Reismee Nederlands. Terug naar de comfortabele wereld.

Vanaf Kings Canyon zijn wij naar Alice Springs gereden. Er was nog even een discussiepunt of we dit wel of niet zouden gaan want gezien de tijd die wij nog over hebben konden wij alléén heen en terug over dezelfde weg. De andere weg via Tenant Creek naar Katherine en dan via Queensland terug naar de omgeving van Sydney zou maanden in beslag gaan nemen of het betekende elke dag drie a vier honderd kilometer rijden en niet genieten van de omgeving.

Alice is net als Adelaide één van de plaatsen waar onze eerste reis begon en waar wij ook met een reistoer zijn geweest en wij vonden dat we meer tijd moesten hebben om alles te zien en te doen. Met een rit van bijna 700 km zijn wij in één ruk naar een Family Park net buiten de stad gereden. Onderweg gestopt bij een groot Shell station roadhouse waar ook Emoes worden gekweekt wat duidelijk merkbaar was aan het vreselijke aantal vliegen daar.

In Alice hebben wij het vijf dagen rustig aan gedaan en alle bezienswaardigheden op ons gemak bezocht. Eén er van was een dag samen met Rhys & Amy, die daar ook waren aanbeland, toen hebben wij de meteoriet krater Namatjira bezocht die midden in een grote vlakte ligt en veel rimpels in het land heeft veroorzaakt. Dit moet ongeveer 300 a 400 miljoen jaar geleden hebben plaats gevonden en wij mogen het nu nog bekijken. Vandaar naar Glen Helen Gorge waar bij het parkeren een Gala (papagaai soort) uit de bomen kwam zeilen en op de motorkap kwam zitten, toen op mijn buitenspiegel en via een stukje ontbijt koek op mijn hand en schouder. Dit vrouwtje was zo vreselijk tam dat het een lust was om haar bij je te hebben. Gedurende ons gehele bezoek daar en het koffie drinken bleef ze bij mij om te kroelen. De eigenaar van de pub zei dat ik haar mee mocht nemen want hij vond haar maar niets. Vlak voor dat wij weer in de auto stapte vloog ze weg een boom in en voordat we wegreden had ze al weer een ander slachtoffer uitgezocht. (op Facebook van Els staat een filmpje er van).

Op naar Ormiston Gorge een grote waterplas tussen de rotsen en bergen in waar wij in 2010 ook heel kort waren, nu met meer tijd zijn wij daar heerlijk gaan zwemmen. Ik moet erbij vertellen dat het de gehele dag al bewolkt was wat voor iets bijzonders is en het nu een beetje druppelde, maar dat mocht de pret niet drukken.

De volgende stop was de “Ochre Pits” (oker mijn) een mijn die aan de Aboriginals toe behoord en waar zij hun kleurstoffen van wit tot paars weg halen voor beschilderingen. Wij mochten hier niets meenemen en zullen het moeten doen met de indrukwekkende foto’s van een veel kleurige klifwand, aan de rand van een nu droge rivier.

Hierna op naar nog een waterhole met de naam “Ellery Creek Big Hole” , een zeer mooie omgeving die het beste tot zijn recht zou komen in de volle zon en waar je ook weer zou kunnen zwemmen zonder gevaar van de platbektekkels die veel voorkomen in de rivieren en water plaatsen. Na een lange pauze waar we veel foto’s hebben gemaakt zijn wij weer richting Alice gereden. Op andere dagen hebben wij de Kreeftskeerkring net buiten Alice bezocht net als toen in Rockhampton en één van de laatste stuk wegen waar géén snelheidsbeperkingen gelden voor een paar honderd kilometers. Ook de Royal Flying Doctors zijn bezocht evenals het graf van Doctor Ref Flynn. Die de RFD op startte in het verleden.

Na de aanschaf van wat Aboriginal schilderijen, waarvan we de meeste rechtstreeks van de artiest hebben gekocht en een aantal via een galerie zijn wij na een zowaar regenachtige nacht zijn wij na vijf dagen naar Coober Pedy gereden waar het slechte weer ons inhaalde en vastzette voor vier nachten. ( zie ook het verhaal over de storm bij Coober Pedy).

Vanaf Coober Pedy ( betekent “witte mans grot”) via Port Augusta rechtstreeks naar Broken Hill om het mindere weer te ontwijken. Het was een berg kilometers maar ondanks één klein buitje daar is het weer nu weer gestabiliseerd, dus zonnig en redelijk warm maar nier meer zo heet als de afgelopen weken met meer dan 40 graden.

Na een paar nachten op de camping, en service aan de wielen van de caravan, zijn wij bij onze vrienden Joannah en Donny terecht gekomen. Die ons op de eerste avond meenam, naar de rand van het escarpment (plateau) waar Broken Hill op ligt, naar Mundi Mundi waar wij met ons zessen heerlijk hebben gepicknickt. Samen met hun dochters Jezabel & Jaidelyn. Helaas konden wij de zonsondergang niet zien vanwege de sluier bewolking die er hing. Op de terugweg, in het donker, sprongen de kangoeroes alle kanten op over en langs maar vooral op de weg. De eerste stuk of tien kon ik ontwijken maar op een gegeven moment kon ik niet meer remmen of uitwijken en raakte een Big Grey die zeker 1,80 was met de bullbar, hij viel om en kwam onder mijn rechter voorwiel terecht, hij was op slag dood. Moet je nagaan heb je ruim 41,000 km gereden en slechts één vogel geraakt op heel je reis en altijd alle andere grote beesten kunnen ontwijken, deze keer niet. Wij hebben een paar heerlijke dagen / avonden met en bij hen doorgebracht met eten drinken en praten maar vooral genieten. Wij mochten slapen in het twee persoons bed van de oudste Jaidelyn.

De volgende dag wilde wij naar Silverton, een mijnstadje en de plek waar “Mad Max” is opgenomen, zijn wij nog even wezen kijken bij onze road kill, ja hij moet op slag dood geweest zijn die grote boy.

Het stadje is nog in gebruik en de mijn ook maar dun bevolkt, wel een zeer fotogenieke omgeving mede ook door alle restanten van de Mad Max film en foto’s in de plaatselijke pub waar je geen foto’s mag maken binnen. Die pub ademt de sfeer nog uit van lang, lang, heel lang geleden.

Op zondag 20 maart zijn wij weer de weg op gegaan en zijn we geëindigd in Mildura waar we voorlopig vier nachten verblijven om even wat zaken in orde te maken. Want tussen Broken Hill en hier zijn wij door twee grote zwermen, die zeker 10 minuten duurde, sprinkhanen heen gereden en buiten dat er duizenden op de weg zaten vlogen die ook met duizenden tegen de auto en caravan op. Hierdoor was de ruit zo smerig dat je bijna niets meer kon zien en de voorzijde van de caravan geheel geel geworden. Ook wilde ik de achterstand op reismee inhalen en moet ik nog zeker 10.000 foto’s categoriseren op de harde schijf en wat op reismee plaatsen.

Blijkbaar gaan we nog wat bekende ontmoeten ook want we kregen een bericht van Lynn en John ( uit het begin van onze reis) om langs te komen en ook een bericht van Rhys & Amy die onderweg zijn naar hier.

De Holden Rodeo is sinds gisterenavond verkocht en gaat naar Canberra toe aan het einde van onze reis, best grappig als je bedenkt dat wij hem gekocht hebben in Fyshwick wat naast Canberra ligt.

Beste volgers dit was het voorlopig even, het volgende verhaal komt waarschijnlijk over veertien dagen uit Canberra vandaan.

Cheerio, The Downunders.