door het centrum van Melbourne heen. Nu heb ik géén problemen met het rijden door een stad maar dit duurde bijna drie uur voor we er door waren en de brug over konden steken die ons richting Geelong bracht.

Tien voor zes Els nog even laten bellen dat wij er bijna waren, gelukkig wilde men tot tien over zes op ons wachten, om zeven over zes reden wij er binnen.

De volgende dagen hebben wij doorgebracht met het op en neer rijden van Geelong naar Melbourne met de trein. Maar ook die zaten stampvol en ook dat had te maken met diverse evenementen.

Natuurlijk hebben wij heerlijk in mooi weer de Victoria Markets bezocht, Victoria Station, met de tram rond gereden door de stad. Ook hebben wij een leuke gezellige middag en avond doorgebracht bij onze kennissen, Frank & Gaby, uit Nieuw Zeeland die tussen Geelong en Melbourne in wonen.

Na vier nachten in Geelong zijn wij met zeer mooi weer aan onze reis begonnen die ons moest gaan leiden naar de Great Ocean Road. Via Apollo Bay waar we twee nachten zijn gebleven en de mooie omgeving en achterland hebben verkend en zelfs veel wilde Koala’s hebben gezien nadat wij een treetop walk hadden gedaan ( in oud stuk regenwoud loop je hoog in de boomtoppen via stalen loopbruggen), begon het weer om te slaan. Hoewel het niet koud was wisselde regen en zonneschijn elkaar in rap tempo af.

Gelukkig was het droog toen wij de Twaalf Apostelen bereikte en behoudens één kort buitje konden wij zowel vanaf de uitkijkposten als vanaf het strand het natuurwonder van eeuwen oude zandpilaren goed bekijken. Ook kon je de verschillende zee hoogtes goed zien die er door de miljoenen jaren zijn geweest. In de tijd dat wij géén ijskappen op de polen hadden stond het water zelfs tussen de acht en tien meter hoger dan nu. Wat overigens ook overeen komt met de hoogte van de inland zee Australië vroeger , 300 miljoen jaar geleden, heeft gehad. Geeft je ook te denken, wat er gebeurd als de kappen nu verder blijven smelten?

Via Port Fairly, waar wij één nacht zijn gebleven, door naar Mount Gambier over de Princes Hwy rijden wij van Victoria South Australia in. Onderweg nog een liftster, Duitse Martina, meegenomen die graag naar Mount Gambier wilde. Wij zijn na de lunch door gereden naar Kingston waar het weer als weer duidelijk beter was en een stuk warmer. Onderweg veel wisselende landschappen, soms bush, soms kale vlaktes, soms ineens veel bomen en ook bergen.

Na twee nachten zijn wij langs de kust richting Adelaide gaan rijden waar we in de middag aankwamen bij weer een Big4 en drie nachten hebben geboekt zodat wij tijd hadden om de stad te bezoeken waar onze eerste reis in 2010 begon.

Adelaide is een miljoenenstad die zich gedraagt als een klein dorpje en heel relaxed is om te rijden, lopen en wonen. Toen wij voor de tweede dag onze auto ergens in een parkeer garage zette en naar de winkelstraat toe liepen botste wij tegen een oud vinyl platenzaakje op.

Hier moesten wij naar binnen en buiten veel platen en singles waren er koffergrammofoons, telefoons, oude radio’s en nog veel meer. Voor ik het wist, stond ik met 5 lp’s van Neil buiten, waarvan één ik al een tijdje probeerde te vinden, de witte hoes Shilo. De vraag is nu hoe houden wij ze heel en vlak de rest van de reis.

Door naar Port Augusta, voor ons voorlopig de laatste plaats langs de kust voordat we het binnen land in rijden. Hier vullen wij alles bij wat nodig is voor de komende weken en genieten nog even van het zwembad bij deze Big4 terwijl het buiten al ver in de veertig graden is dagelijks, vandaag zelfs 44. Tijdens deze hoge temperaturen drinken niet meer alleen veel water maar ook extra mineralen en vitaminen want als je vijf lier drinkt en uitzweet verlies je die ook allemaal. Hier kan je nog goedkoop tanken, zeg $ 1,20 p.ltr wat uit komt op € 0,76. Straks gaan wij waarschijnlijk het dubbele betalen. Overigens hebben wij prijzen van onder de dollar meegemaakt voor ongelood 91 zelfs voor $ 0,95 wat ergens rond de $ 0,66 is.

Port Augusta is ook de plaats waar wij maanden geleden door heen reden op weg naar Sydney toe wij van de Nullarbor af kwamen. Wij stoppen nu ook hier omdat de Flinders Ranges hier tot aan de zee lopen waardoor je hele mooie landschappen en kleuren ziet.

Het loopt nu tegen eind februari en vanaf nu moeten wij kilometers maken willen wij tijd hebben om te doen wat we willen in het rode hart, want wij hebben onze tickets terug naar Nederland al moeten bestellen. Ja, wij komen weer terug, vertrekken op 23 april uit Sydney en zijn op 24 april op Schiphol.

Maar voorlopig blijven wij jullie vervelen met onze reisverslagen.

Voor het Red Center, Het Rode Hart, zie het volgende verslag.

Tot dan beste volgers.

Coober Pedy English

Reismee English. Coober Pedy.

From all those places, towns and cities we passed through this trip on our road to the Red Centre, is this one who sticks out like a sore thumb.

This little town is founded at the end of the 1800 and beginning 1900, when someone found Opal, at that time digging wasn’t necessary because it was just there to pick up at the surface in the dessert. Because the stones and rocks were exposed for centuries the opal was brittle and did not have all the colors you see now days.

The discovery draw miners and buyers and traders and a lot of other people who wanted to make a buck. Today, it is the Opal Capital of the world.

The area is a hilly country side which used to be an inland ocean about 300 till 400 years ago. The planet was a lot warmer and we had no ice caps. (Read also the story “Great Ocean Road”).

After the earth cooled down and icecaps formed the water level became a lot lower leaving all the minerals at the bottom of a dry ocean. Time and rain did the rest to form Opal deep underground beneath the clay in cavity’s in the rocky bottom. The silica with the colors formed by the sun became a thin layer of colored rock by the pressure of the layers above.

If you know that this fast area only exist out of hard and soft rock you one can understand that almost nothing grow here. Very tree and big bush what grows here now is being planted by mankind. Even the trees have a problem growing in this area, at the campsite Oasis the owner told me that two trees are dying after 50 years and have to be replaced. He says no wonder, hard rock, salty ground, no nourishment in the soil and not a day of shadow and only two till three centimeters of rain a year. Daily temps in the 40 degrees.

Okay, a town with miners in the hot rocky dessert, what is so special?

The only reason, because it is hot and dry and the Opals are found between 4 and 28 meters deep in the rocky ground where it is always 23 till 24 degrees below, the miners started to live underground.

Now hundreds of people live in caves and houses dug out under ground in the hills or at the entrance of their mine. Churches have been build underground, even hotels and they all have bathrooms and toilets all in the name of the Opals.

This town still has a drive in theater where Els and I went to, for Els a first.

For $ 50,00 you can buy a piece of dessert to do your digging, there are holes everywhere and you see car and trucks wrecks left everywhere even a train.

How many times do you get a change to sleep underground in an ex mineshaft, so Els and I moved into a underground motel build in a mountain the night we went to the drive inn. This was a special experience, the silence, the quietness and the nice even temperature inside while it was hot outside. This experience was even uplifted, by the owner Mike Murphy who is a real host and tells you all about the town and surroundings and the stories about the mines and miners.

If you ever get to Coober Pedy, stay in his underground motel for a lifetime experience; Michael Murphy, Catacomb Road Coober Pedy, contact@theundergroundmotel.com.au 0886725324, he even arranges pick up from the local airport for you.

If you get here with your van; go to Oasis Caravan Park, George will take good care of you and the park has one of the best amenity’s we have seen for a long time. Together with Rudy he runs tours with a small bus to show you the town, the mines, where you can finds some Opal yourselves and take you to special places.

In the old days people went underground by digging a hole with a pick and shovel till they reached the Opal core line, this why you will see little and big mounts of rubble next to a hole. Now there are two ways to get to the Opal layer which is at 4 till 28 meters beneath.

A special drill makes a hole of a meter wide and 30 meters deep. The miners lower themselves down and start digging in every direction to find the stones.

Or, with a bulldozer they run of the upper layers till they see the Opal layer appear at the top. The result is the same, everywhere man made hills and holes or pits. In the town you are allowed to dig into the rubble and find your own Opal bits, out of the town it is forbidden.

Yep, we got some stones to take home.

Coober Pedy and his surroundings (the Breakaways & Oodnadatta track) has been a tremendous experience which will always be on our mind.

Cheers from the “undergrounds” Downunders.

Coober Pedy Nederlands

Reismee Nederlands. Coober Pedy.

Van alle plaatsen, dorpjes en steden waar wij door heen gekomen zijn op onze reis naar het rode hart is er één die er echt uitspringt en dat is Coober Pedy.

Deze plaats is ontstaan in het einde van 1800 begin 1900 toen er Opaal (Topaas) werd ontdekt, hiervoor hoefde men toen nog niet te graven want het lag gewoon op de vlakte in de woestijn. Het nadeel was dat deze stenen erg broos waren door de blootstelling aan het weer door de eeuwen heen. Door het ontdekken van de Opalen ontstond een stadje van mijnwerkers en opkopers daarna volgden er anderen die er geld aan wilde verdienen. Ondertussen is deze stad de wereld stad van de Opaal winning.

De omgeving bestaat uit heuvelachtige gebieden die vroeger de bodem van de inlandse zee was ongeveer 300 tot 400 miljoen jaar geleden. Het was toen de aarde warmer was en er nog géén poolkappen waren. (lees ook “de Apostelen” langs de Great Ocean Road).

Na het vormen van ijskappen daalde het water niveau en de mineralen die achterbleven werden door regenval meegenomen dieper de kleibodem in waar het holtes in de steenmassa vulde met silica in allerlei door de zon invloed opgedane kleuren. Door de tijd heen versteende dit onder druk en werd het een gekleurde steenlaag onder de oppervlakte.

Aangezien dit gebied uit steen en rosten bestaat is er amper begroeiing, elke boom of struik die er nu staat is door mensen hier naar toe gebracht en geplant. Zelfs nu nog heeft begroeiing het erg moeilijk, zo vertelde de eigenaar van de Oasis camping waar wij stonden dat er twee bomen, die al vijftig jaar oud zijn, op het punt van dood gaan en vervangen moeten worden.

Geen wonder, steenachtige grond, geen voeding, zilt verleden en geen dag schaduw. Twee tot drie cm regen per jaar en meestal veer in de veertig graden Celsius.

Okay, een stadje met mijnwerkers in een hete droge woestijn, wat is er dan zo speciaal aan?

Juist omdat het zo heet en droog is en omdat men de mooiste Opalen tussen de grondlagen vier tot achtentwintig meter diep ondergronds vindt waar de temperatuur altijd tussen de 23 en 24 graden is, zijn de mijnwerkers huizen gaan bouwen ondergronds.

Hierdoor leven er nu honderden gezinnen in holtes in de heuvels en bergen en op de vlaktes in de diepte en ondergronds.

Er zijn zelfs hotels, kerken, complete huizen met badkamer en wc gebouwd en daarachter begint de mijngang naar hun bron van Opalen.

Ook heeft men hier nog een drive Inn theater waar je met de auto naar binnen rijd om een film te gaan kijken, wat wij dus ook gedaan hebben.

Omdat het een woestijn is waar je slechts voor $ 50,00 een plekje kan kopen om te boren zie je ook overal afgedankte voertuigen, van vrachtwagens tot treinstellen en personen auto’s staan.

Hoe vaak krijg je als mens de kans om dit soort bewoning te beleven, zo nadat we naar de film zijn geweest zijn wij in een hotelkamer in de berg die in het midden van de stad ligt gedoken.

Het was een aparte ervaring, de rust de stilte en de constante temperatuur. Wat versterkt werd door de gastvrijheid van Mike Murphy en zijn geweldige verhalen en uitleg over de stad en de mijnbouw.

Als je ooit in de buurt ben, slaap ondergronds bij hem; Michael Murphy, Catacomb Road Coober Pedy , contact@theundergroundmotel.com.au 0886725324, hij regelt zelfs ophalen van het plaatselijke vliegveld.

Vroeger groef men met pik houweel en schop een diep gat inde grond totdat men bij de rijke laag uitkwam, hierdoor zie je ook overal bergen met puin naast een gat. Tegenwoordig zijn er twee methodes, één; men boort een gat van een meter breed en dertig meter diep waarna men via een takel er in gaat om gangen allerlei richtingen te graven, twee; graaft met een bulldozer de bovenlagen weg totdat men de opaal laag ziet of men dertig meter diep is en dan teleurgesteld stopt. Het resultaat is dat er overal bergen puin liggen waar zelfs nog Opaal stenen tussen liggen die men vrij mag oprapen in de stad maar niet daar buiten.

Ja, wij hebben wat steentjes.

Coober Pedy en zijn omgeving (the Breakaways & Oodnadatta track) is en was een geweldige ervaring voor ons die ons altijd bij zal blijven.

Groetjes van de “ondergrondse” Downunders.

Ben & Rowie Holiday 2016. English.

Reismee English.

The last part of our holiday, with the four of us.

After spending New Year’s Eve together under the bridge we did a lot more. So here is a short story till the sixth of January.

The first of January, we took a relaxed day for our self’s with a bit of shopping and relaxing. Rowie wanted to eat a T-bone so we all ate one of about 300 till 400 grams with some veggies and salad à la Ben sr. and a bit of pudding afterwards, just like at home.

2 of January, up early to drive to Narwee again where we jumped on the train to Sydney centre. Enjoyed our iced/coffee there and walked to the pylon of the bridge to report us to climb the bridge today. Even dough two of us have a little trouble with a fear of heights seemed this is good to do this icon and to start our new year completely different for ones.

We got there much earlier than our scheduled time so we ate something before we got collected as group to the inside of the bridge. We got instructed and had to strip except for our underwear to put on something like a pilot overalls. They told us about how the walk goes and how we get secured to the bridge for our safety.

Changing clothes went like a jiffy, putting on the safety belts goes bit by bit and they checked every stage of it. Then they hooked you up and you can’t disconnect without help of the tour guides.

The first part you walk over very narrow planks high above the roads who go underneath the bridge along the Harbour till you reached the small and narrow ladders which take you up to the bows. By doing this part you past the concrete pylons which are covered by sandstone blocks and if you look down you can see the traffic passing by beneath you, this is the hard part for the ones with the fear of height.

When we get to the bows it becomes easier because you can’t look down anymore only to the left and the right at the nice science view. Our trip starts at the right side of the bridge, at the side of the Opera house and we walk/climb all the way to the top where the centre is and take the cross member to the left to walk back again. Along the climb there are stops to collect everyone again and to take pictures from, single, pairs and as a group. On the cross member is a short stop to make a video with you message to world. We made our new year’s wish here. Besides that they let us in on how the bridge was build and how they had to work at night when the two parts meet up after years of building and there was a height different of 8 inches. They solved that by unleashing the tension on one side and building up the tension at the other side and joined the bridge together before the sun started to heat up the metal again. Another story is that the builders had to throw the hot rivets at each other to place in the metal parts to join them and of course not all got cached so they estimated that there must be about six million rivets at the bottom of the Harbour.

The way back is easy and after about two and a half hours we are back in the pylon, through the insides we walk back to the dressing rooms, the hats we can keep the rest goes into bags. Via the photo area, where we can pick up our pre booked photos and additional posters, we end up in the souvenirs shop where we bought a lot of stuff to commemorate this accelerated experience.

After a drink back to town to eat and make some more photos from the harbor, the bridge, the opera house and more. Just before diner we meet up with a Expo off Aboriginal art and decided to buy two big painting, cause buying two gives discount and we are still Dutch and the Dutch love discount.

In the dusk we leave Sydney with a good feeling.

3th of January, a very exciting day for the young ones. We drive from Camden to Picton because our two heroes are doing a skydive today. During the drive you see the tension growing on their faces as we get closer to the destination. We are way to early there but they get booked in straight away an before we know it they are dressed up and get a personal trainer who they get hooked up on during the dive. They get the instructions and before we know it they are on the way to the plane to take of. We have to run to make some photos of the boarding and take of. After a while the speaker announces that they are floating in the air and we some small dots in the air. It is magnificent to see them float and fall down out of the air as they come closer. When they finally landed they yell out and run with big smiles on their face towards each other and jump again, now in their arm.

After tis the long wait begins for the photos and videos the crew made of them and slowly the tension edges away and they become tired. As soon as we started to drive away they fall asleep like a couple of small kids, with a special experience and feeling richer in their lives.

4^th of January, the ending of their holiday is getting pretty close. So up we go to Narwee again, in the rain this time, for our last visit to Sydney. Thanks to our Bridgeclimb we got freebees for the pylon walk and the expo there. From the top of the pylon we have a 360 degree look around Sydney and take a lot of photos. The weather started rainy but it clears during the day so it becomes a nice afternoon in town, around the harbor, opera house and we also bumped into the guys from the paintings again. So the kids buy some more souvenirs.

After diner we decided to head back to Narwee to pick up the car but when we get there it won’t start. I left the lights on and the battery is completely flat. With help from someone in the neighborhood we get it going again and drive back to Camden where the young couple has a cabin to get prepared for the trip back tomorrow.

After we reached the camping the car starts without a problem.

5^th of January, when I woke up at 6 30 and try to start the car, no dice. So I connect the charger and try again at 8.30, still flat. The owner of the camping called someone and at 10 o’clock the small matter is solved. Just imagine, on the day they have to leave you have no transport.

During the morning we drive to the airport without any problems but we did get some when we checked in. the tubes were we put the paintings in, where not accepted as hand luggage. Sending it with freight became to expensive, sending it by post became impossible (the post office tubes where to long???). We ended up by paying extra so it went with them as airfreight and they could pick it up when they checked out at Amsterdam.

All in all, a very busy, lovely, nice, exciting and good holiday period together with the four of us of which we enjoyed every minute of the day and night.

And I, Ben sr., am very happy and proud to have had a change show a small part of this lovely country and my relations here to one of my boys and let him experience the relaxed lifestyle. Thanks to all who made this possible for them and us.

Ps. Aunty Toos, In Holland, thanks for buying us extra photo space on reismee, very kind.

Ben & Rowie vakantie 2016. Nederlands

Reismee Nederlands/Dutch.

Vakantie met ons vieren.

Na de viering van oud en nieuw zijn wij met ons vieren nog veel meer gaan doen, hierbij een kort verslag tot 6 januari 2016.

Nieuwjaarsdag hebben wij rustig aan gedaan en buiten het winkelen om, ja de winkels zijn hier gewoon open, even wat tijd besteed om bij te komen. Rowie had trek in T-bone steak dus hebben wij allemaal een 300 tot 400 grams steak op à la Ben sr. Met salade en wat verse groenten en een heerlijk toetje toe, net als thuis toch.

2 januari, vroeg op en met de auto naar de ons bekende plaats Narwee gereden en de trein gepakt naar Sydney centrum. Daar op ons gemak koffie gedronken en naar de pijlers van de Sydney Harbour Bridge gelopen om ons aan te melden voor de beklimming van de bogen van de brug. Hoewel er twee van ons last van hoogtevrees hebben leek het ons leuk om deze icoon eens van de andere zijde te bekijken en ons nieuwe jaar anders te beginnen dan anders.

Aangezien we vroeg waren eerst nog wat gegeten voordat we in een groep werden meegevoerd naar de catacomben van de brug. Hier gaf men ons uitleg over de kleding, je moet op je ondergoed na alles uitdoen en krijg je een soort piloten overall aan, over de zekering aan de stalen lijnen en stalen geleiders langs de brug, en de vorderingen van de wandeling en stopplaatsen op de brug.

De kleding verwisselen was géén probleem, het harnas omdoen is iets dat secuur moet gebeuren en wordt gecontroleerd, daarna komt de aansluiting aan de geleiders die over de gehele brug lopen en waarvan je niet los kan komen zonder hulp van de begeleiders.

Het eerste stuk loop je over smalle plankieren hoog dwars over de doorgaande weg langs de haven naar de ladders die je naar de binnenste van de bogen geleiden. Hier begint de klim langs de met zandsteen beklede betonnen pijlers over smalle ladders en bochten waar je goed moet bukken zodat je niet met je knar ergens tegenaan botst. Voor diegene met hoogtevrees is/was dit het moeilijkste stuk van de klim omdat je hier door de sporten naar beneden kunt kijken en je de diepte in loert. Na de ladders krijg je een stuk van de bogen waar je wel naar buiten kunt kijken maar nog niet in de open lucht bent. Onderweg wordt er regelmatig gestopt om iedereen bij elkaar te houden, geen grotere groepen dan 16 stuks, en uitleg te geven over de bouw van de brug en de constructies. Na een goed half uur tot driekwartier staan wij ineens in de open lucht aan het begin van de lange klim naar het midden van de boog. Ben jr. en Rowie hebben de leiding genomen bij het begin van het aanhaken en staan nu op de rest te wachten, ondertussen worden er diverse foto’s van ons gemaakt, zowel alleen als per paar als per groep. Doordat je over de bogen aan de buitenzijde loopt zie je de ondergrond niet meer onder je voeten voorbij gaan en kan je op je gemak rondijken naar de fantastische vergezichten die je hier vandaan hebt. We lopen door tot aan het hoogste punt en het midden van de rechterboog. Hier krijgen wij uitleg over hoe de twee brug delen na jaren van bouwen op twintig centimeter na op dezelfde hoogte bij elkaar kwamen. Door snachts de tuien aan één kant iets te laten vieren en de andere zijde aan te trekken kon men de brug verbinden voordat de zon zijn uitwerking weer kreeg op het metaal. Het verhaal gaat dat bij het gooien van de hete gloeiende popnagels naar elkaar om te plaatsen er ongeveer zes miljoen op de bodem van de haven te recht zijn gekomen.

Via de midden balk steken wij over naar de linkerhelft van de brug waar wij onze Nieuwjaars groet op video vast leggen voor later. De weg terug is een makkie en na ruim twee en een half uur lopen zijn we terug bij de pijlers. Via het binnenste lopen we terug naar de kleedkamers, mogen onze petjes houden en kleden wij ons om. Via de fotoruimte, waar we onze posters en foto’s kopen terug naar de ontvangstruimte en de winkel waar wij diverse souvenirs kopen om deze fantastische ervaring te vieren. Nog een bakkie en dan de stad in om te eten.

Voor het eten lopen wij tegen een grondexpositie van grote Aboriginal schilderen aan en besluiten er samen twee te kopen, krijgen we korting en wij zijn en blijven Nederlanders toch.

In de schemer verlaten wij voldaan Sydney.

3 januari, een spannende dag voor de jongelingen. Wij rijden vanaf Camden naar Picton want daar gaan onze twee helden parachute springen. Onderweg is de spanning van de gezichten af te lezen naar mate wij dichterbij komen. Ondanks dat we er veel te vroeg zijn worden ze direct in gedeeld en krijgen ze kleding en een harnas aan en worden ze gekoppeld aan een eigen instructeur die aan hen vast zit als ze springen. Het gaat ineens zo snel dat ze al in het vliegtuig zitten voor wij het door hebben en moeten hollen om nog foto’s kunnen maken.

Na een tijdje wordt er gemeld dat die hele kleine stipjes in de lucht hun groep is die daar hangt te zweven. Het is magnifiek om die twee uit de lucht te zien komen vallen en wij maken foto’s als ze dichterbij komen. Bij het landen slaken ze beide een harde kreet en lopen lachend naar elkaar toe en springen nu weer maar dan in elkaars armen.

Het lange wachten begint op de beloofde foto’s en video’s en langzaam slaat de ontspanning toe in vermoeidheid. Zodra we in de auto zitten op de weg terug naar Camden, bijna een uur rijden, vallen die twee dan ook als baby’s in slaap, met een aparte ervaring rijker.

4 januari, het einde van hun vakantie komt er aan. Dus nog één keer naar Narwee, in de regen dit maal, en op naar Sydney voor het laatste bezoek. Wij hebben dankzij de brugklim vrijkaarten voor het bezoek aan de pylon en de expositie daar. Bovendien kunnen wij vanaf de pylon 360 graden foto’s maken van Sydney. Hoewel het weer niet mee zit wordt het een leuke dag en klaart het tegen het einde van de middag geheel op wat leuke foto’s geeft op de kade en bij het Opera house. Ook komen wij weer bij onze vrienden van de schilderijen terecht en wordt er nog het één en ander gekocht. Na het eten besluiten we terug te gaan naar Camden waar het jonge stel zicht kan voorbereiden op het vertrek morgen in een cabin i.pl.v. bij ons in de tent aan de caravan.

Als we bij de auto in Narwee komen wil deze niet meer starten, ben vanochtend de lichten vergeten uit te doen, lege accu. Via iemand uit de straat wordt de auto gestart en rijden wij terug. Die avond sart de auto zonder problemen.

5 januari. Als ik om 6,30 uur wakker wordt en de auto probeer, geen geluk, dus de oplader er aan. Om 8,30 uur nog niets. Uiteindelijk via de receptie een accu besteld en om 10,00 uur was dit probleempje opgelost. Het zal je maar gebeuren op de dag van vertrek, géén vervoer!

In de loop van de ochtend naar het vliegveld in Sydney gereden waar we zonder problemen aankwamen maar wel een probleem bij het inchecken kregen. De PTT kokers waar de schilderijen in zaten waren te groot om als handbagage mee te nemen, als vracht werd het veel te duur en volgens de Post daar waren de kokers te lang ( 5cm). Uiteindelijk met extra kosten als ruimvracht meegezonden zodat Ben & Rowie hem gelijk mee konden nemen bij het uitchecken in Nederland.

Al met al een drukke, leuke, spannende en zeer aangename vakantieperiode met ons vieren waarvan we genoten hebben, elk moment van de dag en nacht.

En ik, Ben sr., ben blij dat ik de kans heb gehad om in elk geval één van mijn jongens een stukje van dit mooie land en mijn familie en zijn relaxte levensstijl te kunnen laten zien en proeven.

Ps. Tante Toos, dank je wel voor de extra geschonken foto ruimte op reismee, heel lief.

Sydney oud & nieuw 2016. Nederlands

Sydney vuurwerk 2016.

Even een verkort verslag van onze jaarwisseling.

Wij zijn met ons vieren op de 31^ste december in de auto naar Narwee, een voorstad van Sydney, gereden waar we de auto in een woonwijk hebben geparkeerd en met de trein naar het centrum van Sydney gegaan. Hier kwamen wij om vier uur aan en toen was het al een drukte van belang. De verwachting was dat er ongeveer anderhalf miljoen mensen naar het vuurwerk zouden komen. ( het zijn er ruim 1,6 miljoen geworden)

Wat je moet weten dat bijna alle beschikbare plaatsen om te kijken commercieel worden uit genut. Dat betekend dat je in september al moet boeken en betalen voor een klein stukje gras bij een hotel of een park waar een beperkt aantal mensen in mogen. Die prijzen variëren van 45 tot 120 aus dollar. Indien je ergens wil eten of wilt zitten betaal je al gauw tussen de 800 en 2600 $. Toen ik voor een bootje of een veerboot informeerde schrok ik helemaal want die prijzen gaan tot 7500 per persoon.

Wij hebben in oktober gekozen voor plaatsen in het oude Luna park (pretpark) net onder de brug en tussen Mainly Harbour in. Tijdens onze verkenningstocht in november besloten om op de wandelpier vroeg in de avond plaats te nemen.

Zodoende waren wij rond zes uur, na een wandeling over de brug kort na vijven, al bij onze bestemming in de buurt en overal stonden rijen met feestgangers te wachten om naar binnen te mogen. Tegen zevenen waren wij binnen en na een groepsfoto en een welkom door Luna park figuren (à la Disney) werden wij door een rock en roll groepje hartelijk ontvangen met heerlijke muziek.

Na een wandeling hebben wij om acht uur onze begeerde plek op de boardwalk ingenomen vanwaar wij zowel de brug, Mainly en het Opera House konden zien en maar goed ook want binnen het uur stroomde het helemaal vol en tegen de tijd van het eerste vuurwerk, om negen uur, kon je er niet meer lopen.

Na tienen zaten er overal mensen en probeerde de toeristen die later kwamen je van je plaats te verdringen. Dat lukte bij ons niet want wij zaten op een dikke kade balk van 50x50cm tussen twee dukdalven in langs de waterkant.

Dat wij goed zaten bleek al tijden het eerdere vuurwerk want van deze plaats konden wij alles goed zien zonder dat anderen ons uitzicht bedierven.

Kort voor twaalven verscheen in grote cijfers op één van de pijlers van de brug een terugtel klok waarbij de menigte allemaal mee af telde. Om twaalf uur begon op drie plaatsen tegelijk het vuurwerk te knallen en te spuiten alléén hield na een paar minuten de brug er mee op. Er bleek nog een trein op te rijden en toen die weg was begon het weer te knallen helaas was er een storing in die automatische trein want na een paar minuten hield het vuurwerk weer op want de trein kwam terug rijden. Dit gebeurde nog twee keer en toen heeft iemand hem aan de ketting gelegd en spoot het vuurwerk eindelijk continue de lucht in vanaf de brug. Het werd een belevenis op zich en een hele aparte manier om het nieuwe jaar in te luiden. Heldere lucht, 17 tot 20 graden, buiten op een eeuwen oude houten pier, verlichte boten, de kerstman in een bootje in de haven, vuurwerk op en onder de brug, het verlichte Opera House, en twee plaatsen met vuurwerk verderop in de haven, wij met ons vieren dicht bij elkaar, en iedereen die daar staat wenst je een gelukkig nieuw jaar.

Na afloop zijn wij weer de brug overgelopen om dezelfde foto’s van Sydney bij nacht te maken en naar de disco van een achterneef te gaan midden in de stad.

Op de weg terug naar de camping alvast maar even wat ontbeten want het was al licht aan het worden en na vijven het bed weer in.

Vanuit onze uitval basis buiten Sydney, Camden, wensen wij jullie allemaal een prachtig maar vooral een gezond 2016 toe. The 4 downunders.