Nullarbor.

Nederlands

Hoe omschrijf je iets wat je al vanaf je 17^de wilde doen en eindelijk na 47 jaar de kans voor krijgt?

“ Een droom die werkelijkheid wordt”.

Dat was het voor mij!

Als wij op maandagochtend vanuit Fremantle van onze camping vertrekken hebben wij een apart gevoel in ons lichaam. Hoe zal het gaan? Zijn wij er klaar voor? Hebben wij van alles genoeg bij ons? Hoe houdt onze combinatie zich op dit lange stuk?

Wetend dat de weg nu een asfaltweg is en niet meer de uitdagende gravel en zand weg die het ooit was, blijven er nog genoeg onzekerheden over. Verhalen van benzine stations die zonder zitten, geen drinkwater verkrijgbaar onderweg, een monteur laten komen kost een vermogen onderweg, rumoerige aan de weg gelegen slaapplaatsen, harde wind, bloed hitte. Kortom alles is mogelijk en onmogelijk.

Omdat de navigatie ons soms om laat rijden, en alleen over de hoofdwegen, heb ik op een ouderwetse manier een routelijstje gemaakt met de te volgen wegnummers en steden.

De eerste dagen zijn wij nog gewoon in de echte bewoonde wereld waar we eigenlijk al bekend zijn omdat wij dit binnenland al hebben doorkruist en we stoppen de eerste nacht bij een camping in Kalgoorlie waar we tijdens het opzetten van de caravan al worden uitgenodigd voor een verjaardags BBQ achter ons. Ondanks dat Els al met het eten bezig was hebben we besloten maar een klein beetje te eten en er naar toe te gaan. Bushy die ons uitnodigde verzorgde een etentje voor Neal ( een geoloog) die 79 werd, Harry (bleek naderhand de eigenaar van de camping) zit toch al elke avond een fles rode wijn soldaat te maken bij Bushy en was er ook bij, Jason een mijnwerker (die half Nederlands is) is de jongste van het stel.

Wij brachten wat Nederlandse kaas mee en hebben gezellig rond het fel opgestookte kampvuur een uurtje of twee gezeten terwijl de verhalen de ronde deden.

Toen ik de volgende ochtend ging afrekenen ontmoette ik Harry weer en hij vroeg honderd uit over hoe Nederland was, toen bleek dat hij ook al 75 jaar was en nog steeds zijn camping zelfstandig runde.

De begroeiing is hier door de droogte al duidelijk lager en de aarde kleurt steeds vaker rood tot paars bruin. Je ziet hier en daar open vlaktes met lage palmen en graspollen.

Hier is de prijs van de benzine nog steeds normaal dus na het aftanken zijn wij de weg richting Norseman opgedraaid. Hier stond langs de weg een lifter, herkenbaar als backpacker, die wij mee namen. Het was een Fransman die de dag ervoor was ontslagen van zijn tijdelijk baantje in Kalgoorlie en nu zijn geluk wilde proberen in Norseman. Dit is tevens het laatste kruispunt waarbij je nog terug kunt naar de kust en de bewoonde wereld.

Na 165 km half Frans en Engels zijn we in Norseman gestopt om Jacques af te zetten en wij koffie te drinken. Aangezien je in de hoofdstraat geen caravans mocht parkeren hebben wij die in de zijstraat naast het koffie tentje neer gezet ( er stond nog drie combinaties daar geparkeerd). Na een half uurtje weer onderweg, nog even afgetankt terwijl Els in de auto bleef en direct weer door.

Het was heerlijk warm weer met een droge lucht en een strakke blauwe hemel, dus met onze raampjes open en de muziek aan (cd van Bobby Bruce natuurlijk) draaide wij de Eyer Hwy op waarmee het begin van de Nullarbor route een feit is geworden.

Na een goeie 270km stoppen wij om bij te tanken en tevens te lunchen in de caravan bij een gehucht Balladonia. Tijdens het afrekenen komt Els mij vertellen dat er iets goed fout is met de deur van de caravan. Wat blijkt de hordeur staat wijd open en heeft zo te zien de gehele weg vanaf Norseman staan klapperen tijdens het rijden de laatste 270km. Het slotje is geforceerd de hordeur is in de lengte verbogen de deurstijl is ontzet en de sluitstijl ook.

Ik heb geen zin om terug te rijden en in Norseman naar de politie te gaan, dus met een klosje hout de boel weer terug op zijn plaats getikt een paar schroeven gebruikt om de hordeur vast te maken aan de sluitdeur en een uurtje later kunnen wij verder. Met de wetenschap dat men het verkeerde slotje gemold heeft en niet in de caravan heeft kunnen inbreken zijn wij eigenlijk wel blij want alles wat we bezitten hier ligt daarin.

Het landschap hier is woestijnachtig met lage struiken en hier en daar bomen die allemaal één kant uit buigen, de grassen en struiken bedekken de bodem volledig en de schapen en koeien zijn verdwenen. Hoewel er voor vee en kangoeroes wordt gewaarschuwd, zien we ze niet.

Wij rijden nog een 180km door naar het roadhouse Caiguna waar we een rustige en nog steeds een warme nacht hebben.

Als ik de volgende ochtend sta te tanken bij de plaats Madura (ruim 150km verder) komt er een oudere Holden Ute aan rollen en de man verteld mij dat hij vanochtend in Balladonia wilde tanken maar dat er geen benzine meer was. Terloops zegt hij er nog bij ‘maar goed dat ik mijn jerrycan heb gebruikt want volgens zeggen doen ze water in de benzine daar”. Ik moet er om lachen en zeg gedag, reken af en rijdt weer verder. Els houdt keurig ons verbruik bij en meldt mij dat ons verbruik ineens is verslechterd, zou het dan toch waar zijn van Balladonia?

Na de koffie gaan we weer rustig met een gangetje van 80 tot 85 onderweg als de wind ineens toeneemt en begint te draaien, het blijft wel warm maar we hebben een stevige kopwind die drie tot vier kilometer invloed heeft op onze gemiddelde snelheid. Buiten dat de wind is gedraaid zorgt de omgeving ook niet voor enige beschutting want wij rijden nu door het boomloze gedeelte van de woestijn en dit stukje is ruim 200 km lang. Het boomloze komt niet door het kappen van bomen maar de grond hier leent zich niet voor boomgroei. Er wordt gezegd dat dit lijkt op hoe Australië heel vroeger was voordat de boomgroei begon. Tegen lunchtijd zijn wij bij Mundrabilla Roadhouse waar je nog voor onder de twee dollar kan tanken en aangezien de grens tussen West en Zuid Australia rap dichterbij komt eten wij bij Eucla ook al ons fruit op want je mag niet meenemen de grens over.

De grens is géén probleem en na de controle rijden wij de rest van de middag met een stevige kopwind rustig door en soms ook vlak langs de “Great Australian Bight” die aansluit op de Southern Ocean. Omdat je hier ook de langste weg hebt zonder één enkele bocht, 90 mile (is bijna 147km) zijn langs deze weg gestopt om hiervan wat plaatjes te nemen.

Wij stoppen bij The Nullarbor Roadhouse voor de overnachting en hoewel winderig is het nog wel lekker. Tanken doen we hier niet want de prijs ligt ruim boven de twee dollar nu.

Als we de boel hebben opgezet wordt het ineens donker en met de wind die van de poolstreken afkomt, wordt het knap kouder. Vesten aan en de elektrische kachel ook maar opgezocht en aangezet, slaapzak op het bed erbij, wij komen de nacht wel door. Wat mij opvalt, is het aantal (opgeknapte) oude en oudere caravans die wij hier zien, voelen wij ons helemaal in thuis zo.

Als we de volgende ochtend wakker worden is het echt koud en vlak boven het vriespunt en alles is beslagen van de condens werking totdat de zon opkomt en de boel weer aangenaam maakt. Blijkbaar werkt ons internet zo nu en dan wel want Els heeft van Chris James een bericht ontvangen dat wij de Head of Bight dienen te bezoeken, dus vanuit slaapstand direct na het ontbijt onderweg naar de eerste afslag die ons naar een mooie plek aan de kust voert. Hier kan je normaal gesproken vanaf hoge kliffen walvissen met jongen zien maar dat seizoen is net ten einde. Het uitzicht is magnifiek en de kliffen fantastisch nog mooier zijn de witte wandelende zand duinen die door de harde wind steeds verder het land worden opgedreven. Het was zeker de moeite waard om deze plek te bezoeken. Dank je Chris.

Aan gezien wij niet meer hebben getankt gebruiken wij één van onze extra jerrycans om het leuk te houden en vullen de tank bij zodat we kunnen blijven rijden. Pas als we Yalata Roadhouse bereiken nemen we wat te drinken en schenken de tank ook vol. Hiermee kunnen wij het einde van de Nullarbor redden en weer voor normale prijzen tanken de komende dagen.

De volgende dag eindigt onze rit bij Minipa en kunnen wij zeggen dat we de Nullarbor succesvol hebben door kruist.

Nu gaan we richting Mildura en Bendigo rijden waar vrienden op ons wachten maar dat is voor de volgende keer.

De groetjes van “The Downunders”.