Zondagavond 03-05-2015

Christchurch. Anno 2015

Laat ik vooraf stellen dat ik eigenlijk niet van plan was voor ons vertrek naar Australië op 04-05-2015 nog een stukje te plaatsen, toch ga ik dit nu wel even doen.

Waarom?

Om de indruk van de stad die twee maal binnen een paar maanden werd getroffen door zware aardbevingen met alle gevolgen van dien, te beschrijven.

Christchurch, is in september 2010 en in februari 2011 getroffen met schokken van 7.+ en 6.+ en niet één maal maar de eerste keer zelfs uren aan één stuk, gelukkig midden in de nacht waardoor het centrum waar de beving het hevigst was bijna leeg was.

Bij ons is zoiets een paar dagen op het nieuws en daarna gaan we verder met ons leven en denken wij er niet meer aan.

Tot …. Dat je hier komt en door de stad loopt, van ons hotel is het minder dan 2 minuten naar de eerste gebouwen van het (toenmalige) centrum, na die paar minuten is het op sommige plaatsen ineens leeg of ligt er een berg puin van tientallen meter hoog, of staat er een meters hoge schutting. Ook staan er gebouwen waar geen ramen meer in zitten alles dichtgetimmerd. Verderop oude gebouwen uit begin 1900 met lichte schade en daarnaast gebouwen van half 1900 of later zwaar en onherstelbaar beschadigt. Op enkele plekken alleen nog een voorgevel gestut met zeecontainers, de oudste kathedraal ( een echt monument ) voor de helft ingestort en de rest gestut met zware ijzeren balken en frames.

Hier lopen is ook erg vreemd want de drukte die hoort bij een centrum is er niet het is angstvallig stil, de stoepen en straten zijn gescheurd of geweest en scheuren gevuld, of liggen ineens hoger dan de rest, of er vallen spontaan gaten in het wegdek/stoep, sinkholes.

Als je hier loopt, voel je de angst, voel je het verdriet, voel je de pijn en voel je met de bevolking mee!!!

Als je met de bewoners praat krijg je een andere indruk, ze zijn erg sterk, samenhorig en bereid om te knokken om de stad weer op te bouwen, vechtlustig en strijdbaar ja zelfs optimistisch. Of het nu iemand in een winkel of hotel is, of het een buschauffeur is of een trambestuurder jong of oud man of vrouw, ze zeggen er is veel te doen maar over twee jaar herken je deze stad niet meer, we repareren, restaureren, breken af en herbouwen met de zelfde materialen of we breken af en zetten iets nieuws neer, Christchurch komt terug. Wij hebben veel mensen gesproken en we hebben veel geluisterd en wij begrijpen hen nu en hebben erg veel bewondering voor hen ontwikkeld. Men zegt “dit is onze stad”.

In één van de andere stukjes schreef ik over het groeien van de Alpen in NZ, dat is de keerzijde van het schuiven van de continentale platen, dat is de reden van de aardbevingen die hier plaats vinden dat is waar men hier mee leeft men begrijpt men accepteert als een deel van hun leven. Daarom zijn ze in het midden van de lege kale ruimte in het midden van het centrum een container winkelcentrum gaan opbouwen 2,5 jaar geleden zodra al het instortings gevaar onder controle was, en dat is een succes, men wil het laten blijven bestaan als vaste herinnering aan de schokken.

Voor ons had deze reis een paar doelen, samen dingen doen, grenzen verleggen, angsten overwinnen, andere culturen opsnuiven en mensen leren kennen, niet altijd alléén het mooie opzoeken maar ook naar de andere kant durven kijken. Van de afgelopen weken is“ DIT ONZE RIJKSTE ERVARING”geworden die wij niet hadden willen missen.

Als het kan komen wij hier ooit terug uit respect voor de strijdbare bevolking die niet klaagt maar aanpakt, wat een voorbeeld.

Ik zal proberen zo snel mogelijk de bijbehorende foto’s toe te voegen.

Groet “thedownunders” vanuit Christchurch.