Reismee, Nederlands. Het rode hart.

Sinds begin februari zijn wij op pad gegaan vanuit Milton/Morton via de Great Ocean road , langs de kust tussen Melbourne en Adelaide in, naar het Rode Hart en het centrum van Australië.

Na een paar dagen rust en zwembad bij 44 graden in Port Augusta zijn wij door gaan rijden weg van de kust naar het centrum van Australië. Hoewel veel mensen denken dat dit bij de Rode Rots Uluru ligt, is dit niet waar. Je moet om het midden te bereiken een kleine vier honderd kilometer weg rijden van Uluru.

Ondanks dat wij in dit gedeelte van het land al geweest zijn in 2010, met een toer, kijken wij erg uit naar deze trip om dit nu te doen op onze eigen tempo en keuzes.

Via wat kleine soms obscure campings bij of achter Roadhouses langs de enige weg, komen wij bij een, de enige, camping net buiten het nationale park aan. Ook de ondergronds stad Cober Pedy, staat in een apart verhaal. Veel mensen hadden ons vooraf gewaarschuwd voor de schrikbarend hoge prijzen hier, maar wij waren aangenaam verrast met de net veertig dollar per nacht. Mooie plek met schaduw van hoge oude eucalyptus bomen, nette toiletten en douches en zeer vriendelijk personeel. Tijdens het plaatsen van de caravan had ik meer oog voor de schaduw voor de koelkast ( is echt nodig bij meer dan 40 graden) dan de normale zaken. Na het opzetten bleek dat de sleurhut met zijn trekhaak naar binnen stond, dat mag niet want bij noodgevallen moet ze die zo via de straat weg kunnen slepen en dat kan alléén als de trekhaak naar de straat staat. Ik had geen zin meer om alles op nieuw te doen en het was al laat dus lekker laten staan. De volgende dag dit euvel gemeld en men was erg behulpzaam “laat maar staan, wij houden de plek voor je wel vrij”.

Na het aanschaffen van de park passen zijn wij wat gaan rondneuzen en hebben wat mooie foto’s van de omgeving genomen en de zonsondergang bij Uluru vast gelegd. Hier ontmoeten wij een jong stel uit Tasmanië die met een oud busje aan het reizen zijn Rhys & Amy. De volgende ochtend vroeg uit de veren en in het donker, het is nog dik in de twintig graden hoor, bijna honderd kilometers verder gereden naar de Olga’s. Hier zijn wij om 06,30 uur aan de beklimming van de “Vallei of the Winds” begonnen. Een stevige en moeilijke zware wandeling bergop en weer af van ruim 7,5 km. De meeste mensen gaan naar een look out om foto’s te maken van de zonsopkomst wij hadden nu het geluk dit te kunnen doen tijdens onze eerste klim naar de klif toe. Omdat het nog zo vroeg was waren er weinig vliegen en de wind was lekker koel, nadat de zon op was warmde het snel op en ging het richting de veertig graden, dus weer veel en regelmatig drinken. Ook kwamen onze vliegen netjes goed van pas deze keer. Het leuke is dat je onderweg telkens de zelfde mensen ontmoet die ook met deze wandeling bezig zijn. Zo ook met een stel uit Melbourne die voor zijn verjaardag een paar dagen hier waren en eigenlijk alleen naar het eerste rustpunt wilde lopen maar omdat wij vertelde wat er nog meer was allemaal bleven zij bij ons en liepen de hele ronde uit. Ook wilde ze dezelfde dag nog rond Uluru gaan lopen.

Toen wij een goed uur later bij het enige cafeetje van Uluru aankwamen om onze koffie te pakken waren zij er ook en na een tijdje praten zijn ze slechts de kleine ronde gaan doen omdat het nu al bijna twaalf uur was, ze moe waren van de stevige wandeling in de Olga’s en de hitte al weer verzengend was, tegen de 45 graden.

De volgende ochtend zijn wij weer vroeg op gestaan om zo voor zonsopgang naar het uitkijkpunt te gaan waar je het beste mooie foto’s kan maken van Uluru en gelijk daarna de bekende wandeling van meer dan 10km rond de rode rots konden gaan doen. Gewapend met 8 liter water een pak ontbijtkoekjes, camera’s, vliegennetjes en onze stevige schoenen aan zijn wij op pad gegaan. Tegen de klok in, wat Els verbaasde maar naar mate we vorderde ze steeds meer begreep. Want nu hadden wij de zon in ons gezicht in het begin terwijl het nog relatief koel was, 25 graden. De zon in onze rug toen het heet werd alleen terug naar de parkeerplaats hadden wij hem recht voor ons en was het al weer in de veertig graden geworden. In en rond Uluru zijn veel plekken waar je géén foto’s mag nemen omdat dit heilige plaatsen voor de Aboriginals zijn. De meeste mensen houden zich hier ook aan. Ook wordt er verzocht niet op de rots te klimmen, hoewel alle faciliteiten er voor zijn om te doen, omdat sommige Aboriginals (die de eigenaar zijn van de klomp rode aarde en steen) ook dit te ver vinden gaan op hun heilige plek. Wat ons op viel is dat alléén de Aziaten zich hier niets van aantrekken en overal foto’s maken en toch de rots beklimmen. (waarschijnlijk omdat ze ook géén woord Engels, willen/kunnen, spreken). Beetje jammer.

Bij terugkomst op de camping eerst gegeten en gedronken en daarna de rest van de dag in het zwembad heerlijk af gekoeld.

De twee resterende dagen ook wat vroege wandelingen gedaan, zowel bij de Olga’s als Uluru, en het cultureel Aboriginal centrum bezocht voordat wij vertrokken naar onze volgende uitdaging.

Na bijna een hele dag rijden zonder al te veel verkeer gezien te hebben, soms vier uur lang géén andere auto, kwamen wij aan bij de camping buiten het Nationale Park van Kings Canyon. Alvorens daar te belanden moesten wij nog een paar keer tanken. De eerste maal was bij Mount Ebenezer, een roadhouse wat volledig gerund wordt door Aboriginals en een hele uitgebreide en mooie galerie heeft vol met echte Aboriginal Art. Zowel oud als nieuw. Hier viel de prijs van de benzine nog wel mee $ 1,75 per liter. Maar toen wij 50 km voor de camping stopte voor een erg late lunch en koffie schrok ik wel, $ 2,31 per liter. Terwijl ik een paar weken geleden onder de dollar kwijt was.

Ook de camping van Kings Canyon viel mee qua prijs en was netjes schoon en ruime plekken met schaduw. Omdat wij beide erg plakkerig waren zijn wij na het opzetten en het begroeten van lui die we al eerder ontmoet hadden langs deze route naar het zwembad gegaan. Hier zagen wij voor de tweede keer Rhys & Amy en voor de derde maal drie Franse vriendinnen waarna een leuke uitwisseling van reiservaringen ontstond in het heerlijk koele water.

De volgende ochtend weer erg vroeg op voor onze zware en uitdagende klim “The Rim” van de Kings Canyon” waar vier uur voor staat en waar je gezien de warmte niet meer aan mag beginnen na tien uur. Ook deze klim zijn wij aangevangen in het schemer zodat we de zonsopkomst op het eerste plateau konden doen. Tijdens het foto’s maken stonden ineens alle lui uit het zwembad rondom ons heen. Zodoende werd het niet alleen een uitdagende tocht maar ook één met veel vrienden om je te helpen bij moeilijke stukken in de klim of bij ravijnen waar het wat gevaarlijker is. Ook een Duitse jongen die in zwembad was gisteren sloot zich aan bij de groep, Erik, hij spreekt erg goed Engels maar aan een beetje Nederlands wat de andere, Franse en Tassies, dan weer grappig vonden.

Wij hebben erg genoten van deze geweldige ervaring vooral omdat wij uiteindelijk ook op ons gemak de gehele weg naar “the Garden of Eden” ( het hof van Eden) in de kloof hebben kunnen doen, en waar je midden in de rots woestenij water vind en planten en bloemen groeien alsof er géén woestijn bestaat.

Natuurlijk was het restant van de dag voor de rust en in de koelte van het restaurant hebben wij samen een pilsje gedronken en onze dagboeken bij gewerkt voordat we weer naar het zwembad zijn gegaan. Na drie nachten zijn we vroeg op pad gegaan en hebben na nog een korte mooie vroege wandeling onze reis voort gezet richting Port Augusta, via Coober Pedy lees het verhaal over onze storm ervaring.

Vanaf Port Augusta, gaan we weer de bewoonde wereld in en hoewel nog zes weken te gaan is het einde van onze lange, mooie, uitdagende, enerverende en schier eindeloze trip toch aan het aflopen.

Beste en lieve volgers, er volgen nog een paar verhalen, dus lees ze.

( let op de verhalen worden geschreven in het Engels en Nederlands maar zijn in basis hetzelfde, dus voor diegene die moeite hebben met het Engels, je hoeft er maar één te lezen)

The Downunders