Sydney NYE 2016. English

Sydney NYE 2016.

Just a shortened version from our NYE.

On the 31^st we went with the four of us with the car to Narwee where we parked the car in the city and took the train to Sydney (Circular Quay). When we got there at about four pm it was already very busy everywhere. They expected about 1,500.000 people to watch the firework and to party. (it became 1,6)

What you should now is that every spot which is available in or around the Harbour to watch the show is being sold in the months previous to December. Just to give you an indication about prices, a simple piece of grass or even street view will cost you between $ 45 till $120,00.

If you want to dine or sit you’ll pay about $ 800,00 , or float and dine in the Harbour $2600,00. Getting on a luxury boot with drinks and dinner go’s up till $7500,00 a head.

In October we choose to book the old Luna Park so we be situated between the Bridge and Mainly Head. During our previous trip to Sydney we walked around there and decided to pick a spot on the boardwalk early in the evening.

We walked the bridge in the lovely sunshine and took photos of Sydney in the sunlight while crossing the bridge. After dinner we got to our line up at six where a lot of party goers where waiting to get in. Around seven we got in and straight away we got a photo taking from the four of us as memory for later. Then we got greeted by the Luna Park figures (like Disney) followed by a rock and roll band with nice old music and songs.

After a stroll through the park we went to take our desired spot on the boardwalk from where we could see all the main point, like the Opera House – The Bridge – and Mainly head. It was a good decision because at 9.00 pm when the first fireworks started you could not walk here anymore.

After ten o’clock the crowd was seated on the boardwalk and the only ones who tried to find a spot where tourist and backpackers, late arrivers who wanted the best spots and tried to move you away from your chosen spot. That didn’t work with us, we had a wooden beam from 50 x 50 cm between to Harbour poles, nice and safe along the waterfront.our spot was proven well chosen because at the early fireworks we could see it all with anybody disturbing our view.

Just before midnight big numbers appeared on one of the big bridge supports and the crowd started to help with the countdown.

At midnight the fireworks started to light up on three sides at ones. But after a couple of minutes it stopped on the bridge, there was a train riding the bridge. This happened a couple of times till someone must have blocked it an then the fireworks bursted out again in full.

I tell you this is a thrill on his own to start your new year this way.

Clear sky, 17 till 20 degrees, outside on a century’s old wooden deck, the decorated light up boats in the Harbour, Santa in a little boat floating around, the lights on the Opera House and fireworks everywhere around you in the Harbour, the four of us close together and everyone on the deck wishing you “Happy New Year”.

Afterwards we walked the bridge back to the city taking photos from Sydney by night, up to the disco from Charlie in the centre.

On our way back to the camping in Camden we scored a brekkie along the road because the morning light was starting to show already, and shortly after five in the morning we went to bed after al lovely day and night.

From our campsite at Camden we all wish you a fantastic and beautiful but above all a healthy 2016. The 4 downunders.

November 2015 English

November, English.

I know it has been already more than a month since the last post on the blog. This is not because we‘ve got nothing to tell you, but we been so busy celebrating our holiday. Yesterday I discovered that we just past the 210 day mark of touring around oz.

At the moment we are at the “Gold Coast” just a bit short (100km) of Brissie.

How did we get there?

After the Nullarbor we drove to friends, Lynn & John, in Mildura. We stayed there a couple of days to do some needy repairs on the van (burglar attempt at Norseman). The car a big service, 11.000km, and the replacement of a wheel bearing, which had some play already for a while.

Get some of our clothes washed because we did not do any since we left Fremantle to head for the big cross over.

Besides, it was nice to catch up with Lynn & John and we spent some wonderful time together till in the early morning hours. Talking eating and drinking.

And don’t forget, we got to sleep in a bed and had a shower and a bathroom next to it.

While we were in the area, we drove 400km towards the coast to Bendigo to visit a friend (Ben’s) who became a friend during the last years while ordering singles for the jukebox. Due to regular contact it became both our wish to meet up in live as soon as it was possible. One of the reasons is that we both speak English, German and Serbian and this give a special bond. We can easily say, the trip was worth it. Ivan & Joanne is such a lovely couple to be with and they made us promise to stop over again when we do our trip to Alice next year. For now we spent a very warmly afternoon and evening together before we drove back to the nice and quiet bush camping 12 km outside the town.

The next morning back on the road again towards Sydney because we have a date with Neil Diamond we would not like to miss out on. Just after the start we decided to do some shopping along the Hwy at a big shopping centre. Much to our surprise the navigation took us across through the town to a shopping mall. It was small but nice and the iced coffee and coffee was very nice and we found fresh bread. So we were pretty happy anyway.

After a trip of about 400km through mountains with steep climbs and decent we arrived shortly before five o’clock at the base of the Snowy Mountains at a lovely and very beautiful lush camping called Colac Colac just short of Corryong. This all, with a bleu ski without a cloud and a balmy 30 degrees. To our surprise we had very good tele reception and the weather forecast showed us that a bad system was moving up our way towards the Snowy area. Predicted was a lot of rain and temperature dropping till below zero in the high area. I have to say that I do like a challenge but driving with a caravan in the Snowy with heavy wind, rain and snow without snow chains is not one of them. So instead of hanging around and in the mountains we diverted our plans and decided to move on the following day to reach Cooma before the rains. In the morning while we were packing in we got talking to a Dutch couple (Ivan & Tamara) which were traveling in a small van as we did in 2010. So after ten we left the campsite and I even forgot to take the tap connection of the tap. We just had to stop over in Corryong and had to drink an iced / coffee there. Across the road we found a resell shop with a lot of 50/60 stuff for such a low price I could fill a container with it to send back home.

About twelve o’clock we hit the road again, but after a short distance Els noticed a sign along the road that stated you could not travel with a caravan through the Snowy on this road. Back we went to the info Centre, to get more information about this sign. No problem at all it is for the road to Tredbo and back and we were not planning to take that road anyhow. The road was very small and winding and the surface in most places was very ruff with steep hills and tight corners and lovely hairpins to drive. But there was not much traffic on the road so we cruised with an average between 40 and 60 km to finish the trip to Cooma without any problems. We did see a heavy motor accident along the road. In a corner he must have missed the bend and the motor was still standing up in the bush about 3 meter of the road but the driver must have been further on in the bush. Help was already provided so we moved on. Later on we encountered a fast traveling police car and ambulance came towards us and a bit later a police helicopter and ambulance followed as well.

The planning was that we visited Case and Ann before we went to see the show of Neil Diamond, but on our second day in Cooma we got news that Case got into the hospital in Canberra. So we visited him there. He was feeling better already and it was good to meet up with him and Ann again. Luckily I am back on well-known area and it is easy driving for me without the van behind us.

When we drove up tow Cooma I did see the wrecking yard was still there like in the old days so I paid $10,00 to visit this icon with more than 4000 cars from way back 1930 till 1970. After this visit I realized that October is finished now as well today.

Driving away from Cooma I realized that it was our wedding day so somehow I had plan something. So I stopped over at a motel in Bermagui and even dough the weather has changed completely we walked in the evening to the warf and dined at a very special Italian restaurant to celebrate. I must say that all the help I got from the motel owner made it easy to. He let us park the van next to our room, took care of the power and advised me for dinner.

The fact that cousin Case will still be spending time with the nurses and doctors we took up the invitation from Chris and Jeanne to spend some time with them at Westwinds before moving on towards Sydney. To get to Milton we have to drive over mountains again and to avoid the long dirt road to their house we have to take the last street in town. Of course our navigation was telling me to take a different route and I had to ignore her. Just when we drove out of the village I thought I saw the last road to turn in to. It was an uphill dead end road and I could barely do an Uwee , but getting back on the Hwy was something ells. From the left traffic was coming down the hill without proper sight to see them, from the right the traffic started to speed up coming out of the town. In front of me a deep ditch to cross while where still parked on a hill. After waiting and looking for a while without any use I let out a curse and a deep sight I flattened the gas pedal and crossed the road. All went well and sometime later on we drove over the muddy road towards Westwinds.

We received a warm welcome from Tony and Ucki and later on from Chris and Jeanne.

Here we spent a couple of relaxed, fun filled days in comfort with lots of laughter, food and drinks.

From Westwinds, we moved on towards Sydney with a funny felling in our tommy’s because it the 9 of November toady. One feeling is the drive across the busy traffic through Sydney to get on time to our pre booked campsite “Lane Cove River”. The second feeling comes from the fact that after all this time we are going to the concert of Neil Diamond tonight.

Looking back the drive was pretty easy to do and we got to our destination without any problem on time to set up everything before Ucki & Tony arrived to pick us up to go to the Olympic area.

The concert was fantastic, almost lasted three hours nonstop, with music from his complete repertoire and all the years. With such a powerful voice, like a young guy in his 30^th instead of a senior of 73 years old. One of the top moments was when he sat down on stage and did the longest version of “Brooklyn Road” with behind him the ( out of the private collection) super8 movies and photos of that period to complete the picture. He also sang some of his songs of his new album and there you can see what kind of big artist he is, there is no different between life of the cd.

Ucki arranged a VIP ticked for us, and we received a bag full of goodies when entered, in the bag was a book which had a cd inside as bonus. Last year there was a story about Neil that he did a unexpected life show at his old high school in Brooklyn. This bonus cd is the life performance from that show. We are so happy with this.

From Sydney we moved on to New Castle, to park our van from Ucki, (Robbin & Stephan) to camp there a couple of days. This would be the home base to do our next concert. This lovely couple took care of us like family, thanks guys!!!

From here we went all together to the show of Fleetwood Mac in Hunter valley. We got very seats straight in front of the stage on the hill. This is another event we want forget. Here are a bunch of guys between 64 and 76 years young rocking and singing as a couple of young gods. The only different is that they changed singers regularly. In short an unforgettable event on this unforgettable trip around oz.

Just a couple of weeks ago, we were traveling in the dry warmth of WA and SA now we are on the road to Brissie to attend to the party of Eddy and Susan. They are already celebrating their 50 wedding anniversary and Susan turns 70.

But like usual we stop along the road at campsites, this time at Port Maquari and already during the build up a woman approached us about all the stickers on the back of our van and the one which really did something was the one from Broken Hill. She came from there. Before we knew it we got invited to spend some time with them at their BBQ. To make it easy for us, all the guys where called John. Together with them and Fran and Joanne we talked drank and finished of the BBQ till ten o’clock at night, beside that we got a new friends to visit when we get close to where they live. The list is growing and growing.

The next stop is Coffs Harbour and after setting up the van for the night we found out that just 500 meters away the daughter of David and Thea lives there (Allison and Chris). Of course we visited them in the afternoon and the next day we spent time there having a lovely BBQ with them and the parents of Christopher. In the mean time we went to the beach, climb the cliff and looked at the beautiful crystal clear water of the Pacific Ocean.

We are sorry to leave this nice area but we are still on the move to go to Brisbane. We like get to Ashmore, Hans and Nelly, and this is about 100km before Brisbane. They live in a nice area in the Domain. We stay at first one night with them and I have to drive backwards up hill to park the caravan just around the corner next to their home. Next day we move on for 4 days to Surfers Paradise, between nice old gumtrees and close to the beaches and shopping malls. On Saturday afternoon we drove to Brisbane city where we picked up Hans and Nelly, so with the four of us we went to the party of Eddy and Susan in Carseldine.

We got there close to vive o’clock and the house was filled with a lot of familiar faces and Eddy and Susan enjoyed every minute. Even dough Eddy wasn’t feeling to well he was pretty happy with the big turn up and all of his friends and family around the both of them. It became a nice and lively party with nice people, good food and drinks and a lot of joy. Everything went well and by early morning we were back at our caravan at the campsite.

The sad thing is that Eddy’s health deteriorated fast and by Thursday he passed away in the hospital. His funeral will be on the 4^th of December, which we shall attend. Before that I will try to get the blog up dated to let the world see what we been up to the last month.

After the 4^th we will start moving on again, slowly towards the ACT.

A bit of a different story than usual, but hopefully it shows what we been doing so far.

Till the next time, dear followers.

The Downunders.

Maand November 2015 Nederlands

Het is al weer meer dan een maand geleden dat wij iets op de blog hebben geplaatst, niet omdat er niets te melden was, maar wij zijn druk geweest met vakantie vieren en weinig tijd voor andere dingen. Kwam gisteren ik tot de ontdekking dat wij al meer dan 210 dagen aan het rondtoeren zijn in Australië.

Op dit moment zijn wij aan de “Gold Coast” bijna 100 km voor Brisbane.

Hoe zijn wij daar terecht gekomen?

Vanaf de Nullarbor zijn wij naar vrienden gereden, Lynn & John, in Mildura. Daar zijn wij even blijven hangen om de nodige preparaties uit te voeren aan de caravan (poging tot inbraak in Norseman).

De auto een grote beurt na ruim 11.000 km en het vervangen van een wiellager wat al een tijdje wat speling had.

De wassen doen, wat hard nodig was omdat we sinds Fremantle nergens lang genoeg stil stonden om iets te wassen of uit te spoelen.

Bovendien was het een fijn weerzien, en hebben wij samen veel uurtjes door gebracht met reisverhalen, eten, wijn en bier. En niet onbelangrijk, slapen in een bed en douchen in een eigen badkamer.

Nu wij toch in de buurt waren, even 400km richting de kust gereden vanuit het binnenland naar Bendigo. Daar een vriend (van Ben) bezocht, die een vriend geworden is door de jaren heen omdat ik veel singles bij hem kocht voor de jukebox. Door regelmatig contact was het ons beider wens geworden om elkaar te ontmoeten zodra het kon, daarbij helpt ook dat wij beide Engels, Duits en Servisch spreken wat toch een speciale band geeft. We kunnen zeggen dat deze extra rit zeker de moeite waard was, wat een fijne mensen zijn Ivan en Joanna die ons bijna verplichtte om te beloven om weer langs te komen en langer te blijven als wij via Adelaide richting Alice gaan rijden volgend jaar. Voor nu hebben wij een hele gezellige middag en avond samen door gebracht voordat wij terug reden naar onze mooie rustige natuurcamping 12 km buiten de stad.

De volgende ochtend op weg want wij moeten richting Sydney want we hebben daar een afspraak met Neil Diamond en dat willen wij niet missen, toch. Onderweg besloten wat boodschappen te doen bij een groot winkelcentrum wat langs de Hwy moest liggen. Groot was onze verbazing toen de navigatie ons dwars door de stad nam naar een woonwijk waar een winkelcentrum was. Maar het was er leuk en men had er hele lekkere ijs/koffie en vers brood.

Na een rit van ruim 400 km dwars door bergen en steile klimmen kwamen wij net voor vijven aan bij de voet van de Snowy Mountains bij een schitterende camping Colac Colac net voor het bergplaatsje Corryong en dat allemaal met stralende blauwe lucht en een droge ruime 30 graden. Hier hadden wij ineens goed tv ontvangst en wat bleek; er is vreselijk slecht weer op komst en dat net in de Snowy ’s. De voorspelling is veel regen en wind en onweer en daling van temperatuur tot onder nul in de bergen. Nu ga ik een uitdaging niet uit de weg maar om met sneeuw door de bergen te rijden over deze wegen met caravan maar zonder kettingen, gaat iets te ver. Dus in plaats van een paar dagen blijven hangen in en rond de bergen hebben wij besloten de volgende dag de doorsteek in één keer te maken zodat wij in Cooma in NSW kunnen blijven hangen. Bij het vertrek de volgende ochtend om ons plan ten uitvoer te brengen kwamen wij aan de praat met een Nederlands stel (Ivan en Tamara) in een klein campertje, zodat het na tienen was en ik zelfs een slangkoppeling ben vergeten van de kraan te draaien. Nog even ons dorpje Corryong in voor een bakkie en wat rondkijken. Hierdoor kwamen wij terecht bij een antiek winkeltje met zulke leuke spullen uit de jaren 50/60 tot heden en voor een prijs dat ik zo een container vol zou kunnen laden.

Tegen twaalven zijn wij na het tanken gaan rijden richting de bergen, maar kort buiten het dorp schrok Els van een bordje, dat de weg niet geschikt was voor auto’s met caravan. Wij weer terug naar de VVV en wat bleek, het kon wel maar niet over de weg naar Tredbo en die namen wij toch al niet vanwege de weersvoorspelling. Hoewel de weg erg smal was en zeker niet de vlakste weg van de laatste maanden met steile hellingen en vele kronkels en haarspeld bochten, was het erg rustig en konden wij de ruime 100km met een gemiddelde snelheid van tussen de 40 en 60 km per uur af leggen. Zodoende kwamen wij voor vieren aan in Cooma met nog steeds een strakke lucht en prachtig weer en ook nog steeds 30 graden. Onderweg nog een vreselijk motor ongeluk gezien waarbij de motor een meter of drie van de weg rechtop in de bush stond terwijl de berijder ergens daar achter in de bush moest liggen. Er werd al hulp geboden dus wij zijn doorgereden terwijl we naderhand eerst een snelle politie auto gevolgd door een ambulance tegemoet kwam en naderhand een politie en ambulance helikopter.

De bedoeling was dat wij voordat we naar Neil zouden gaan mijn neef Case (Kees) & Ann zouden bezoeken langs de kust richting Sydney. Helaas kregen wij de tweede dag in Cooma te horen dat Case per helikopter naar een ziekenhuis in Canberra was gevlogen. Wij op maandag, na overleg natuurlijk, van Cooma naar Canberra gereden voor ziekenbezoek. Het scheelt dat dit in de voor mij bekende omgeving is en we geen caravan hoefde te sleuren dus een easy ritje. Case was alweer aan het opknappen en het was heerlijk om weer bij Ann te zijn.

Toen wij door de bergen in Cooma aankwamen, bleek de oude sloperij van vroeger er nog steeds te zijn. Op een ochtend ben ik na het betalen van $ 10,00 terug in de tijd gegaan door oude wrakken te bekijken vanaf de 30er jaren. Heerlijk om hier rond te lopen waar zeker 4000 auto’s staan en allemaal van voor 1970.

Door dit bezoek is de maand oktober ook weer voorbij gegaan vandaag.

Aangezien neef Case nog een tijdje zal blijven dokteren hebben wij besloten op de uitnodiging van Chris en nicht Jeanne in te gaan om wat tijd bij hen door te brengen in Milton. Ook dit plaatsje ligt langs de kustweg richting Sydney

Vandaag dwars door twee bergruggen heen met wederom scherpe bochten en steile hellingen en hoewel Els het nog steeds niet echt leuk vindt om daar te rijden begint ze er wel aan te wennen.

Vandaag is het onze trouwdag , 4 november, en moest ik onderweg wat regelen. Zodoende zijn wij gestopt in een motel bij Bermagui en ondanks dat het weer nu echt is omgeslagen, hebben wij gewandeld naar een heel en lekker apart Italiaans restaurant wat ons was aanbevolen door de zeer behulpzame motel eigenaar die ook zorgde dat we de caravan netjes naast ons appartement konden parkeren.

De volgende dag op naar Milton.

Hiervoor gaan we weer eens wat bergen doorkruisen en dan langs een bochtige weg langs de kust blijven volgen waarna we ergens de laatste weg moeten net aan het einde van het dorp Milton, zodat wij maar een klein stukje over de dirtroad hoeven te rijden.

Natuurlijk gaf onze navigatie een andere route aan en moest ik tegen haar aanwijzingen in rijden. Net toen wij bijna het dorp uitreden zag ik een laatste weg naar links die ik nam, bleek een doodlopende weg te zijn die tegen een heuvel op ging. Het draaien met de caravan erachter ging nog maar net en het weer de weg oprijden was wat anders. Naar links was een heuvel zonder zicht op de doorlopende weg en wat er aan kwam rijden. Van rechts kwam verkeer uit het dorp wat versnelde want men mocht weer 100. Wij stonden half op een bult met een diepe goot voor ons waar we door moesten om naar rechts de weg op te draaien. Na wat wachten en kijken (en niets kunnen zien aankomen) een diepe vloek en een zucht en vol gas de weg over en op. Gelukkig ging alles goed en een tijdje later reden wij over een blubberweg op weg naar hun huis boven op de berg.

Een hartelijk ontvangst, door Tony & Ucki, was ons deel en naderhand bij thuiskomst ook door Jeanne en Chris.

Hier een paar relaxte, gezellige dagen met veel lachen en eten drinken door gebracht.

Maandag 9 november, en wij op naar Sydney met de kriebels in onze buiken. Eén is voor het rijden dwars door het drukke verkeer in Sydney zelf waar wij midden in de stad bij “Lane Cove River” een plekje hebben gereserveerd en het andere is dat het lang verwachte en grote concert van Neil Diamond er eindelijk aankomt vanavond.

Achteraf viel het rijden ontzettend mee en waren ruim op tijd op de camping. Tegen vieren haalde Ucki en Tony ons op en zijn wij naar de Olympische stad gereden waar het concert plaats vindt.

Het concert was fantastisch, bijna drie uur aan één stuk met muziek uit zijn gehele repertoire door alle jaren heen. Met een krachtige stem alsof hij nog een jonge man van in de dertig is in plaats van in de zeventig. Eén van de hoogtepunten was toen hij ging zitten op het toneel en een zeer lange mooie versie van “Brooklyn Roads” met privé films en foto’s op de achtergrond meedraaiend. Ook bracht hij een paar songs van zijn nieuwe album en dan zie je pas hoe een groots artist hij is, er is géén verschil live of de cd.

Wij hadden een vip arrangement en ontvingen bij binnenkomst een tasje met sjaal, boek en vip kaart en achteraf bleek daar een behoorlijke bonus in te zitten. Vorig jaar las ik een artikel van een onverwachts optreden van Neil op zijn oude Highschool in Brooklyn. Bleek in de Vip tas een boek te zitten en daarin een cd van dat live optreden.

Na twee dagen in Sydney te hebben door gebracht zijn wij vertrokken richting New Castle om bij vrienden (Robbin & Stephan) van Ucki en Tony te stoppen en een paar dagen te blijven. Dit schijnt de beste plek te zijn om vandaag naar ons volgende concert te gaan, Fleetwood Mac op zondag avond.

Ook dit was een fantastisch evenement om mee te mogen maken en ook deze artiesten zijn allemaal tussen de 64 en 76 jaar maar staan zingen en te rocken als jonge goden. Met dit verschil dat ze regelmatig van zangers wisselde. Kortom weer een onvergetelijke avond die wij toevoegen aan deze toch al onvergetelijke reis.

Waren wij een paar weken geleden nog in de droge warmte van WA en SA nu zijn wij op weg naar Brisbane wat bijna 1000km af ligt van Sydney om naar het feest van Susan en Eddy te gaan. Zij vieren hun 50 jarig huwelijk en Susan wordt 70 jaar.

Maar zoals gebruikelijk stoppen wij onderweg bij diverse campings en één er van is bij Port Maquari waar wij al tijdens het opbouwen werden uitgenodigd door een oudere vrouw die weg was van al onze stickers op de achterzijde van de caravan de sticker die de doorslag gaf was die van Broken Hill waar de wij de caravan kochten. Om het makkelijk te maken waren er drie John’s, samen met Fran en Joanne hebben wij tot over tienen zitten kletsen en eten van de BBQ. Bovendien hebben wij er weer een groep vrienden bij die ons verwachten als we bij hen in de buurt zijn.

De volgende stop was, Coffs Harbour, en op nog géén 500 blijkt een achternicht ( dochter van David en Thea) te wonen. Natuurlijk zijn wij bij hen langs gegaan en hebben eerst een gezellige middag gehad en de dag erna een BBQ samen de vader en moeder van Christopher. Tussen door de omgeving verkent, de klif beklommen, bush wandeling gemaakt en op het schone strand gelegen langs heldere blauwe water van de Pacifische Oceaan.

Helaas moeten wij deze mooie plek verlaten want wij zijn nog steeds op weg naar Brisbane. Hier komen wij op donderdag bij Hans en Nelly aan die in Ashmore wonen op ongeveer 100km vanaf Brisbane. Nu moest ik voor het eerst de caravan achteruit een heuvel met een bocht er in op om de caravan te parkeren, ook dit lukte zonder veel moeite.

De volgende dag zijn wij naar “Surfers Paradise” gereden om daar voor vier nachten te kamperen in een bos aan het strand voordat we terug gaan naar Ashmore.

Op zaterdagmiddag zijn wij naar Brisbane centrum gereden om samen met Hans en Nelly naar het feest van Eddy en Susan te gaan.

Toen wij tegen vijf uur daar aankwamen was het al een vol huis met zeer veel bekende gezichten en hoewel Eddy zich niet echt goed voelde was hij ontzettend blij met de grote opkomst en aandacht voor dit dubbel jubileum.

Een heerlijk feest met fantastisch eten, leuke mensen, voldoende drank en volop gezelligheid.

Hoewel het allemaal goed verliep en wij zonder problemen tegen de vroege ochtend weer terug op de camping waren is Eddy helaas op de donderdag erna in het ziekenhuis terecht gekomen en overleden. Voor ons betekend dat ons verblijf in de omgeving van Brisbane wordt verlengt tot na de begrafenis op vrijdag 4 december.

Voor het zo ver is probeer ik de blog bij te werken om de rest van de wereld inzicht te geven van wat wij gedaan hebben de laatste maand.

Een ander verslag dan anders, maar hopelijk geeft het een indruk wat wij doen op het ogenblik. Tot de volgende keer volgers.

The Downunders.

Nullarbor English

Nullarbor.

English.

How do you describe something you’d like to do from way back in the days when you were just 17, and then after 47 years you get the change to do so?

“A dream comes true”.

This was it for me!

When on Monday morning we leave the camping in Fremantle, we both have a kind of exciting feeling in our bodies.

How will this part of our trip go? Are we ready for it? Do we have enough of everything with us? How will the car and van hold up on this long haul?

Knowing that that the road is sealed all the way now and it is no more the challenging dirt and sandy road from the past, it still leaves us with a lot of uncertainty’s to deal with. Stories about servo’s without petrol, no drinking water, getting a mechanic out there is very costly, noisy stops along the road, hard winds, very hot dry weather. In short, everything is possible and impossible.

Because our navigation seems to cheat on us sometime , meanly let us drive the major roads, I have made a list the old fashion way. Road numbers and the towns to follow.

The first day’s we are still driving in the world we know, meanly because we have been traveling the hind land the last couple of weeks.

When we stop at a camping in Kalgoorlie, while we setting up for the night we get invited to join up for a birthday party with a barbie, by the guy behind us.

Els already started to make dinner, so we cut it short, at a small bit and went up there with some Dutch cheese to join in.

Bushy (lives there temporarily recovering from a heavy operation), who invited us, took care of the meal and party for Neal (geology) who turned 79, Harry, (found out afterwards that he owned the camping) was there present every evening to finish a bottle of red wine anyway, Jason (worked in the mines and is half Dutch) is the youngest of them all. We sat around the big and well-kept campfire, and all the travel and life stories together with jokes past around in about two hours.

The next morning I went to pay our stay Harry started to ask a lot of questions about Holland and I found out that he is 75 years young and still run the camping on his own.

Around here the price of petrol is still payable so we filled up the tank and drove off towards Norseman. Just outside the town the growth of plants is lower then what we have seen so far and the earth is turning redder till purple brown. Sometimes you palms on open planes with round balls of grass in different colors.

Just as we started to pick up speed we noticed a hitchhiker (backpacker), we took him aboard to take him to Norseman where he wanted to try his luck after he got sacked the day before in Kalgoorlie. Norseman is the last place where you find a cross road which take you to the coast and the world as we know it.

After 165km and talking and listing to half French and half English we stopped in Norseman to drop Jacques of and to have a coffee. We had to park in a side street; there were 3 more vans there as well, because caravan weren’t allowed in the main street. After 30 minutes on the road again topped up the fuel on the way out while Els stayed in the car.

It was nice warm weather with dry air and a blue sky above, so with the windows open and a cd in the player (Bobby Bruce of course) we turned onto the Eyer Hwy and where the Nullarbor starts.

We travelled for about 270km when we stopped to fill up again and to have lunch in the van at a place called Balladonia. While I was paying for the fuel Els came to tell me that something is very wrong with the door of the van. The screen door was wide open and has most probable been open all the way from Norseman the last 270km. The lock of the screen door has been forced open the door is bend in the length the frame in the van is out of place as well.

Here in Balladonia is no police station and I don’t feel like driving all the way back to report this ( we got no phone reception), so with a hammer and a piece of wood we knock everything back in place and with two screws I fixed the screen door to the main door. An hour later on we are back on the road again. With the knowledge that they didn’t get into the van we are pretty happy because everything we own and need is in there.

When we drive on we see that the trees are shorter then normal and bend over all in the same direction, because of the one way wind, the low scrubs cover the bottom completely and there are no more cattle on the planes. The signs warn us for the big rabbets, but we don’t see any at all.

We drive another 180km further to a roadhouse “Caiguna” where we stop for a nice warm and peaceful night.

As I am refueling the next morning at a servo at Madura (150km after Caiguna) a older Holden Ute comes rolling in and the guy tells me he wanted to fill up at Balladonia but they have run out. Then he says, he might be lucky anyway, that he used his spare jerry can because they water down the petrol there. I laughed at it, payed my bill and got on the road again. Els, always keep track of how much we use, the km to the liter, and all of a sudden tell me, we have been using a lot more than before. Do I have to believe the watering down story?

We have a coffee and then we move on again with a cruise control speed of 85, as all of a sudden the wind picks up and started to turn into a headwind which cut down our speed with about 3 till 4km. the wind can blow here freely because we got to the treeless part of the planes and last for about 200km. it seems that the treeless area is not created by man but this is how Australia looked before trees started to grow anywhere..

By lunchtime we reached roadhouse Mundrabilla where the juice is still below the two dollar so we fill up again. At Eucla we eat all our fruit before we get to the border of WA and SA.

The border is no problem and after the checkup we move the rest of the afternoon on along the Great Australian Bight with a strong headwind. Here we find the longest stretch; 90 mile is almost 147km, of straight road in Australia without a single corner. So we stopped to take some photos.

At the Nullarbor road we stop to stay the night at their caravan site, (we want fill up because the price is above the two dollar) it is windy but still nice until the sun goes down and it cools down fast. The wind seems to come here from the artic, so we get the old sleeping bag out, the electric heather is turned on, we will survive the night. One thing I have noticed is that you see a lot of older and vintage caravan parked and on the road here. We feel right at home.

When we wake up next morning, it is really cold and close to zero, everything is damped from condensation but is all changes when the sun rises and warms it up again.

Somehow our internet has worked because Els got a tip in on Facebook from Chris James to go and visit the Head of Bight. Straight after brekkie we move on to find the turn of which takes us to a beautiful spot along the coast. Normally you can see the wales with calf’s here but we are just out of season. The cliffs are magnificent and the view is endless but the white moving dunes which are moving land inwards because of the direction the wind is blowing are something ells. This was a visit not to be missed. Thanks Chris.

Because we did not refill the tank we use one of our jerry cans to keep going. When we get to Yalata Roadhouse we take something to drink and give the car some to. With this we should be able to reach the end of the Nullarbor and looking at normal prices for the fuel again.

The next day our trip end at Minipa and we can proudly say “we did the Nullarbor”.

Now we will drive on to Mildura and Bendigo to visit some friends whom are waiting for us, bus that is a different story.

Regards, “The Downunders”.

Nullarbor Nederlands

Nullarbor.

Nederlands

Hoe omschrijf je iets wat je al vanaf je 17^de wilde doen en eindelijk na 47 jaar de kans voor krijgt?

“ Een droom die werkelijkheid wordt”.

Dat was het voor mij!

Als wij op maandagochtend vanuit Fremantle van onze camping vertrekken hebben wij een apart gevoel in ons lichaam. Hoe zal het gaan? Zijn wij er klaar voor? Hebben wij van alles genoeg bij ons? Hoe houdt onze combinatie zich op dit lange stuk?

Wetend dat de weg nu een asfaltweg is en niet meer de uitdagende gravel en zand weg die het ooit was, blijven er nog genoeg onzekerheden over. Verhalen van benzine stations die zonder zitten, geen drinkwater verkrijgbaar onderweg, een monteur laten komen kost een vermogen onderweg, rumoerige aan de weg gelegen slaapplaatsen, harde wind, bloed hitte. Kortom alles is mogelijk en onmogelijk.

Omdat de navigatie ons soms om laat rijden, en alleen over de hoofdwegen, heb ik op een ouderwetse manier een routelijstje gemaakt met de te volgen wegnummers en steden.

De eerste dagen zijn wij nog gewoon in de echte bewoonde wereld waar we eigenlijk al bekend zijn omdat wij dit binnenland al hebben doorkruist en we stoppen de eerste nacht bij een camping in Kalgoorlie waar we tijdens het opzetten van de caravan al worden uitgenodigd voor een verjaardags BBQ achter ons. Ondanks dat Els al met het eten bezig was hebben we besloten maar een klein beetje te eten en er naar toe te gaan. Bushy die ons uitnodigde verzorgde een etentje voor Neal ( een geoloog) die 79 werd, Harry (bleek naderhand de eigenaar van de camping) zit toch al elke avond een fles rode wijn soldaat te maken bij Bushy en was er ook bij, Jason een mijnwerker (die half Nederlands is) is de jongste van het stel.

Wij brachten wat Nederlandse kaas mee en hebben gezellig rond het fel opgestookte kampvuur een uurtje of twee gezeten terwijl de verhalen de ronde deden.

Toen ik de volgende ochtend ging afrekenen ontmoette ik Harry weer en hij vroeg honderd uit over hoe Nederland was, toen bleek dat hij ook al 75 jaar was en nog steeds zijn camping zelfstandig runde.

De begroeiing is hier door de droogte al duidelijk lager en de aarde kleurt steeds vaker rood tot paars bruin. Je ziet hier en daar open vlaktes met lage palmen en graspollen.

Hier is de prijs van de benzine nog steeds normaal dus na het aftanken zijn wij de weg richting Norseman opgedraaid. Hier stond langs de weg een lifter, herkenbaar als backpacker, die wij mee namen. Het was een Fransman die de dag ervoor was ontslagen van zijn tijdelijk baantje in Kalgoorlie en nu zijn geluk wilde proberen in Norseman. Dit is tevens het laatste kruispunt waarbij je nog terug kunt naar de kust en de bewoonde wereld.

Na 165 km half Frans en Engels zijn we in Norseman gestopt om Jacques af te zetten en wij koffie te drinken. Aangezien je in de hoofdstraat geen caravans mocht parkeren hebben wij die in de zijstraat naast het koffie tentje neer gezet ( er stond nog drie combinaties daar geparkeerd). Na een half uurtje weer onderweg, nog even afgetankt terwijl Els in de auto bleef en direct weer door.

Het was heerlijk warm weer met een droge lucht en een strakke blauwe hemel, dus met onze raampjes open en de muziek aan (cd van Bobby Bruce natuurlijk) draaide wij de Eyer Hwy op waarmee het begin van de Nullarbor route een feit is geworden.

Na een goeie 270km stoppen wij om bij te tanken en tevens te lunchen in de caravan bij een gehucht Balladonia. Tijdens het afrekenen komt Els mij vertellen dat er iets goed fout is met de deur van de caravan. Wat blijkt de hordeur staat wijd open en heeft zo te zien de gehele weg vanaf Norseman staan klapperen tijdens het rijden de laatste 270km. Het slotje is geforceerd de hordeur is in de lengte verbogen de deurstijl is ontzet en de sluitstijl ook.

Ik heb geen zin om terug te rijden en in Norseman naar de politie te gaan, dus met een klosje hout de boel weer terug op zijn plaats getikt een paar schroeven gebruikt om de hordeur vast te maken aan de sluitdeur en een uurtje later kunnen wij verder. Met de wetenschap dat men het verkeerde slotje gemold heeft en niet in de caravan heeft kunnen inbreken zijn wij eigenlijk wel blij want alles wat we bezitten hier ligt daarin.

Het landschap hier is woestijnachtig met lage struiken en hier en daar bomen die allemaal één kant uit buigen, de grassen en struiken bedekken de bodem volledig en de schapen en koeien zijn verdwenen. Hoewel er voor vee en kangoeroes wordt gewaarschuwd, zien we ze niet.

Wij rijden nog een 180km door naar het roadhouse Caiguna waar we een rustige en nog steeds een warme nacht hebben.

Als ik de volgende ochtend sta te tanken bij de plaats Madura (ruim 150km verder) komt er een oudere Holden Ute aan rollen en de man verteld mij dat hij vanochtend in Balladonia wilde tanken maar dat er geen benzine meer was. Terloops zegt hij er nog bij ‘maar goed dat ik mijn jerrycan heb gebruikt want volgens zeggen doen ze water in de benzine daar”. Ik moet er om lachen en zeg gedag, reken af en rijdt weer verder. Els houdt keurig ons verbruik bij en meldt mij dat ons verbruik ineens is verslechterd, zou het dan toch waar zijn van Balladonia?

Na de koffie gaan we weer rustig met een gangetje van 80 tot 85 onderweg als de wind ineens toeneemt en begint te draaien, het blijft wel warm maar we hebben een stevige kopwind die drie tot vier kilometer invloed heeft op onze gemiddelde snelheid. Buiten dat de wind is gedraaid zorgt de omgeving ook niet voor enige beschutting want wij rijden nu door het boomloze gedeelte van de woestijn en dit stukje is ruim 200 km lang. Het boomloze komt niet door het kappen van bomen maar de grond hier leent zich niet voor boomgroei. Er wordt gezegd dat dit lijkt op hoe Australië heel vroeger was voordat de boomgroei begon. Tegen lunchtijd zijn wij bij Mundrabilla Roadhouse waar je nog voor onder de twee dollar kan tanken en aangezien de grens tussen West en Zuid Australia rap dichterbij komt eten wij bij Eucla ook al ons fruit op want je mag niet meenemen de grens over.

De grens is géén probleem en na de controle rijden wij de rest van de middag met een stevige kopwind rustig door en soms ook vlak langs de “Great Australian Bight” die aansluit op de Southern Ocean. Omdat je hier ook de langste weg hebt zonder één enkele bocht, 90 mile (is bijna 147km) zijn langs deze weg gestopt om hiervan wat plaatjes te nemen.

Wij stoppen bij The Nullarbor Roadhouse voor de overnachting en hoewel winderig is het nog wel lekker. Tanken doen we hier niet want de prijs ligt ruim boven de twee dollar nu.

Als we de boel hebben opgezet wordt het ineens donker en met de wind die van de poolstreken afkomt, wordt het knap kouder. Vesten aan en de elektrische kachel ook maar opgezocht en aangezet, slaapzak op het bed erbij, wij komen de nacht wel door. Wat mij opvalt, is het aantal (opgeknapte) oude en oudere caravans die wij hier zien, voelen wij ons helemaal in thuis zo.

Als we de volgende ochtend wakker worden is het echt koud en vlak boven het vriespunt en alles is beslagen van de condens werking totdat de zon opkomt en de boel weer aangenaam maakt. Blijkbaar werkt ons internet zo nu en dan wel want Els heeft van Chris James een bericht ontvangen dat wij de Head of Bight dienen te bezoeken, dus vanuit slaapstand direct na het ontbijt onderweg naar de eerste afslag die ons naar een mooie plek aan de kust voert. Hier kan je normaal gesproken vanaf hoge kliffen walvissen met jongen zien maar dat seizoen is net ten einde. Het uitzicht is magnifiek en de kliffen fantastisch nog mooier zijn de witte wandelende zand duinen die door de harde wind steeds verder het land worden opgedreven. Het was zeker de moeite waard om deze plek te bezoeken. Dank je Chris.

Aan gezien wij niet meer hebben getankt gebruiken wij één van onze extra jerrycans om het leuk te houden en vullen de tank bij zodat we kunnen blijven rijden. Pas als we Yalata Roadhouse bereiken nemen we wat te drinken en schenken de tank ook vol. Hiermee kunnen wij het einde van de Nullarbor redden en weer voor normale prijzen tanken de komende dagen.

De volgende dag eindigt onze rit bij Minipa en kunnen wij zeggen dat we de Nullarbor succesvol hebben door kruist.

Nu gaan we richting Mildura en Bendigo rijden waar vrienden op ons wachten maar dat is voor de volgende keer.

De groetjes van “The Downunders”.

Nearly Neal English

English

Sunday evening the 18th of October in Perth.

To finish of our trip in the surroundings from Perth we went to the Astor Theater in Perth city to go to the show of Nearly Neal (Diamond) from Bobby Bruce’.

As soon as we knew we went to do the Gibb River Road and we ended up in Perth we booked these tickets as well. For us, it was the only chance we had to see our friend on his tour Down Under.

We got two seats in the middle of the second row, which my mam would call “pain in the neck seats”. During the first part of the show you could see Bobby was looking at us but there was no sign of recognition.

After the break between the songs he said all of a sudden “I got word that there are two friends here from Holland, guys you traveled a lot to get to this show, where are you”? We waved, and he dedicated his next song to us.

In the meantime, Els got a text, if we could meet up with them after the show.

From the entrance of the theater, after Bobby said goodbye to other guests, he took us backstage where we talked for a while and we got an invitation for his show in Sydney for the 3th of November. This will be difficult because I think we will be on the road traveling then.

We had a lovely time.

So here are some impressions. For the music go to the Facebook page of Els, please.

Nearly Neal Nederlands

Nederlands

Zondagavond 18 oktober in Perth.

Als afsluiting van onze reis in de omgeving van Perth zijn wij naar een show in het Astor theater in Perth centrum geweest om naar de Nearly Neal (Diamond) show van Bobby Bruce te gaan.

Zodra wij wisten dat we de Gibb River Road gingen doen en zouden eindigen in Perth hebben we die tickets ook geboekt. Het was de enige kans voor ons om onze vriend tijdens zijn toer Down Under te kunnen zien.

Wij hadden de middelste stoelen van de tweede rij, mijn moeder zou hebben gezegd “plaatsje nekkramp”. Tijdens het eerste deel van de show zag je Bobby wel naar ons kijken maar géén teken van herkenning. Na de pauze zei hij ineens “ik heb gehoord dat er vrienden vanuit Holland hier zijn voor deze show, jullie hebben wel erg veel gereisd om hierbij te kunnen zijn, waar zit je?”. Wij zwaaien en toen droeg hij zijn volgende lied aan ons op. Ondertussen had Els een bericht van zijn vrouw binnen gehad of we beschikbaar waren na de show voor hen.

Vanuit de lobby werden wij na de show mee door Bobby mee genomen naar de kleedkamers waar wij nog een tijdje hebben zitten praten. Ook kregen wij een uitnodiging voor zijn show op 3 november in Sydney. Zal moeilijk worden want dan zijn wij nog niet daar denk ik.

Wij hadden en fantastische avond.

Hierbij wat indrukken van deze leuke avond. Voor de muziek gaat even naar de Facebook pagina van Els.

Perth/Fremantle English

Perth/Fremantle.

English.

After traveling all along the Coral Coast and the hinterland from Perth with the Wave Rock, Bruce Rock (mini wave) we drove to Pinjarra to catch up with our cousin Sylvia and her hubby Ian Broadbent. I tell you this was a wonderful way to end our long period of camping, roadhouses and free stays at rivers.

Finally in a house again with the bathroom and toilet closed by without walking through the sand or grass to get there, relaxed in a comfy chair on the veranda with nice people and a drink or two. This while the van is parked in view, under a carport in the backyard. This took some doing but a job Ian took on him even there was only 25 cm to spare on either side whilst backing it in.

Jos and Laz, whom caught up with us again, came over for a visit and so we had a joyful evening with lots of travel story to tell and listen to with a lovely meal and drinks to match.

In the following day we went to discover the surroundings with Ian and Sylvia, which is worth it because there is a lot to see. Old nature, old dames and water supplies, old houses and the old wooden bridge, that might not be here anymore in a couple of years.

Much to our surprise, there is a spot with “Thromatolites”(without the S) and this life form is based on the same way of living as the Stromatolites, only the way they are build is completely different and they live in a more salty area. It is something very special to get look at one of the earliest life form on earth in the water today.

On our last day, Tuesday, we met up with Jos and Laz again at the boulevard to say goodbye for now because the next day we moved on to a campsite at Woodman’s Point just outside Fremantle. Here we had to prepare ourselves and the van for the big trip through the Nullarbor.

A lovely and very quiet camping in the dunes, which had to take us out of our process of living in a house again. The return to Fremantle helped us because this town was in the past the first Australian town where the immigrants landed upon entering their new country.

Fremantle/Perth is the most far west town in Australia with Adelaide at 2700km, Melbourne at 3400 km and Broom at 2300km away.

This town is almost self-sufficient and only the centre is high-rise, it has a lot of shopping malls and nice wide freeway, up to 4 lanes, which is a breeze to drive on.

It might be a big city; but the people behave like in a small town, social and relaxed (layed back).

Sunday morning the 18^th we went to a local market to meet up with one of Sylvia’s friends, Martine and her daughter Anouk. Even that we never met before it became a nice and lovely morning. We also met another Dutch couple whom run a stand with “Stroopwafels” and before we knew it we had a lively and very amusing conversation going again.

You find those Dutch’s everywhere, I think that there are more of them living out of the Netherlands than over there.

Sunday evening is something else and has a separate page on this blog.

In the afternoon we got something we didn’t have for five months, heavy rain and wind which came down on us. We forgot how that felt and luckily for us it cleared away at the end of the afternoon.

We now are ready for our trip to and through the Nullarbor.