Het is al weer meer dan een maand geleden dat wij iets op de blog hebben geplaatst, niet omdat er niets te melden was, maar wij zijn druk geweest met vakantie vieren en weinig tijd voor andere dingen. Kwam gisteren ik tot de ontdekking dat wij al meer dan 210 dagen aan het rondtoeren zijn in Australië.

Op dit moment zijn wij aan de “Gold Coast” bijna 100 km voor Brisbane.

Hoe zijn wij daar terecht gekomen?

Vanaf de Nullarbor zijn wij naar vrienden gereden, Lynn & John, in Mildura. Daar zijn wij even blijven hangen om de nodige preparaties uit te voeren aan de caravan (poging tot inbraak in Norseman).

De auto een grote beurt na ruim 11.000 km en het vervangen van een wiellager wat al een tijdje wat speling had.

De wassen doen, wat hard nodig was omdat we sinds Fremantle nergens lang genoeg stil stonden om iets te wassen of uit te spoelen.

Bovendien was het een fijn weerzien, en hebben wij samen veel uurtjes door gebracht met reisverhalen, eten, wijn en bier. En niet onbelangrijk, slapen in een bed en douchen in een eigen badkamer.

Nu wij toch in de buurt waren, even 400km richting de kust gereden vanuit het binnenland naar Bendigo. Daar een vriend (van Ben) bezocht, die een vriend geworden is door de jaren heen omdat ik veel singles bij hem kocht voor de jukebox. Door regelmatig contact was het ons beider wens geworden om elkaar te ontmoeten zodra het kon, daarbij helpt ook dat wij beide Engels, Duits en Servisch spreken wat toch een speciale band geeft. We kunnen zeggen dat deze extra rit zeker de moeite waard was, wat een fijne mensen zijn Ivan en Joanna die ons bijna verplichtte om te beloven om weer langs te komen en langer te blijven als wij via Adelaide richting Alice gaan rijden volgend jaar. Voor nu hebben wij een hele gezellige middag en avond samen door gebracht voordat wij terug reden naar onze mooie rustige natuurcamping 12 km buiten de stad.

De volgende ochtend op weg want wij moeten richting Sydney want we hebben daar een afspraak met Neil Diamond en dat willen wij niet missen, toch. Onderweg besloten wat boodschappen te doen bij een groot winkelcentrum wat langs de Hwy moest liggen. Groot was onze verbazing toen de navigatie ons dwars door de stad nam naar een woonwijk waar een winkelcentrum was. Maar het was er leuk en men had er hele lekkere ijs/koffie en vers brood.

Na een rit van ruim 400 km dwars door bergen en steile klimmen kwamen wij net voor vijven aan bij de voet van de Snowy Mountains bij een schitterende camping Colac Colac net voor het bergplaatsje Corryong en dat allemaal met stralende blauwe lucht en een droge ruime 30 graden. Hier hadden wij ineens goed tv ontvangst en wat bleek; er is vreselijk slecht weer op komst en dat net in de Snowy ’s. De voorspelling is veel regen en wind en onweer en daling van temperatuur tot onder nul in de bergen. Nu ga ik een uitdaging niet uit de weg maar om met sneeuw door de bergen te rijden over deze wegen met caravan maar zonder kettingen, gaat iets te ver. Dus in plaats van een paar dagen blijven hangen in en rond de bergen hebben wij besloten de volgende dag de doorsteek in één keer te maken zodat wij in Cooma in NSW kunnen blijven hangen. Bij het vertrek de volgende ochtend om ons plan ten uitvoer te brengen kwamen wij aan de praat met een Nederlands stel (Ivan en Tamara) in een klein campertje, zodat het na tienen was en ik zelfs een slangkoppeling ben vergeten van de kraan te draaien. Nog even ons dorpje Corryong in voor een bakkie en wat rondkijken. Hierdoor kwamen wij terecht bij een antiek winkeltje met zulke leuke spullen uit de jaren 50/60 tot heden en voor een prijs dat ik zo een container vol zou kunnen laden.

Tegen twaalven zijn wij na het tanken gaan rijden richting de bergen, maar kort buiten het dorp schrok Els van een bordje, dat de weg niet geschikt was voor auto’s met caravan. Wij weer terug naar de VVV en wat bleek, het kon wel maar niet over de weg naar Tredbo en die namen wij toch al niet vanwege de weersvoorspelling. Hoewel de weg erg smal was en zeker niet de vlakste weg van de laatste maanden met steile hellingen en vele kronkels en haarspeld bochten, was het erg rustig en konden wij de ruime 100km met een gemiddelde snelheid van tussen de 40 en 60 km per uur af leggen. Zodoende kwamen wij voor vieren aan in Cooma met nog steeds een strakke lucht en prachtig weer en ook nog steeds 30 graden. Onderweg nog een vreselijk motor ongeluk gezien waarbij de motor een meter of drie van de weg rechtop in de bush stond terwijl de berijder ergens daar achter in de bush moest liggen. Er werd al hulp geboden dus wij zijn doorgereden terwijl we naderhand eerst een snelle politie auto gevolgd door een ambulance tegemoet kwam en naderhand een politie en ambulance helikopter.

De bedoeling was dat wij voordat we naar Neil zouden gaan mijn neef Case (Kees) & Ann zouden bezoeken langs de kust richting Sydney. Helaas kregen wij de tweede dag in Cooma te horen dat Case per helikopter naar een ziekenhuis in Canberra was gevlogen. Wij op maandag, na overleg natuurlijk, van Cooma naar Canberra gereden voor ziekenbezoek. Het scheelt dat dit in de voor mij bekende omgeving is en we geen caravan hoefde te sleuren dus een easy ritje. Case was alweer aan het opknappen en het was heerlijk om weer bij Ann te zijn.

Toen wij door de bergen in Cooma aankwamen, bleek de oude sloperij van vroeger er nog steeds te zijn. Op een ochtend ben ik na het betalen van $ 10,00 terug in de tijd gegaan door oude wrakken te bekijken vanaf de 30er jaren. Heerlijk om hier rond te lopen waar zeker 4000 auto’s staan en allemaal van voor 1970.

Door dit bezoek is de maand oktober ook weer voorbij gegaan vandaag.

Aangezien neef Case nog een tijdje zal blijven dokteren hebben wij besloten op de uitnodiging van Chris en nicht Jeanne in te gaan om wat tijd bij hen door te brengen in Milton. Ook dit plaatsje ligt langs de kustweg richting Sydney

Vandaag dwars door twee bergruggen heen met wederom scherpe bochten en steile hellingen en hoewel Els het nog steeds niet echt leuk vindt om daar te rijden begint ze er wel aan te wennen.

Vandaag is het onze trouwdag , 4 november, en moest ik onderweg wat regelen. Zodoende zijn wij gestopt in een motel bij Bermagui en ondanks dat het weer nu echt is omgeslagen, hebben wij gewandeld naar een heel en lekker apart Italiaans restaurant wat ons was aanbevolen door de zeer behulpzame motel eigenaar die ook zorgde dat we de caravan netjes naast ons appartement konden parkeren.

De volgende dag op naar Milton.

Hiervoor gaan we weer eens wat bergen doorkruisen en dan langs een bochtige weg langs de kust blijven volgen waarna we ergens de laatste weg moeten net aan het einde van het dorp Milton, zodat wij maar een klein stukje over de dirtroad hoeven te rijden.

Natuurlijk gaf onze navigatie een andere route aan en moest ik tegen haar aanwijzingen in rijden. Net toen wij bijna het dorp uitreden zag ik een laatste weg naar links die ik nam, bleek een doodlopende weg te zijn die tegen een heuvel op ging. Het draaien met de caravan erachter ging nog maar net en het weer de weg oprijden was wat anders. Naar links was een heuvel zonder zicht op de doorlopende weg en wat er aan kwam rijden. Van rechts kwam verkeer uit het dorp wat versnelde want men mocht weer 100. Wij stonden half op een bult met een diepe goot voor ons waar we door moesten om naar rechts de weg op te draaien. Na wat wachten en kijken (en niets kunnen zien aankomen) een diepe vloek en een zucht en vol gas de weg over en op. Gelukkig ging alles goed en een tijdje later reden wij over een blubberweg op weg naar hun huis boven op de berg.

Een hartelijk ontvangst, door Tony & Ucki, was ons deel en naderhand bij thuiskomst ook door Jeanne en Chris.

Hier een paar relaxte, gezellige dagen met veel lachen en eten drinken door gebracht.

Maandag 9 november, en wij op naar Sydney met de kriebels in onze buiken. Eén is voor het rijden dwars door het drukke verkeer in Sydney zelf waar wij midden in de stad bij “Lane Cove River” een plekje hebben gereserveerd en het andere is dat het lang verwachte en grote concert van Neil Diamond er eindelijk aankomt vanavond.

Achteraf viel het rijden ontzettend mee en waren ruim op tijd op de camping. Tegen vieren haalde Ucki en Tony ons op en zijn wij naar de Olympische stad gereden waar het concert plaats vindt.

Het concert was fantastisch, bijna drie uur aan één stuk met muziek uit zijn gehele repertoire door alle jaren heen. Met een krachtige stem alsof hij nog een jonge man van in de dertig is in plaats van in de zeventig. Eén van de hoogtepunten was toen hij ging zitten op het toneel en een zeer lange mooie versie van “Brooklyn Roads” met privé films en foto’s op de achtergrond meedraaiend. Ook bracht hij een paar songs van zijn nieuwe album en dan zie je pas hoe een groots artist hij is, er is géén verschil live of de cd.

Wij hadden een vip arrangement en ontvingen bij binnenkomst een tasje met sjaal, boek en vip kaart en achteraf bleek daar een behoorlijke bonus in te zitten. Vorig jaar las ik een artikel van een onverwachts optreden van Neil op zijn oude Highschool in Brooklyn. Bleek in de Vip tas een boek te zitten en daarin een cd van dat live optreden.

Na twee dagen in Sydney te hebben door gebracht zijn wij vertrokken richting New Castle om bij vrienden (Robbin & Stephan) van Ucki en Tony te stoppen en een paar dagen te blijven. Dit schijnt de beste plek te zijn om vandaag naar ons volgende concert te gaan, Fleetwood Mac op zondag avond.

Ook dit was een fantastisch evenement om mee te mogen maken en ook deze artiesten zijn allemaal tussen de 64 en 76 jaar maar staan zingen en te rocken als jonge goden. Met dit verschil dat ze regelmatig van zangers wisselde. Kortom weer een onvergetelijke avond die wij toevoegen aan deze toch al onvergetelijke reis.

Waren wij een paar weken geleden nog in de droge warmte van WA en SA nu zijn wij op weg naar Brisbane wat bijna 1000km af ligt van Sydney om naar het feest van Susan en Eddy te gaan. Zij vieren hun 50 jarig huwelijk en Susan wordt 70 jaar.

Maar zoals gebruikelijk stoppen wij onderweg bij diverse campings en één er van is bij Port Maquari waar wij al tijdens het opbouwen werden uitgenodigd door een oudere vrouw die weg was van al onze stickers op de achterzijde van de caravan de sticker die de doorslag gaf was die van Broken Hill waar de wij de caravan kochten. Om het makkelijk te maken waren er drie John’s, samen met Fran en Joanne hebben wij tot over tienen zitten kletsen en eten van de BBQ. Bovendien hebben wij er weer een groep vrienden bij die ons verwachten als we bij hen in de buurt zijn.

De volgende stop was, Coffs Harbour, en op nog géén 500 blijkt een achternicht ( dochter van David en Thea) te wonen. Natuurlijk zijn wij bij hen langs gegaan en hebben eerst een gezellige middag gehad en de dag erna een BBQ samen de vader en moeder van Christopher. Tussen door de omgeving verkent, de klif beklommen, bush wandeling gemaakt en op het schone strand gelegen langs heldere blauwe water van de Pacifische Oceaan.

Helaas moeten wij deze mooie plek verlaten want wij zijn nog steeds op weg naar Brisbane. Hier komen wij op donderdag bij Hans en Nelly aan die in Ashmore wonen op ongeveer 100km vanaf Brisbane. Nu moest ik voor het eerst de caravan achteruit een heuvel met een bocht er in op om de caravan te parkeren, ook dit lukte zonder veel moeite.

De volgende dag zijn wij naar “Surfers Paradise” gereden om daar voor vier nachten te kamperen in een bos aan het strand voordat we terug gaan naar Ashmore.

Op zaterdagmiddag zijn wij naar Brisbane centrum gereden om samen met Hans en Nelly naar het feest van Eddy en Susan te gaan.

Toen wij tegen vijf uur daar aankwamen was het al een vol huis met zeer veel bekende gezichten en hoewel Eddy zich niet echt goed voelde was hij ontzettend blij met de grote opkomst en aandacht voor dit dubbel jubileum.

Een heerlijk feest met fantastisch eten, leuke mensen, voldoende drank en volop gezelligheid.

Hoewel het allemaal goed verliep en wij zonder problemen tegen de vroege ochtend weer terug op de camping waren is Eddy helaas op de donderdag erna in het ziekenhuis terecht gekomen en overleden. Voor ons betekend dat ons verblijf in de omgeving van Brisbane wordt verlengt tot na de begrafenis op vrijdag 4 december.

Voor het zo ver is probeer ik de blog bij te werken om de rest van de wereld inzicht te geven van wat wij gedaan hebben de laatste maand.

Een ander verslag dan anders, maar hopelijk geeft het een indruk wat wij doen op het ogenblik. Tot de volgende keer volgers.

The Downunders.