Els is aan de beterende hand en na het verschonen van haar verband op haar gewonde been besloten om een tripje met de auto maken met wat kleine wandelingetjes bij aankomst op de van te voren geplande punten.

James, de eigenaar van de camping had op een summier blaadje een route voor ons beschreven die ons naar zowel historische als mooie natuur zou leiden.

Vanaf Talbingo recht omhoog de bergen in, het meest geliefde stukje van zowel Marja als Els, dit betekend de automatische versnelling in de 2 en op 2000 tot 3000 toeren in één ruk 8km klimmen met gemiddeld 40km per uur. Langs steile afgronden en wanden die zijn uitgehakt in de bergen, met veel scherpe bochten voorzien van majestueuze bomen en na de regen van de afgelopen dagen veel bloeiende struiken met heerlijk geurende bloemen, voor zo ver je dat in de auto kan ruiken.

Na ruim 50 km rijden draaide wij de normale weg af naar rechts richting Mount Selwyn wat nog wel steeds geasfalteerd is en leidde naar een plek die Marja zou kunnen herkennen omdat zij in die buurt 50 jaar geleden heeft geskied. Hoewel de jaren zijn verstreken en er veel is veranderd lijkt het er inderdaad op dat dit die plek is geweest, leuk voor haar. Gelukkig voor ons lag er nu geen sneeuw maar het was er zeker 10 graden koeler dan op de camping na een tijdje moesten wij de auto in vluchten omdat we werden aangevallen door vervelende horzels.

Volgens de beschrijving van James moesten we de parkeerplaats oversteken naar een dirt road, en dat klopte. Dit was best een redelijk goeie weg en die voorde ons via bergen en dalen naar een splitsing waar wij links moesten op zoek naar een Blue Hole ( Tumut Ponds genaamd ) naar een behoorlijke rit en afdaling zagen wij het blauwe meer verschijnen, maar duurde nog wel even voordat we het bereikte, de weg hield op in het meer, wat ter plaatse zeer diep was. Hiervoor was ik al gewaarschuwd zodat proberen er in te rijden niet in mij op kwam, dit tot opluchting van sommige van de passagiers. Keren terug naar de eerste kruising en dan naar links, nog steeds over dirt, naar een onbekend dorp , Cabramurra. Daar ter plekke zagen wij buiten het laatste nog ontbrekende schakel in het Hydro systeem een koffieshop/postkantoor/informatiecentrum en supermarkt ineen waar wij eindelijk onze koffie konden drinken , het was wel al 14.00 uur, dus een hapje erbij lukte ook nog wel. Een vol buikje en een sticker rijker vertrokken we weer.

Via een nieuwe dirt road reden wij een flink stuk richting Three Mile dam, een mooie afgelegen plek in de bush waar je wel mag camperen maar weet van moet hebben dat die bestaat. Met een schiereiland in helder water en zeer veel mooie oude bomen en gras, slechts één nadeel, ook hier zijn weer zo nu en dan die grote horzels. Op een gegeven moment vluchtte Els en Marja naar de auto terwijl Carl en ik verder de boel onderzochten. Een wonder geschiedde, onverwachts kwam onze auto voorbij rijden met zowaar Els achter het stuur. Aan het einde van het schiereiland stopte de auto en wisselde de dames van plaats en kwam Marja terug rijden en remde stevig toen ze ons bereikte. Dus nu alléén Carl nog een keertje, komt goed.

Op de terugweg richting Talbingo, zijn ruim30 km de Old Plain Road opgedraaid. Langs deze weg heel veel kuddes Bromby’s (wilde paarden) gezien, skippy’s, arenden en diverse ander gespuis totdat we aankwamen bij een kloof met een waterval en mooie rotsformaties, de weg was soms wat uitdagend maar verder dan low met de vierwiel aangedreven auto hoefde ik niet te gaan. Dezelfde weg terug in record tijd zodat we ruim 220km later om 19.00 uur op de camping waren en nog twee nachten hebben bijgeboekt om nog meer van dit moois te aanschouwen.

Foto’s plaatsen lukt om technische redenen nog niet echt maar er wordt aan gewerkt.

Dus lieve volgers, tot snel.