De Gibb River Road.

Hoewel het niet meer in onze bedoeling lag om deze zware trip te gaan doen, is Els door de vele gesprekken met zowel oudere als jongere mensen die het wel gedaan hebben, omgegaan en zijn we op 1 september aan dit avontuur begonnen.

Niet in onze eigen auto (geen 4wdr), maar een van Wicked gehuurde 4wdr Suzuki Vitara met een tent op het dak. Hierbij was alles verzekerd ook twee banden en een voorruit.

De Gibb, is één van de laatste lange stukken weg in Australië die de naam weg niet mag hebben. Lange stukken zand en gravel weg met zo nu en dan een klein stukje asfalt en veel diepe rivier kruisingen waar je over of beton, of losse rotsen en stenen, of zandbodem met rotsen rijdt. Nergens vlak, altijd oneffen, berg op of af, veel bochten en het gevaarlijkste van al, scherpe stenen die los liggen of omhoog steken en je banden lekprikken.

Het meest verraderlijke van al, zijn niet de voorgenoemde zaken maar wat men hier noemt de “corrigations”, de ribbels in de weg die lijken op golven in golfplaat. Dit varieert dan weer van 3 cm hoog tot 30 cm hoog en van 5 cm breed tot 40 cm in elke combinatie denkbaar met alle hier voorgenoemd wegdek (on)mogelijkheden. Toen ik vroeger in de buurt van Canberra mijn rijbewijs haalde leerde je “pas je weggedrag aan naar de weg omstandigheden”, deze regel uit mijn jeugd paste hier precies. En zo wordt je dan weer knap jong in je kop ineens.

Soms reden wij 80 à 90 km per uur (zonder geschud te worden) en soms slechts 15 kilometer per uur (waarbij je elk botje in je lichaam voelt).

Het eerste stuk weg vanaf Derby is geasfalteerd en wordt onverwachts een éénbaansweg met rood gravel langs de zijde.

Kort daarna rijd je alléén nog maar op rode en grijze gravel en begint de uitdaging werkelijk.

Je ogen op het wegdek houden en de scherpe punten en grote rotsen ontwijken terwijl je de kuilen in de weg probeert te missen. Ondanks de gesloten ramen komt er langzaamaan een rode waas in de auto en je proeft het stof en de zéér droge omgeving. Wij zijn er op voorbereid en hebben een 12volt koelbak en een koelbox met elementen, 50 liter water, 20 liter extra benzine en voor meer dan twee weken droog en blikvoer bij ons. Wij drinken veel en stoppen regelmatig even, dat is wel telkens wennen van de koele 19 graden in de auto naar bijna 40 buiten. De zon prikt op je blote huid.

De eerste dag (bijna 300km) zijn wij tot de kampeerplaats van Windjana Gorge (bijna 40 km vanaf de Gibb af naar rechts) gekomen en voor het donker stonden we onderaan de klif wat ooit een rif (zoals de Great Barrier Reef) was. De daktent opzetten is een fluitje van een cent, binnen vijf minuten was onze slaapplaats gereed, met kussens, slaapzakken, lakens, flesje drinken en hoofdlampjes voor de nacht. Terwijl ik het eten voorbereide is Els wat foto’s gaan maken voordat het stik donker werd. Want het is hier rond zes uur al donker en dan is het ook zwart overal. Ondanks dat het een bush camping is zijn (Basic) toiletten en zelfs douches (ook Basic, koud water). Toen wij aankwamen was er één andere caravan ter plekke maar tegen zessen waren wij met vijf vervoermiddelen. Om zes uur al weer wakker na een heerlijk en vooral stille nacht met een prachtige sterren hemel. Om acht uur aan de wandeling begonnen in de schaduw van het hoge klif, de wind is al weer warm en droog. Lopend langs de rotsen kan je zien dat het ooit zeebodem was want overal zitten zee fossielen in de wanden. De rivier staat laag en je kunt deels over de zandbodem lopen wel met beleid want overal zie je de krokodillen op de kant liggen zonnebaden, op een stuk van 500 meter zeker 100 stuks. Als je verder loopt (in de zon is het alweer boven de 30 graden nu) kom je bij poelen waar allerlei vogels drinken, eten en badderen. Terwijl wij staan te kijken naar een steeds groter wordende voorbij vliegende groep gele en groen parkieten zitten er ineens een paar Bichenows naast mij op de grond op nog geen twee meter afstand. Overal zie je reigers, Ibissen, Lepelaars, grote en kleine parkieten en zwarte papagaaien samen met brilvogeltjes en andere vinken, je komt hier ogen te kort. Op een droog stuk rivierbedding vinden wij en huid van een Python en even later een afdruk over ons pad van meer dan 30 cm breed van een Python.

Eigenlijk is dit een plek waar je dagen zou kunnen blijven rondhangen maar wij moeten nog ontbijten en weer verder.

Tegen 11,30 hebben wij alweer bijna 40 km schudweg achter ons en staan we op de parkeer plaats van iets aparts “The Tunnel Creek”.

Zoals het woord het al zegt, een beek door een tunnel van een berg. Lopend naar de ingang zie je niets van de Creek en de ingang zelf wordt afgesloten (verborgen) door een mega groot rotsblok waardoor je door een zeer smalle spleet tussen het rotsblok en de bergwand heen moet wringen waarna je ineens in de grot met water staat. De tunnel zelf varieert van 2 meter hoog tot een meter of 8 en breed van 4 tot 20 meter. Het eerste stuk van 200 meter lang heeft licht van buiten waarna het aarde donker wordt. In deze tijd (de droge periode) staat er slechts 40 tot 50 cm water in en kan je ondergronds door de bergketen heen lopen tot aan de rivier die deze Creek zelfs in de droge tijd nog voedt met vers helder water.

Els zag het niet zitten om de tocht van 45 minuten lopen (één richting) door de tunnel en het water te maken, zeker niet toen ze van anderen hoorde dat er zoetwater krokodillen waren gezien. Maar ze wilde wel dat ik ging. Zoiets laat ik mij geen twee keer zeggen, dus gewapend met een lamp op mijn hoofd en een stevige zaklamp ben ik op weg gegaan. Soms is het even goed zoeken naar het juiste pad zowel op droge als door het water maar vaak kan je langs de bedding lopen en hoor je alléén het gesop van je eigen natte voeten en het (soms) fladderen en krijsen van de vleermuizen die vlak boven je hoofd vliegen en hangen. Ineens zie ik halverwege een paar rood oranje knopjes weerkaatsen van de lichtbundel van de zaklamp. (vreemd dat je dat niet hebt van de LED lamp op je hoofd), dus wat langzamer en voorzichtiger lopen en ja hoor hier ligt op de rivier bank waar ik loop een krokodil van ongeveer 1,5 meter rustig naar mij te kijken. Op een goede meter afstand wat foto’s gemaakt en weer verder gelopen. Even later zie ik ook nummer twee in het water drijven langs de bank waarop ik loop. Voor mij zie ik wat LED lampjes wiebelen en dit blijken mensen die al weer op de terug weg zijn, na een praatje en de aanwijzing waar de krok ligt verder wadend in het stikken donker met alleen de koplamp als gids, machtig mooi. De tunnel bodem varieert van zand naar grind naar rotsen, van droog naar nat en soms ook behoorlijk slipperig van ondiep, net je voeten nat tot bijna het water aan je kruis. De lucht is in het eerste deel fris en wordt gevoed door een inzakking waardoor je ineens in het volle zonlicht loopt halverwege. Het tweede deel is langer, de lucht is muf en zompig en het pad wat ik koos slingerde zich van links naar rechts en weer terug langs de wanden. Aan de wanden kan je goed zien wat het water geweld hier doet in de natte tijd en de rotsen zijn dan ook super glad afgesleten, bijna gepolijst. Na een scherpe bocht wordt het ineens licht en sta je bij een weelderige begroeide opening van de Creek aan de andere zijde van de bergrug. Mooie oude bomen volop in bloei grote varens en heerlijke frisse lucht. Na een paar foto’s besluit ik terug te gaan want Els zit op mij te wachten. Wat een heerlijk, spannend en mooi avontuur wat ik voor géén goud had willen missen. Voor dit soort dingen neem je de moeite om de Gibb te bedwingen.

Dit is slechts één klein stukje van onze eerste 24 uurs belevenis op, maar vooral naast, de Gibb. Ik weet dat ik niet alles kan gaan beschrijven en omschrijven maar dit soort dingen doen (wandelingen, beklimmingen, oversteken) doen wij onderweg overal.

Jullie zullen het met de bijbehorende foto’s en commentaar moeten doen helaas.

Wel zal ik hier nog even de “El Questro” ervaring beschrijven.

Na vijf dagen rijden komen wij bij onze eerste echte uitdaging voor Els en de auto en mij aan. Na onze heerlijke overnachting op “Home Stead Vallei”, omdat wij niet meer “El Questro konden bereiken voor het donken en bijna zes uur hadden gereden over nog géén 200 km, komen wij bij een rivier crossing met voldoende stromend water. Het is de hier beruchte “Pentacost”. Ik ben even uitgestapt, het is al 39 graden, en de oversteek getaxeerd. Eerst rechts rijdend halverwege naar links uitwijkend voor een puntrots en direct weer naar rechts om een andere te ontwijken (maar niet te veel, want we willen niet in de rivier zelf belanden) en met extra gas naar boven over de rots en keien bodem. Gemiddeld geschatte diepte valt mee, 40 tot 50 cm, denk ik. Els vindt deze situatie niet leuk en vraagt of ze niet beter over de rotsen naar de overkant kan lopen, dat kan maar ook hier zitten groene platbekteckels, dus géén goed idee. Advies, blijf rustig zitten pak je camera en schiet wat plaatjes, ik rij wel.

Auto in 4wdr vast en lage giering en rustig pruttelend in de één naar de overzijde gereden, geen probleem. Alléén boven bleef te auto in 4wdr lock staan, na een paar maal proberen iets achteruit gereden en dat hielp, dus we konden weer verder. Na een uurtje waren wij vlak bij de camping van “El Questro” met nog één hindernisje te gaan, weer een rivier. Deze is dieper en stroomt sneller maar rijden regelmatig auto over en daardoor heeft het zand met rotsbodem een duidelijk spoor. Els vindt het nog steeds niet een leuke bezigheid maar ik zie de lol er wel van in dus binnen een paar minuten staan wij aan de overzijde en rijden wij de mooie natuur camping op. Is dit dan het einde van dit avontuur? Nee, de volgende ochtend wilde wij de “El Questro Gorge walk gaan doen en wat bleek onze auto was niet geschikt om de dubbele uitdaging aan te gaan volgens de rangers. Wat te doen, de tours waren al weg, wij wilde het niet missen, en nog een dag hier blijven om dan de volgende dag met een tour mee te gaan was veel tijdverlies. Gelukkig bood een ranger uitkomst, voor $ 40,00 p.p. brengen wij jullie naar de Gorge en halen je drie uur later weer op waarna je weer op weg kunt. Dit aanbod hebben wij natuurlijk aanvaart, je gaat géén 600 km rijden om deze kans te laten liggen.

Na een kwartier zaten wij in een grote open Land Cruiser en ik moet toegeven toen ik het 60 cm hoge losse zand zag voor de rivier en de 80 cm er na, denk ik niet dat onze auto dit had aangekund. Ik had het wel zelf willen proberen!.

Na een fantastische wandeling klimtocht langs mooie plekken van de Gorge bereikte wij na een goed uur een heldere poel waarin een super kei lag waardoor je alleen zwemmend en klimmend het volgende zeer zware traject zou kunnen bereiken waar vijf uur voor stond. Hierop besloten wij wat rust te nemen in de koelte en de schaduw van het hoge klif voordat we terug zijn gegaan naar ons ophaal punt. Om even voor twaalf uur was ons vervoer daar en deze had zelfs wat moeite om nu door het losse zand en water heen te komen. Na de lunch zijn wij met de auto weer door de rivier gegaan de dirt weg op richting Wyndham, om daar vogels “Goulds” in het wild te gaan bekijken, maar dat is weer een ander verhaal.

Natuurlijk hebben wij nog veel meer gedaan en gezien, indien ik dat nu allemaal opschrijf wordt dit verslag een boek en dat willen we niet, toch.

Tot zover een indruk van de Gibb.

Ik hoop dat jullie ook een beetje mee kunnen genieten via onze foto’s die ik er zo snel mogelijk bij plaats.

Groetjes “Thedownunders”.