Zondag 17-3-19

Na ons gebruikelijke zondag ontbijt met eieren, bacon en hasbrown zijn we kort na tienen vertrokken voor een bezoek aan een dorpje richting Melbourne met de naam Little River. Alleen deze naam zegt iedereen waarschijnlijk weinig tot niets totdat we daar “The little River Band “, van maken en dat weer toervoegen aan de wereld bekende zanger van “you’r the voice” Jhonny Farnhem. Het verhaal gaat namelijk dat de band daar ooit is gevormd, sterker nog dat er bandleden vandaan kwamen. Aangezien we onze reisgenoot en parttime drummer ook ter wille wilde zijn leek het een goed idee dit dorpje te bezoeken. Bij binnen komst na ruim 40km rijden bleek er deze dag een fair te zijn ten behoeve van de plaatselijke school , leuk en een dorpse opzet met eten en drinken , spelletjes, en diverse marktstalletjes . tijdens één van onze gesprekken met een van de dames bleek dat het verhaal werd bevestigd, maar zodra ik Jhonny erbij haalde was ze het spoor bijster omdat zij hier te jong voor was. Ergens anders ontdekte we een foto van een oude auto die bleek bij navraag een klein eindje verderop te staan naast een oud / vernieuwd hotel. Tegen over de markt was een soort danshal / biblotheek waar we nog even binnen wipte gewoon uit nieuwsgierigheid. Na een tijdje kwam Marja met een heer in gesprek die veel wist over het stadje maar ook over de Band. Hier begon het verhaal een beetje af te wijken maar toch klopte het ook weer in het tijdsbeeld van toen. Namelijk, de mannen waren onderweg richting de wereldstad Melbourne toen ze eigenlijk naamloos langs Little River reden. Ze heette voorheen namelijk The Mississippi Band maar dat mocht niet omdat er in de USA al een band was met die naam. Dus toen men op weg was naar Melbourne dacht men zou het niet leuk zijn om van naam te veranderen van één van de grootste rivieren naar één van de kleinste en onbekendste. Zodoende “The little River Band”., maar deels ook om ze toch ook streekgebonden. Tijdens dit gesprek nam de meneer ons mee naar een klein kamertje wat in het verleden dienst deed als bibliotheek voor mensen die zichzelf wat bij wilde leren, een soort open school. En ja hoor, daar in een afgesloten kast stond veel van de band en er hing zelfs een gesigneerd shirtje achter glas.

Mede door dit bezoek werd onze dag behoorlijk beïnvloed want we ontvingen ook informatie over één van de oudste treinstation en een uit dezelfde hard blauwe gehakte steen opgetrokken brug over Little River en de oude weg naar Melbourne, dus besloten we ook die op te zoeken. Op de fair hadden Carl en ik een oude vrachtwagen op een foto canvas gezien en ook die wilde we nog even zien. Gevonden en gevonden zodat we mooie foto’s konden maken en nog meer oud spul ontdekte terwijl we rondkeken.

Het stralende weer zorgde dat we niet over de Highway terug wilde rijden en met een (iced)koffie en een heerlijk broodje worst achter onze kiezenreden we binnendoor waar we nog meer oude en mooi opgeknapte auto’s tegen kwamen. Waarbij 1 Holden Monaro GTS ss uitvoering zomaar langs de straat in het wild.

In plaats van naar het strand te rijden bij Torqua ( begin van de Great Ocean Road) besloten we naar de boulevard van Geelong te rijden en in de warme zomer zon welke de temperatuur richting de dreef liepen wij na een tijdje weer tegen een club aan met oude auto’s .

Tegen de tijd dat we weer richting onze stek reden was het nodig om bij te tanken voor onze rit morgen was het al bijna 5.00 uur en dan moeten de oudjes naar huis om te eten en onze middag versterking in te nemen.

Zaterdag 16-3-19

Het is weer inpak ochtend want we moeten vandaag de verschrikkelijke afstand van 120 km afleggen van Ballarat naar Geelong wat aan het begin van de Great Ocean Road. Aangezien we alle tijd van de wereld hierdoor hebben gaan we de caravan parkeren net buiten de camping en lopen we naar het spiksplinternieuwe winkelcentrum aan de overzijde van de hoofdweg. Het is stralend weer en de zon brand lekker op ons bolletje en hoewel het najaar een week geleden begonnen is mag dit weer wat ons betreft nog even blijven. De eerste winkel is een koffiebar waar we onze verslaving stillen, de één vind het lekker en de ander helaas te slap, volgende keer beter. Door naar Woolworths waar de nadat we van de week kangoeroe biefstuk hebben gegeten nu de worstjes en hamburger aan de beurt zijn om te keuren. Niet elke winkel voert dit assortiment dus nu maar kopen en dan zien we later wel weer verder. Voor ons doen laat, 11.30 uur rijden we weer de weg op dwars door de stad heen, helaas maak ik een fout en moeten we een stuk omrijden om te voorkomen dat we vastlopen in eenrichting en doodlopende straten, gelukkig is het nog niet echt druk en na wat zoeken en ruzie met de navigatie komen we weer op de doorgaande weg terecht. Na een tijdje wordt de weg meer een rollercoaster en gaat de snelheid omlaag om ongelukken te voorkomen. In Bachus March zijn we gestopt om te lunchen en ondanks het rustig aan doen en omleidingen en wegafzetting waren we kort na 14.00 op de plaats van bestemming en kondenwe zo binnen rollen. Het parkeren ging in één keer goed en om 15.00 uur konden al weer op pad. Op naar het strand van Torque aan het begin van de GOR. Helaas voor ons lag de weg er een stuk uit maar we mochten ter plekke wel kiezen voor een ander strand wat er zo mogelijk nog speculaerder uitzag en lang en breed was. Na een lange wandeling het pad naar de duinen weer gevonden en naar de sleurhut voor onze vitamientjes en vocht. Hoewel we eigenlijk onze verhalen nog moeten schrijven om het thuisfront niet te verontrusten zijn we een spelletje Skiboo gaan spelen. Tegen over onze hut staan cabins, vakantiehuisjes, hierin zitten naar schatting zon 60 bakvissen die aan roeiwedstrijden hier in de rivier meedoen. Die dingen kunnen herrie maken dat wil je niet weten zeg. Gelukkig hielden die pubermeisjes zich aan de 22.00 uur regel en werd het doodstil op een paar lawaaierige Grey Nomads na natuurlijk, ja daar horen wij ook onder. Tegen half twaalf zijn we plat gegaan om onze vermoeidheid van de dag te verdrijven.

Vrijdag 14-3-19

Hoewel we een zeer koude nacht hebben gehad, 8 graden, steeg de temperatuur nu snel door het warme zonnetje die de koude uit de bergen probeert te verdrijven. De brandlucht van de afgelopen dagen is even verdwenen en kunnen wij na de koffie op weg via het VVV kantoor naar de La La waterval. Dit moet een loopje zijn van 3.2 km heen en terug men vergat erbij te vertellen dat we de helft van de afstand wel steil bergop gaan en ik even dacht dat ik terug was in de Surinaamse jungle en miste zelfs even mijn kapmes. Het was zeker de moeite waard en de tijd die we er in stopte werd beloond met ongerepte natuur, meters hoge boom varens, ongelooflijk dikke eucalyptus bomen die ver in de 150 jaar oud moeten zijn. Na terugkomst een kleine lunch gegeten in deze kleine maar zeer langgerekte stad. Toen een wandeling langs de Yarra rivier welke zeker 6 km lang was en veel verschillend natuurschoon liet zien in ongerept gebied.

Maar ondanks onze inspanning en alle aanwijzingen dat ze hier moete zijn hebben wij nog steeds niet de platte poeszien zwemmen helaas.

Oorspronkelijk zijn wij hier naar toe gereden om naar het begin van de Yarra rivier, die helemaal doorloopt naar Melbourne, en naar de Upper Yarra Dam, maar door alle bosbranden en daardoor alle afgezette wegen was het voor ons onmogelijk om daar naar toe te gaan, niet rijdend noch lopend. Bovendien zou het waarschijnlijk een troosteloze aanblik zijn geweest al die verbrande natuur en kale omgeving waar bulldozers het vuur hebben bestreden.l

Met deze twee wandelingen hebben we toch nog wat van de omgeving kunnen zien en hebben we kunnen genieten.

Morgen gaan we weer op weg, de koude bergen uit richting de kust.